Ikke, ikke, ikke

Als treinreiziger, of openbaar vervoer reiziger in het algemeen, bouw je denk ik een bepaalde mentaliteit op. Die overigens alleen van toepassing is tijdens het reizen.

Mensen die elke dag met de trein gaan, weten waar de lege plekjes zijn. Kunnen inschatten of ze een zitplaats kunnen veroveren. En weten dat je niet meteen bij de trap moet gaan zitten, omdat er heus nog wel een plaatsje is.

Bovendien moet je proberen om vooraan bij de deur te komen. Dan heb je de meeste slagingskans. Sommige mensen gaan dan zelfs al naar binnen, als nog niet eens alle mensen eruit zijn. Maar dit is eigenlijk een beetje tegen de etiquette, want zo geef je de mensen aan de andere kant van de deur geen eerlijke kans.

De reizigers die eruit gaan, wijken namelijk wat meer de tegenovergestelde kant op, van waar de ongeduldigste mensen er alvast instaan. Dus terwijl de rij aan de linkerkant van de deur er alvast insneakt, moet de rij aan de rechterkant van de deur toezien hoe het een chaos wordt, en hoe er een paar zitplaatsjes verloren gaan.

Gelukkig komt dit weinig voor. Alleen de a-sociale treinreizigers doen dit.

Maar het is wel zo dat mensen die lang treuzelen, of onhandige dingen doen, door de doorgewinterde treinreiziger aan de kant worden geduwd.

Zo heb je bijvoorbeeld mensen die bij de uitgang gaan staan, om te zijn of ze hun kennis kunnen vinden. Zodat ze kunnen gebaren dat ze hìer zitten.

Dat is natuurlijk heel erg irritant, want als je naar binnen wilt, en iemand steekt z’n kop om het hoekje, sja, dat past niet zo goed. Dus dan kun je van mij wel wat gemompel verwachten, en zeker niet dat ik effe wacht tot je uitgekeken bent en de gebaren over en weer geseind zijn.

Ik loop gewoon door. Opsouten, het gaat hier wel om mijn zitplaats. Die ik eerlijk veroverd heb door vooraan te gaan staan. Het is namelijk wel zo dat de deur even verderop de coupe vanaf de andere kant binnenvalt. Als die dus veel eerder zijn, dringen ze door tot aan het begin van de coupe, bij mijn ingang.

Snelheid is dus een vereiste. Iedereen moet gewoon doorlopen en niet al te kieskeurig zijn over een zitplaats. Dan is er niets aan de hand.

Je merkt ook dat de treinreizigers die je vaker tegen komt, dit spel net zo goed kennen, en zich gewoon aan deze ongeschreven regels houden.

Maargoed, waar ik eigenlijk heen wilde met dit verhaal… In de Albert Heyn is het namelijk ongeveer net zo. Effe gauw wat kopen, maar je moet zorgen dat je heel rap in de rij staat. Anders is de rij zo groot geworden, dat je de trein of metro niet meer gaat halen.

Ook hier is het ongeveer hetzelfde principe. Wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Wie te lang treuzelt over zijn belegkeuze, of wat dan ook, die heeft pech en komt achteraan de rij.

Daarom was ik zo verbaasd. Vanochtend stond ik tweetst of drietst in de rij ofzo, en degene voor me was blijkbaar aan het treuzelen ofzo. Hoe dan ook, de rij naast me was ineens leeg. Heel snel sloten er nieuwe mensen aan natuurlijk, maar ik bedoel .. degene die in die rij op dezelfde positie stond, was al weg. De rij ging dus sneller.

Ik keek naast me en zag dat. Balen doe ik dan wel een beetje, maar ik blijf toch ook maar staan in de rij. Achteraan sluiten in de nieuwe, snellere rij is meestal het domste wat je kunt doen. Je positie behouden komt dan meestal veel sneller uit.

Maar het meisje van de nieuwe rij zag me kijken. En ze zei “ga maar voor hoor”. Hoorde ik door de Metallica herrie heen. Ik hoorde en zag het haar zeggen.

Verbazing. Ik kon alleen maar heel verbaasd “Oh” uitbrengen. En zelfs toen ik dat wilde uitbrengen, weigerde mijn stem. Terwijl ik beter “dank je!” had kunnen roepen of “nee! ben je gek joh”. Maar ik wist niet hoe snel ik bij de kassa moest komen, en kon alleen maar “Oh” proberen te zeggen.

Ik probeerde zo snel mogelijk af te rekenen, zodat het meisje niet zo lang op me hoefde te wachten. Zeker tien minuten daarna heb ik er over gedacht. Dat ik dus wel even had mogen laten zien dat het erg schattig was wat ze deed. Of dat ik haar gewoon voor had moeten laten. En waarom ze me eigenlijk voor liet.

Zo zie je maar… er zijn toch nog mensen die je in de Ik-Ik-Ik mensenmassa voorlaten. Die mensenmassa waarvan ik zelf net zo hard deel uit maak. En dat bracht me best van m’n stuk.

Gek is dat.