Treinkaartje

Het is weer het einde van de maand, en ik heb een maandkaart. Nieuwe kaart nodig dus. Vanochtend heb ik dat maar even geregeld op het station.

Kom ik daar binnen …

Ga jij ook met de trein?

Een klein meisje staat me aan te staren door haar grote glazen.

Ja, ik ga ook met de trein.

Ga jij ook met oma?

Hmm. Bedoelt ze nou of ik met m’n oma meereis, of dat ik naar m’n oma ga? Ik denk het laatste. Maar voor de zekerheid antwoord ik maar een antwoord dat overal op toepasbaar is.

Nee, eh, ik ga met een andere trein dan jij…

Nu ik er over nadenk slaat dat antwoord nergens op. Misschien dat het arme kind daarom nog twee keer dezelfde vraag stelde.

Toen vertelde ze dat ze een rugzak om had. Ja, ik ook, antwoorde ik. Plotseling vroeg ze zich af hoe ze aan die rugzak kwam. Had ze hem soms van iemand gekocht? Hmm, hoe zat het ook al weer? Tijd om eens om nadere informatie te vragen bij oma, die bezig was om kaartjes te kopen.

Oma? Heb ik deze rugzak van iemand?

Juist. Oma antwoorde niet zo erg. Dus liet ze maar zien dat haar rugzak van kabouter Plop was. Mooi hoor! riep ik enthousiast terug. Oma was inmiddels klaar met de kaartjes, en vroeg of ze mee ging.

Dag meneer!!!! riep ze keihard, zonder om te kijken door de hal. Verbluft was ik. Ja dag … wist ik er nog uit te stamelen.

Waarom durven grote mensen niet zo met elkaar te praten, als ze elkaar niet kennen?