Louwrens en wesley,

Vrijdagochtend kwamen ze dus thuis. En aangezien er gepland was dat ze ongeveer 8:30 zouden landen, kon ik mooi even langs gaan voordat ik naar m’n werk ging.

Vol enthousiasme stond ik dus op het station in Hoorn om te vertrekken naar Schiphol. Daar had ik afgesproken met Annette, de vriendin van Louwrens, die op dat moment in geen velden of wegen te bekennen was. Logisch, want ze zou een station eerder opstappen omdat er dan meer ruimte zou zijn.

Voor de zekerheid ging ik maar even bellen of ze al in de trein zat. Nee, dat zat ze niet. Want op teletext stond dat ze een uur vertraging hadden. Ze had nog wel willen bellen, maar ze dacht dat ik zelf wel zo slim zou zijn om even te kijken. Niet dus.

Nouja, evengoed maar meteen vertrokken, dan maar een beetje op Schiphol ronddwalen, ik vermaak me vast wel. Lekker rustig aan enzo, broodje eten onderweg, kopje koffie erbij. Mijn camera had ik ook mee, misschien waren er nog leuke foto’s te maken op Schiphol.

Toen ik arriveerde was Schiphol weer als altijd. Veel te groot. Maar gelukkig had ik alle tijd om alles op mijn gemak uit te zoeken. Na zeker een kwartier op de “Arrivals” schermen gekeken te hebben, vond ik eindelijk de vlucht die ik zocht. En inderdaad, hij kwam om 9:38 ofzo.

Wachten dan maar dus.

Om de verveling te doden ging ik maar een beetje langs de winkeltjes die er waren. Ineens kwamen er twee mensen voorbij rennen die verdacht veel op politie leken. Even later kwamen er nog twee. De derde keer begon ik toch echt te twijfelen of ik er niet achter aan moest rennen om al deze spanning en sensatie vast te kunnen leggen met mijn camera.

Ik besloot mijn pas te versnellen tot een maximum snelheid, en zo toch nog op tijd te komen voor de sensatie. Toen ik op plaats van bestemming kwam, stond er een hele groep politie mannen en vrouwen, en die deden hard hun best om het publiek op afstand te houden.

Jammer, geen vechtpartijen of andere dingen te zien. Publiek was er wel genoeg inderdaad. Dus er was wel degelijk iets gebeurt. Nouja.

De telefoon ging. Annette belde me op om te vragen waar ik nou was. Zij was bij de Burger King, daar liep ze voorlang. De Burger King lag op een steenworp afstand, maar ik zag d’r niet. Dus ik liep er maar heen, en ineens stond ze voor m’n neus. Met moeder en schoonmoeder. Gezellig.

Ze gingen voor een kopje koffie. Of ik ook wou. Tuurlijk, instant-schiphol-koffie is lekker. Doet U maar. Dus wij bestellen. En wachten. En toen kwam Kas (schrijf ik dat goed?) aanlopen, de broer van Louwrens. Ook koffie? Ook koffie. Bij bestellen. En wachten. En wachten.

En toen bleek dat we vergeten waren. Inmiddels kwam de landing tijd aardig in de buurt. We kregen onze koffie, en of we misschien extra koffie wilden vanwege het ongemak. Nee, wat moet je nou met dubbel koffie? Het is zo al onhandig genoeg.

Tijdens het lopen probeerde ik het dopje op mijn koffie te krijgen. Bij het krachtzetten ging het niet helemaal goed, en kwam een flink deel van de inhoud eruit, over mijn hand heen. Dat is heet, plakkerig, en ranzig. Allemaal tegelijk.

Dus even naar het toilet om de boel weer schoon te spoelen. Anders durf ik mijn camera niet te bedienen natuurlijk. En toen wachten, wachten, wachten en nog eens wachten. Ik denk dat Annette wel een pakje leeg gerookt heeft. Zo ongeduldig was ze. Ze wilde ook niet meer bij het raam staan.

Kas riep een keer uit “Daar heb je ze denk ik!” … en even later “Nee, toch niet”. Daar werd ze heel zenuwachtig van. Dus besloot ze maar niet meer te gaan wachten bij dat glas.

