DIGI (4)

Inmiddels was er een nieuwe indicator gekomen. De AD-4328 of 4348 .. weet ik veel. Hoe dan ook, daar mocht ik een handleiding van maken.

Aan de hand van een indicator die er erg op leek, moest ik een handleiding zien te bedenken. Een handleiding die dus naar al die klanten gaat, als hij eenmaal af is.

Best verantwoordelijk werk, vond ik. Voor een scholier, zeg maar.

Hoe dan ook, het was erg gezellig. De reis was prima voor elkaar, goed bereikbaar met de bus. Ik had een 0-uren contract. Dit hield in dat ik kon komen en gaan wanneer ik wilde.

Als ik vroeg uit was van school, dan kwam ik ‘s middags. ‘s Morgens vrij? Dan kon ik ‘s morgens komen. Vakantie? Kwam ik gewoon full time. Tenzij ik een kater had, dan kon ik thuis blijven.

Ze hadden een eigen systeem, DTR. De vaste werknemers hadden een vast aantal uren, en kregen dus altijd hetzelfde uitbetaald. Ik kreeg uitbetaald wat ik had ingevuld op DTR. En dit werd ongeveer gecontroleerd. De chef belde af en toe met de vaste werknemers of alles wel klopte.

De vaste werknemers liepe vaak 2 maanden achter met DTR-en. Die waren dan een ochtend bezig om alles in te voeren. Overal vulde ze gewoon hetzelfde in .. “Support” ofzoiets.

Op een zeker moment was het vakantie. Een week ofzoiets. Ik vroeg aan mijn baas of ik die week fulltime kon werken. Dat was geen probleem. Dus dat was min of meer afgesproken.

Inmiddels had in een vriendinnetje.. en die vroeg of we samen niet iets konden doen. Geen probleem, zei ik.

Jeroen had als lijfspreuk altijd Het heeft toch allemaal geen zin meer… De verschillende afdelingen binnen DIGI werkte zo klote samen, dat iedere afdeling voor zichzelf werkte, en niets meer deed.

De test afdeling testte alleen de geconstateerde problemen. Als ze problemen tegen kwamen die niet op het test lijstje stonden, gaven ze dit niet door. Stond er een error op het lijstje die er niet bleek te zijn, dan zochten ze niet verder om te zien waar deze error vandaan kwam.

De programmeer afdeling bedacht oplossingen die ze niet met ons afspraken. Er verder dus software versies gemaakt waar wij niets vanaf wisten. Erg lastig, als er een klant belt met een probleem. Vraag je om een software versie. En dan bestaat die software versie helemaal niet, voor zover je weet.

Vandaar waarschijnlijk zijn lijfspreuk Het heeft toch allemaal geen zin meer… Om een uur of 15:00 begonnen we te klagen dat we wel genoeg hadden gewerkt. Om 16:00 gingen we alleen nog kletsen, tot 17:00 toen we naar huis konden. Zonder verlies te maken in je DTR.

Toen Paula die week vrij vroeg, stuurde ik dus een mailtje naar Jeroen, Olof en Olaf. Dat ik die week toch niet zou komen, omdat we op vakantie gingen ofzoiets.. En aan het eind van het e-mailtje, in een geintje, “En ach, het heeft toch allemaal geen zin meer”.

Toen ik terug kwam lag er een brief van Digi op de mat. Ze hadden mijn diensten niet langer nodig, en ik hoefde niet terug te komen. Totaal verbaasd en geschokt stond ik eerst een paar minuten stil. Toen begon ik te schelden. Ik kon het niet geloven.

Toen zag ik dat er een oud e-mail adres op het briefpapier stond, en ik dacht dat collega’s een geintje hadden uitgehaald. Dus ik belde mijn chef op.

Die was heel vaag en chaggerijnig, terwijl hij dat normaal nooit was. Hij noemde het voorval van de tekeningen die waren verdwenen. Toen ik vroeg waarom hij me daar niet eerder over had gesproken, had hij geen antwoord.

Je moet niet denken dat het hier een speeltuin is had hij ook nog als commentaar. Nee, dat moet je zeker niet denken, als er wordt overgegooid met voedingen. Als telefoons worden ingeprogrammeerd om de koffiepauze aan te geven. Als er mensen van andere afdelingen de halve dag bij ons hangen om te kletsen. Als er handleidingen gecopyeerd worden als handleiding.

Nee, dat is een proffesioneel bedrijf.

Kwaad was ik. Onrechtvaardig was het. Ook omdat ik zeker een paar maanden heb doorgewerkt nadat Louwrens weg was gegaan. Zou het toch daardoor zijn gekomen? Ik denk het wel.

DIGI was slecht voor zijn personeel. Dat is een ding wat zeker is.

Inmiddels schijnt het overgenomen te zijn. De opper-baas had er geen zin meer in en heeft de hele boel verkocht aan de Chinezen. Volgens mij de gasten van Anristu enzo. Of gewoon de Japanse delegatie van DIGI.

Eens in de zoveel tijd denk ik terug aan die tijd. Het was leuk, super gezellig, leuk werk, enz. enz. Maar ik heb me nog nooit zo bedrogen gevoeld als toen. Nooit zo op mijn ziel getrapt. Dat mensen zo gezellig met je kunnen doen, om je dan volledig de grond in te trappen als je er niet bent.

Toen ik ophing, of liever gezegd, die chef het gesprek afrondde, kon ik het nog steeds niet geloven. Volgens mij heb ik gehuild van woedde. Heel even maar, maar toch. Woedde, en tegelijkertijd het gevoel van “en nu?”. Hoe vind je zo snel een ander baantje dat zo goed verdient, en waar je zoveel uren kunt maken?

Ik ga ze vernederen! dacht ik. We gaan het verhaal verkopen aan iedereen die het horen wil. We gaan naar Berkel, de concurrent. We vertellen hoe je in de weegschaal kunt komen, zodat je zelf instellingen kunt veranderen! (Shit, dat ben ik weer vergeten). Dat gaat ze raken, dat gaat ze geld kosten.

Ik deed niets.

Misschien is dit dan toch nog iets. Bovendien is het misschien leuk leesvoer. En anders maar niet. Nu kan iedereen het weten. Hopelijk kom ik hoog in Google als men zoekt op “DIGI”. Zodat de vleesboer op de hoek weet wat voor klote bedrijf het was. Ik hoop van harte dat het nu een stuk beter is.