Oud

Ja, mensen. Het is misschien wat vroeg om er al over te zeuren, maar toch voel ik me oud.

Het gekke is: je blijft geestelijk een tijdje hangen bij de jongere leeftijd. Of je hebt zelf niet door dat je verder gaat, misschien is dat het.

Mensen van mijn leeftijd, snappen prima wat er door een 18-jarige heengaat. Toch is de tijd die ertussenzit toch een aardig verschil. Een aardig groot verschil. Waardoor ik dan oud ben, zeg maar.

Zo zat ik vandaag dus tegenover twee meisjes in de trein. Ik probeer mijn reis altijd enigsinds te ver-aangenamen door tegenover mooie meisjes te zitten. Meestal lukt dit niet.

Vandaag dacht ik dat het ging lukken, maar toen ik eenmaal tegenover ze zat, wist ik dat ik me vreselijk zou gaan irriteren aan hun jonge gedrag.

Voor school moesten ze iets over Australië maken. Waarschijnlijk een collage of iets dergelijks. En dat namen ze allebei behoorlijk serieus op.

De 1 had allerlei knutselspulletjes van thuis meegenomen. Ze had twee van zuuuulke (bedenk zelf het handgebaar maar) bakken helemaal vol met van die knutseldingetjes. Dus ze nam het maar mee. Ze wist niet of ze het gingen gebruiken hoor, maarja, ze dacht, ik neem het gewoon maar mee. Maar ze wist dus niet of ze het gingen gebruiken. Dat wist ze nog niet. Of ze het gingen gebruiken. Dat was nog niet zeker.

Na 6 keer wist ik dat wel. Maar bij elk bakje dat ze liet zien vertelde ze dat ze het niet zeker wist, maar dat ze het toch maar mee nam. Een soort kraaltjes. Een soort zand. En veertjes die ze uit haar stukke hoofdkussen had gehaald. Ja, da’s leuk om te doen hè? riep de ander uit, alsof ze iemand had gevonden met dezelfde hobby.

Daarna werden de reisboekjes en plaatjes doorgenomen. Het meisje recht tegenover me kwam op het idee om een grote zon op te plakken. Maar verdorie, ze was de poster vergeten waar een zonsondergang op stond! Ah jeetje, die had ze mee moeten nemen. Stom dat ze er niet eerder aan dacht, dan had ze hem echt wel meegenomen.

Misschien konden ze plaatjes vergroten. Met de computer kun je mooie dingen maken legde het meisje naar haar nog uit. Maar dat vergroten, dat had de ander al eens geprobeert en dat werd niets.

Nee, natuurlijk wordt dat niets. Dat weet ik ook wel.

Ongeveer op de helft van de reis nam dit gesprek een aardige wending. Ineens waren ze genezen van dit kinderachtige knutsel gedoe, en gingen ze het over jongens hebben.

Ik had ze op 14/15 jaar geschat, maar toen de ene een verhaal vertelde en daarbij probeerde te herrineren hoe oud ze was, zei ze 15, nee, 16 was ik, of was ik nou 15? waardoor ik kon opmaken dat ze nu 16 of 17 moest zijn.

De ander had het al over autorijden. Of ze nu al bezig was weet ik niet, maar dat zou betekenen dat ze al 18 was.

Zie je wel. Ik word te oud. Te oud voor die knutsel dingetjes.