En na een tijdje kwamen ze dan toch echt. Naast elkaar lopend, zoals ik voorspeld had. Oh oh wat ken ik ze toch goed :-).

Al snel hadden ze hun koffers te pakken, en kwamen ze door de uitgang naar buiten. Heel apart, om ze na een half jaar weer terug te zien. Alsof het maar een week was.

Met z’n allen gingen we nog even een kopje koffie doen. Vriendin en vriend waren weer herrenigd, en verder was het vertrouwt akelig. Een stem die niet is veranderd. Uitdrukkingen die nog hetzelfde zijn, typische Louwrens uitdrukkingen. Eigenlijk best wel hetzelfde, heel gewoon.

Om 10:45 ongeveer moest ik, als eerste, vertrekken, om terug te reizen naar Woedend! De hele reis was ik in de war en beduusd en depressief en vrolijk tegelijk. Wat gek zeg.

Allemaal vragen, allemaal dingen door elkaar spookten door mijn hoofd. Hier ga ik dan, terug naar m’n werk .. terug naar het alledaagse dacht ik. En dat terwijl zij een half jaar op zichzelf hebben gezet. Andere cultuur hebben meegemaakt, en tropisch hebben geleefd.

Hoe zou dat zijn? Het lijkt me geweldig om terug te komen en al je vrienden en famillie te zien die om je geven. Om ze te knuffelen, om weer wat Nederlands terug te zien. Maar tegelijkertijd zou het heel gek zijn. Misschien heb je wel direct heimwee, terug naar waar je vandaan komt. Niet dat je er meteen voor altijd wilt blijven, maar wat langer was misschien toch wel handig. Wat langer, zodat je die dubbele gevoelens nog niet had.

En dan ben je terug .. en dan blijkt dat iedereen gewoon doorging. Die hebben geen speciale dingen gedaan. Ze snappen ook niet wat je hebt doorgemaakt. De dingen die je hebt gezien, de indruk die dat heeft gemaakt. Dat kun je nooit in woorden overbrengen.

Dat lijkt me zo gek. Dat je volgens mij, als terugkomer, de eerste weken, misschien zelfs maanden, helemaal in de war moet zijn. Dat is overigens ook een reden voor mij geweest om niet te gaan. Eén van de redenen, zeg maar.

Aan de andere kant had ik het gevoel, toen ik terug aan het reizen was, dat ik er ook bij had willen zijn. Wat zal ik veel gemist hebben. Waarom was ik niet net zo sterk als Louwrens om mee te gaan? Het diepe in te duiken, het onzekere te doen.

Het is vreselijk voor je relatie, je zult elkaar vreselijk missen, maar als je het redt kom je er toch oersterk uit? Zo lijkt het bij hun wel althans, ookal weet ik niet wat ze daarvoor hebben moeten lijden.

Als je het eenmaal doent en je er eenmaalt bent, komt er vanzelf een soort oplossing voor denk ik. Dat groeit vanzelf. Als je relatie sterk genoeg is, kom je daar vanzelf wel uit toch?

En die ervaring die je opdoet, sjezus.. dat moet toch zo veel zijn?

Ik stelde mezelf gerust met het idee dat het altijd nog kan. Pas na m’n 40ste word ik misschien te oud om zoiets te ondernemen, kan ik het niet meer opbrengen wegens gezondheid of ouderdom ofoiets. Tot die tijd moet het allemaal geen enkel probleem zijn.

Sabbatical years enzo zijn ook “in” tegenwoordig. Dus wie weet. Dan blijf ik het gewoon lekker voor me uitschuiven tot ik dement ben en te laat ben. Maar tot die tijd ben ik tenminste gerust gesteld.

En ach, kijk eens hoeveel mensen er nog meer zijn in Nederland die het niet doen. De meerderheid, volgens mij. En hebben die zo’n rottig leven? Denk het niet.

Ach. Het gras van de buurman is altijd groener, zou Mariska waarschijnlijk zeggen. Dat is het hele idee gewoon. Jaloezie.

Inmiddels gaat dat alweer een stuk beter. Maar vrijdag was ik toch echt even van mijn stuk gebracht.

Nu vind ik het alleen maar prettig dat ze weer terug zijn :-)