Lees eerst het verhaal hieronder :-)

Op een dag was weer in de weer met handleidingen. Mijn klasgenoot had voor een soort huisstijl gezorgd. Alle documenten zagen er nu hetzelfde uit, en waren op dezelfde manier opgebouwd.

Elk document bestond uit drie delen. Zodat de documenten niet te groot zouden worden. Ze waren evengoed nog tussen de 3 en 5 mb, maar anders had je dus documenten van 15 mb.

DIGI bestond uit twee gebouwen. Het hoofd gebouw, waar sales zat en weet ik veel wat nog meer. En ons gebouw, de produktievloer en PSI. PSI waren wij. De afkorting weet ik niet meer, maar het kwam op Product Support neer. Als winkeliers niet-werkende weegschalen hadden, kwamen ze bij ons.

Daar zat ik dus ook.

De printer stond in het hoofd gebouw. Ongeveer 5 minuten lopen vanaf mijn werk plek. Alle 200 medewerkers konder hierop printen geloof ik, als ze wilde.

Het was een groot bakbeest. Hij kon dubbelzijdig printen. En hij kon een hele stapel bewaren, onderin, bij een speciale bak. Deze printer gebruikte ik doorgaans om handleidingen te printen. Meestal werden er 3 tegelijk gedaan (dus 9 documenten).

Op de kantoren zelf waren vaak kleine printers aanwezig. Voor als je een e-mailtje wilde uitprinten. Zo ook bij mijn baas. Alleen had die de gewoonte om gewoon de netwerkprinter te gebruiken. Waar ik ook aan het printen was.

En zo kreeg hij het voor elkaar, om zijn e-mail precies tussen mijn printopdrachten te krijgen.

Nadat ik de handleiding had uitgeprint, had ik hem een stuk of 20 keer gecopyeerd. Bij het inbinden kwam ik er na het 5e boek achter dat er een vreemd e-mailtje tussen zat. Van zakelui uit China ofzo. We deden ook zaken met Anritsu enzo, daar was het van geloof ik.

Ik vond het zo ongelovelijk stom van mijn baas, dat ik het gewoon heb laten zitten. Het was immers puur toeval dat ik hem tegen kwam. Voor hetzelfde geld had ik hem nooit gezien. Dat zou mijn verweer worden: “oh, niet gezien”.