Onterecht malen

Je hebt zo je twijfels. Je gaat er lang over piekeren, zeg, een dag of drie, en dan wordt het steeds erger. Je kent het wel.

Niet?

Dan leg ik het even uit.

Stel, je weet dat ze een jongen in de bar wel leuk vindt. En ze heeft twijfels, en ze wil meer afstand. Goed, alles begrepen en wel, begrip voor de situatie.

Maar nu zie je haar al ruim 3 dagen niet, en dan ga je toch denken. Wat nou als er meer is, maar dat ze het je niet vertelt omdat ze je niet wil kwetsen?

Wat nou als ze je geen pijn wil doen. Dat ze zichzelf schuldig voelt, zolang ze weet dat jij er nog niet overheen bent. Wat nou, als dat de reden is dat ze je niet alles vertelt?

En daar ga je een tijdje over piekeren. Dan lijkt het ineens allemaal veel logischer op die manier, terwijl het dat helemaal niet is misschien. In de eerste dag weet je dat ook wel te relativeren, maar de tweede dag wordt dat al minder.

De derde dag ga je je eigen verhalen alleen nog maar geloven. En dan krijg je woede, en daar weer woeden over omdat je eigen woede niet terecht is. Dus dan voel je je kut en klote en verrot en naar. Je bent bang dat je gelijk hebt, terwijl je eigenlijk ook stiekem weet dat er geen reden voor is.

En zo blijf je malen. Tot je denkt, en nu wil ik het weten. Ik wil de waarheid. DE waarheid die me gaat schockeren, maar verdomme, ik heb er recht op!

Schrap gezet. Gebeld. Gevraagd. Uitgelegd vanwaar die twijfels.

Maar het is helemaal niet zo.

Zie je wel, altijd al geweten. Hah. Twijfel nou maar niet. Ze is wel eerlijk, zou het je heus wel vertellen. Doe nou maar niet zo stom, zet het gewoon van je af, ga verder, en kijk maar hoe het hele verhaal afloopt.

Ondertussen een kijkje nemen in de sauna met alle collega’s. (Klikken op “gastenboek” en dan op “cam :))“)

Ooit komt het wel goed met me.