Autootjes

Vroeger speelde ik heel vaak met autootjes. Ik had er dan ook een heleboel. Het moesten allemaal autootjes zijn waarvan de deur open kon, zodat ik het geluid kon nadoen als de deur open ging. En als het mannetje eruit ging. En de deur die dan weer dichtsloeg.

Hele rijen stonden er voor de kast. Kon niet eens kiezen met welke auto de man dit keer naar zijn werk moest. En wat nou, als man op plaats van bestemming was? Dan bleef hij even staan, om vervolgens weer verder te rijden met z’n auto. Naar huis, om een andere auto uit te kiezen.

Nooit had ik me kunnen bedenken dat mensen zo’n standaard diersoort als elk ander diersoort. Er zijn misschien meerdere typetjes, maar uiteindelijk doen we allemaal hetzelfde.

Welke jongen heeft er vroeger nu niet met autootjes gespeeld? Okay, genoeg, maar er zijn ook honden die niet van water houden zullen we maar zeggen.

Ook had ik nooit verwacht dat dit “spelen met autootjes” zich zou herhalen. Tot vrijdag.

Vrijdag was ik wat te vroeg vertrokken, zodat ik zeker een kwartier lang moest wachten op de bus. Ik nam plaats in het winderige wachthokje, op één van de belabberde stoelen. Daar zat ik dan. Te wachten, passief. Als ik ergens een hekel aan heb, is het wel wachten.

Gelukkig kwamen daar de jongetjes met de autootjes spelen. Alleen waren deze jongetjes geen 8 meer, maar 18. Tien jaar verder, en ze zijn niets opgeschoten. Ze spelen nog steeds met autootjes.

Het is ongelovelijk om te zien dat er een auto aan komt rijden, en gaat parkeren op de plaats waar eigenlijk alleen bussen wat hebben te zoeken. De bestuurder (en meestal hebben ze ook een bijrijder mee) blijven in de auto zitten wachten.

Soms draaien ze hard muziek, en soms wachten ze alleen. Om dan, soms 5 minuten later, soms een kwartier later, weer weg te rijden. Met een hoop kabaal (uitlaten met gaatjes erin, denk ik), en een hoop hard gerij.

Het rijden met een auto is iets stoers geworden. Waarschijnlijk is het de bedoeling om de meiden die uit de trein komen, te imponeren.

Als je geen 18 bent, en je nog geen rijbewijs hebt, wordt dat een probleem. Gelukkig hebben we daar ook wat op gevonden: de Glimmende Scooter. De scooter die geen standaard 50 gaat, en de scooter waar je geen helm bij moet dragen.

Net als ik, stond er een blond meisje te wachten op de bus. Vlak nadat ze kwam, kwamen er twee jochies op een scooter aanrijden. Ze zette de scooter op de standaard, en begonnen te kletsen met het blonde meisje.

Terwijl de scooter op zijn standaard stond, ging de ene jongen andersom op zijn scooter zitten. Dat is Stoer, weet je. Zouden die jongens speciaal komen, om tijdens de wachttijd van de Blonde met haar te praten? Zodat ze nog een beetje kans en/of bekendheid bij haar kunnen maken?

Toen de bus kwam, stonden er in totaal 4 auto’s stil. Allemaal op een andere plaats, niet te dicht bij elkaar. Even kreeg ik het gevoel dat hier een grote misdadige actie werd gepland. Misschien een afrekening. Of iets anders georganiseerds. Ik voelde me even onprettig, onveilig. Maar waarschijnlijk zou me niks gebeuren als ik gewoon stil bleef zitten en me nergens mee zou bemoeien.

Toen kwam de bus. Gelukkig, dat had ik tenminste overleefd. Tenzij het een aanslag van de Taliban zou zijn, en ze kwamen om deze bus op te blazen. Een viervoudige zelfmoordactie. Misschien waren het beginners. Mochten er een of twee pogingen mislukken, dan waren er nog twee reserve.

Gelukkig was dat ook niet zo. De bus kwam, ik stapte in, en moest enige tijd wachten. Enige tijd later kwam ook de blondine binnen, die overigens helemaal niet zo knap was ten opzichte van de aandacht die ze kreeg.

Toen het meisje eenmaal binnen was, waren de jongens in no-time vertrokken met hun scooter. Waarschijnlijk waren ze inderdaad opgebeld. Ja, ik sta hier op de bus te wachten, hebben jullie zin om mij gezelschap te houden?. Als Stoere Jongen laat je je door de kou niet kennen, en ook niet door het feit dat de reistijd langer is dan het gesprek met het meisje. Dat je komt opdraven als een schoothondje, daar ben je je niet eens van bewust.

Als de bus komt is het bedankt jongens, en tot kijk! en lacht ze in de bus om alle aandacht die ze krijgt. Wat een sukkels zijn jongens toch.

Gelukkig heb ik nooit een scooter gehad. En ook nog steeds geen rijbewijs.