Tegenwoordig is stoppen in, zo lijkt het wel. Als paddo’s schieten de nieuwe weblogs uit de grond, waaronder ikzelf natuurlijk ook. En dan is het des te moeilijker om anders te zijn dan anderen.

Toch heeft doorzetten ook wel iets denk ik. Gewoon doorgaan, voor jezelf, omdat het leuk is. Ofzo.

Vroeger had ik een 27mc bakkie. Soms kwamen er ineens mensen op “ons kanaal” die dan hun bakkie jaren lang in de kast hadden laten liggen. En die bakkies waren dan vaak van betere kwaliteit dan de mijne. Als ik er zo een had, dan zou ik nooit stoppen, dacht ik dan.

Het ding staat niet in de weg. Je kunt hem altijd effe aanzetten als je wilt, en anders laat je hem toch lekker uit? Maar om hem nou helemaal weg te stoppen in de kast. Dat vond ik maar onbegrijpelijk.

De laatste jaren stond hij dus ook alleen maar uit. Te staan. Ik wist niet eens meer zeker of hij nog wel zou werken. Maar toch, hij stond er. En heel af en toe deed ik nog eens een gil. Ik had echter het idee dat het was ingehaald door internet.

Soms zie ik hem staan, en dan verlang ik wel weer naar die tijd. Het was gezellig, net een babbelbox. Je herkende mensen aan hun stem en het ging nergens over. Net als chatten op internet, maar dan veel persoonlijker. Soms vraag ik me af, of er nu nog mensen zouden zijn? Is er nu, op dit moment, een kliekje, ergens op de kappa-band?

Zijn er nog steeds President Lincolns met zo’n stoere roger-beep. Zo’n roger-beep die ik altijd graag wou, maar nooit had. En dan die stoere specs van zo’n ding.

Zo ook met een weblog of een eigen site. Dat je er minder aan doet snap ik. Dat je er een tijdje niets aan doet misschien ook. Maar komop zeg, helemaal sluiten. Da’s toch niet nodig?

Waarom zou je sluiten? Denk ik dus bij mezelf. Er van overtuigd dat ik dit nog tijden vol zal houden. In de praktijk blijkt dat de meeste logs na een jaar stoppen.

Laat ik er maar geen voorspellingen over doen dan. Maar, aan die hype doe ik in ieder geval niet mee. Puh!