Dit kan wel even online natuurlijk. Het was oorspronkelijk een mailtje, maar ik heb geen zin om het hele verhaal nog eens in te typen.

Om 12:14 geschreven, overigens. Komt ie:

—
Paul en ik zijn net binnen gestrompeld. Alleen Evita was er toen al, zeg maar. En HLPB natuurlijk.

Met de katers gaat het prima. Ze zijn in grote mate aanwezig, zeg maar. Vooral Paul roept steeds “whoooo” om aan te geven dat alles nog een beetje draaierig is.

De partij was wel fijn idd. (Bas komt nu ook net binnenlopen). Zoals eerder ge-sms-ed, hadden we Gordon die voor ons kwam zingen. Robert herkende hem niet. Maar later riep ie of hij van Gordon’s lifestyle was.

Iedereen was uiteindelijk op de dansvloer. Bas heb ik erop moeten sleuren, want die was met iemand van Newsstream aan het ouwehoeren. Volgens hem maar een uur ofzow (zei hij net), maar ik durf dat te betwijfelen.

Verder .. aan het eind ging iedereen naar huis. Een STA-dude zagen we vertrekken in z’n Jaguar, en toen stonden we alleen op de stoep zeg maar. Dus we zijn maar gaan lopen, en hebben Evita gebeld waar ze was en of ze nog kwam feesten.

Ze was aan het internetten, en dat was blijkbaar veel belangrijker. We wisten niet waar we heen moesten, dus vandaar dat we Evita ook weer nodig hadden (die kan ons ook naar het feest geleid, als een soort gids).

In de veronderstelling dat een kroeg waar we lans gingen dicht was, probeerde ik de deur te openen. Dat lukte. De Nachtbraker heette het. Paul en ik hebben onze uiterste best gedaan om een website te verkopen. Het domein had ie al, dus ik denk dat het wel gelukt is. Kaartjes zijn uitgewisseld, dus hij zal ons vast nog wel bellen. Zo gezellig als we waren.

Verder was het oersaai natuurlijk. De badges van Woedend! zijn uiteindelijk toch nog geregeld, hoewel Evita een handgeschreven badge had. Die van jou hebben we ritueel vernietigd.

Ohjah, het eten. Dient natuurlijk ook beschreven te worden.

We begonnen met brood. Daarbij kwam een schaal met champignons, Artisjok, en iets wat eruit zag als ham, opgerold. Ook een klein stukje gemalen zwarte olijven. En brood dus, daarbij. En nog een derde schaal met brood en daarop een groot, dik, plak kaas. Was er niet oké uitzag, maar uiteindelijk wel erg oké smaakte.

Toen dit opwas, kwamen er reclame filmpjes die STA geselecteerd had. Ik moest even naar de wc, en toen ik terug kwam waren we ineens gewisseld van tafels. Heel verwarrend.

Ik zat naast een koele doet die teveel wijn op had. En daarnaast zat de regisseur van Villa Felderhof, die volgens het kaartje dan weer bij Newsstream zat (?). Dat vond ik dan wel weer boeiend, want nu kon ik eindelijk eens vragen waarom ze het “ik-ben-dronken” stuk van Hazes er niet uit hadden geknipt.

Hij zei dat dit nog meeviel.

Het hoofdgerecht bestond uit gele rijst, met een garnaal en een paar mossellen. Erg lekker, volgens mij lustte iedereen dat wel.

Na het eten zat ik eindelijk eens gezellig te kletsen met mijn naaste buren. Die kerel was in Beets gaan wonen, een klein dorpje dat vlak bij Hoorn ligt.

Het hele feest waren er al politie-meisjes (van de Audentes club, hoorde ik net van Bas), en die waren de boel een beetje in goede banen aan het leiden. Dus we werden vriendelijk doch dringend verzocht op te souten en een ijsje te gaan halen bij de ijscoman. De tweede keer dat ze het zei was het vriendelijke al een beetje verdwenen, en moesten we gewoon opsouten.

Bij het ijsje-halen kwam ik Robert weer tegen die wist hoe je bier kon krijgen. Hij had de namen van de dienst doende “waiters” uit zijn hoofd geleerd (vooral Kim bleef goed hangen), en dat hielp. We kregen bier.

Toen was er ineens ontzettend veel ophef. We moesten onze jassen aandoen, en even dachten we dat we eruit gebonsjoerd werden. Wat bleek nou, we moesten naar een ander vertrek. Hier stond een DJ en Gordon met z’n hele levensstijl op ons te wachten.

Die deed een paar rideltjes, en toen was het de beurt aan de DJ die pittig wat mensen op de dansvloer wist te krijgen. Zelfs mij, zeg maar. En Bas, aan het eind.

En dan zijn we nu aan het eind gekomen, wat hierboven logischer wijs al beschreven is. Ik begin bij het eind, en werk dan naar het begin toe, en dan het middenstuk. Maar je kunt er vast wel een samenhangend verhaal van maken.

Inmiddels is het zo lang, dat ik het een goed idee vind om het iedereen maar te sturen. Voor de mensen waarbij de kater zo groot is, dat ze niet alles meer herrineren. Zoiets. Dus.

Er vanuit gaande dat dit verslag gedetaileerd genoeg is groet ik,

Roland.
—