Op de weg naar huis, gisteren, was ik precies te laat voor de trein. Iedereen ging weg op het werk, en ik heb geen sleutel, dus moest ik er ook maar uit.

Dat betekent 20 minuten wachten op het koude station. Zo’n beetje. Ja, want de trein had nog iets vertraging ook.

Tegenover me zat een meisje met een rok en lange benen. Brr, koud, lijkt me. Ze leek een beetje op een stewardes van de KLM, alleen hebben die lichter blauw van kleding. Misschien van een advocatenkantoor ofzo, zo’n dure.

Er kwamen twee mensen binnen. Een man en een vrouw. Of eigenlijk een man en een meisje, bij nader inzien. Of eigenlijk, een jongen en een meisje, bij nader inzien. Een vreemd stel. Op de een of andere manier waren ze een stelletje, maar toch zeer apart.

Bij wijze van liefkozing, ging ze met haar hoofd heel licht tegen de bontkraag van de jongen aanstaan. In plaakt van haar hoofd gewoon stevig tegen zijn borst te drukken, en hem tevens vast te pakken. Zoals “normaal” zeg maar.

Vol verbazing zat de stewardes er uit het advocatenkantoor er naar te kijken. Zij zat, die mensen stonden. Ze moest flink naar boven toe kijken, en hield dit behoorlijk lang.

Ik keek naar hoe ze keek. Dàt is pas grappig. Toen ze langs me heen keek zag ze mij. Gauw keek ze weer terug naar boven. En weer erlangs, en toen moesten we lachen.

Grappig, is dat. Oogcontact.

De (vet) vertraagde sneltrein naar Alkmaar kwam. Ze stond op, en ging met die trein mee.

Weer een kennismaking niet nooit een gevolg zal hebben. Nouja, dat houdt het leuk, waarschijnlijk.