Het eerste euro slachtoffer is gevallen hoor! In hoogst eigen persoon.

Uiteraard ben ik vergeten, nouja … ik heb mijn euro pakketje gewoon niet opgehaald. Dus ik heb ook nog nooit eigen euro’s in handen gehad, zeg maar. We zien wel en dat komt allemaal wel waren mijn gedachten.

Je kunt immers tot 28 januari gewoon betalen met guldens, en dan wordt het automatisch voor je omgewisseld als je geld terug hoort te krijgen. Handig toch? Hoef ik niet speciaal naar de bank om te wissellen of te storten. En dat geld krijg ik heus wel op in 4 weken. Laat dat maar aan mij over.

Dus vanochtend onschuldig en nietsvermoedend op de bus gestapt. Ik was wel al zo ver dat ik wist dat mijn OV niet meer geldig was. En dat ik deze beter niet kan ophalen, want dan kan ik dat straks toch terug betalen.

Dus een kaartje kopen. Helemaal 4 lossen guldens en twee kwartjes apart gehouden. Gepast geld. Ik wist niet meer of het nou drie vijftig, vier gulden, of vier vijftig kostte, maar met deze combinatie kon ik alle kanten uit.

Het koste 2,31 euro geloof ik. Zoiets. Nietsvermoedend, versterkt door mijn kennis omtrent 28 januari, legde ik mijn guldens neer. De man keek boos en nors, en chagerijnig. Die accepteren we niet, zei hij.

Dapper begon ik uit te leggen dat er tot 28 januari geaccepteerd moet worden. Dat is overal zo.

Alleen in de winkels, zei hij. Oh, zei ik. Maar ik heb niets anders dan guldens, dus het zal wel moeten he? Nou, nee dus, vond hij.

Dus ik liep door. Oh, en nou dacht je zo door te kunnen lopen? zei hij. Ik antwoordde van ja. Ik zal toch op mijn werk moeten komen nietwaar? Als mijn guldens niet goed genoeg zijn dan barst je maar. Bovendien, hoe kon ik dat nou weten?

Nou, er hingen in elke bus van die stickers waar hij me even daarvoor op had gewezen. Die sticker die meer lijkt op een sticker waar vermeld wordt waar de brandblusser staat in geval van nood. Een sticker waar je makkelijk overheen kijkt.

Oh, en het stond ook in de kranten. Nou .. wij hebben geen kranten (veel te duur). We hebben Jan de Hoop, en da’s wel genoeg. Bovendien moet ik bekennen het nieuws niet erg gevolgd te hebben de afgelopen dagen. Veel te druk met Kerst en de jaarwisseling zelf.

Alsnog liep ik door. Ik had verwacht dat hij zou gaan schelden, me terug zou roepen, of me misschien zelfs in de kraag zou vatten. De bus opschoppen, hup, zo op straat.

Maar hij bleef zitten. Ik was boos. Wat een fantastisch begin van dit nieuwe jaar en de ervaring met de euro. De euro is van ons allemaal, maar van connexxion toch net effe iets meer. De guldens zijn ze alvast vergeten.

Toen ik de bus uitstapte ging het alweer wat beter met me. Ik was het voorval bijna vergeten. Maar nu, een kaartje pinnen. Want die ov, die geldt nog steeds niet.

Alle dingen ingetoetst, komt er een wit kaartje uitrollen. Een bonnetje ofzo. Terwijl ik nog had getoetst van niet. Eerst dacht ik dat dit misschien de nieuwe euro-kaartjes waren. Of tijdelijke kaartjes, omdat de euro-kaartjes nog in ontwikkeling waren.

Toen ik nog eens keek zag ik staan BETAAL ANDERS onder aan de kaart. Wat krijgen we nou. Wordt mijn guldens-pinpas soms ook niet meer geaccepteerd? En dat zou allemaal automatisch gaan!

Aan de andere kant stond nog een automaat. Een moderne, met touch screen. Alleen voor elektronisch betalen. Misschien dat dat helpt, want volgens mij staat er wel genoeg geld op. Zeker voor een kaartje naar Amsterdam.

Weer was het niet goed genoeg. Nu vertelde het apparaat tenminste wel wat meer: Kaart verlopen. Verlopen? Zijn de kleurtjes eraf?

Valid thru 12/2001. Shit, dat zal het dan wel zijn. Gauw naar het loket om daar nog een kaartje te halen voordat de trein komt.

En toen werd het heel even wat zwarter voor mijn ogen. Ik zag het even niet meer zitten. Want daar accepteren ze natuurlijk ook geen guldens! En daar pinnen heeft ook totaal geen zin!

Toch raapte ik mijn moed weer bij elkaar, en ging alsnog naar de loketten. Ik ging langs de rij naar voren om te kijken of hier van die duidelijke rode stickers te vinden waren. Niets te zien. Gelukkig vroeg een vrouw die op dat moment aan de beurt was of er hier nog wel guldens werden geaccepteerd.

Dat werden ze. Gelukkig, toch nog een helder lichtpuntje. Hoewel de rij behoorlijk lang was, en ik betwijfelde of ik die trein nog zou halen.

Op een of andere manier was de meest rechtse rij een stuk korter. Terwijl ik me afvroeg waarom dat zou zijn ging er een mevrouw naar die andere rij. Zonder verder na te denken ging ik ook naar die rij. En toen had ik op tijd mijn kaartje. Kon de reis eindelijk beginnen.

Een troost. Ik heb mijn camera mee. Dus, ik kan wel leuke foto’s maken enzow. Da’s dan handig. Marnix staat er nog niet op. Die zal ik zo nog effe shooten.