Euromatisch

Mag ik heel even die optimisten om tafel hebben, die zo halverwege december riepen dat we ons niet zo moesten aanstellen? Dat we binnen vier weken wel gewend zouden zijn aan de euro? Die wil ik graag nog eens even spreken.

Ben wel eens benieuwd hoe het er bij U voor staat. Al gewend aan de euro? Wie staat er nog gek te kijken bij het handje vol euro’s dat je terug krijgt bij de kasse in de supermarkt? Wie rekent er nog steeds om?

Ik wel. Bij elke prijs reken ik nog steeds om. En elke keer weer voel ik me genaaid. Het is inmiddels wel zo, dat ik er soms achteraf pas over nadenk. Als hetgeen al is aangeschaft, in euro’s.

Zo had ik vanochtend een voorvalltje bij de Du Pain. Het broodjeszaakje op station Amsterdam Sloterdijk waar ik zeer regelmatig een broodje koop als ontbijt.

Vanochtend ook. Een chihawata broodje kaas (wat eigenlijk gewoon gezond is, alleen is de ham eruit gelaten). Twee euro dertig.

Ik betaal met een briefje van vijf. Opzich alweer apart dat die vijfjes ineens weer briefjes zijn. Flashbacks alom. Maargoed, ik betaal netjes.

De man achter de toonbank graait wat in zijn centenbakkie. Vervolgens staart hij eventjes verbaasd in zijn hand of hij het nu allemaal goed gedaan heeft. Hij komt tot de conclusie dat het allemaal klopt, en geeft zeer zelfvertrouwd bij het kleingeld, waarbij hij zachtjes zegt “Ja, één euro zeventig”.

Hm. Volgens mij is dat toch twee euro zeventig, wat ik behoor terug te krijgen? Maargoed, het is ochtend. Misschien had ik het verkeerd verstaan, of misschien had ik niet goed gerekend. Altijd als ik iemand denk te betrappen op een rekenfout, ligt het achteraf toch weer aan mij.

Dus ik besluit het te laten zitten. Het is tenslotte vaan een euro. Deed ik vroeger ook niet moeilijk over, die ene gulden.

Maar gelijk toen ik drie passen buiten de deur had gezet, voelde ik het opkomen. Je rekent wel goed! Je krijgt een euro te kort. Ennuh, maar één euro dacht je? Dat is bijna een knaak, sukkel!

Mijn pas vertraagde. Door mijn hoofd schoot dat ik terug moest gaan. Wilde me ook niet laten kennen door zielig te gaan doen om die ene euro. Straks wist die man het al niet meer, en ging hij ontkennen. Was een scene zul je dan krijgen in dat broodjeszaakje.

Toch liet het me niet los. Een knaak. Verloren door een telfoutje. Door mijn “acht het zal wel”-houding. Een knaak, da’s best veel.

Uiteindelijk besloot ik maar dat ik de man waarschijnlijk verkeerd had verstaan. Dit in een poging mezelf gerust te stellen, wat niet helemaal gelukt is. Dat blijkt wel uit het simpele feit, dat ik het er nu nog over heb.

Een autorij-les kost ook “maar” 30 euro. Wilde mijn vriendinnetje even lenen. Geen probleem. En ach, 30 .. wat is dat nou. Kan ik wel missen.

Net bedacht ik me dat dit bijna 70 piek is. Dat gaat al aardig richting verjaardagskado, wat geld betreft. Nu gun ik het haar van harte, en zal ik er ook niet om zeuren. Wel bemerk ik dat ik dus beter op mijn hoede moet blijven.

Dan nog maar een tijdje omrekenen, maar dit gaat niet goed zo. Ik zie de euro aan voor een gulden, maar dat is niet zo!

Het gekke is, ik kan me haast niet voorstellen dat ik de enige ben. Mij valt die euro in ieder geval vies tegen. Heb ook het idee dat het me nog eens flink geld gaat kosten.

En nu die optimisten eens aan het woord, aub…