Verjaardag

Jeetje, dat ging goed zeg?

Nouja, niet helemaal dus. In het begin ging het allemaal prima. Ik was rusig, zoals ik de afgelopen twee dagen was. Heb volkomen begrip voor de situatie, en het is net alsof ik me erbij neer heb gelegd, ook al heb ik dat dan niet bewust gedaan.

Maar haar zien… haar voelen. Aan het eind van de avond was het toch effe moeilijk. Ze heeft het er zelf heel moeilijk mee. Dus als ze emotioneel wordt, is het voor mij dan ook weer lastig om niet mee te emotionelen.

Verder wilde ik vanavond bij haar slapen. Gewoon even vergeten wat er aan de hand is, leuk verjaardag vieren, en morgen dan goed uit elkaar gaan. En niet van doei en de ballen maar weer, maar gewoon even praten nog, en dan met vrede en begrip van beide kanten uit elkaar.

Maar ze had liever niet dat ik bleef slapen. Ook dat begreep ik. Later op de avond zei ze dat ze nog even naar de kroeg wilde.

En dat begreep ik op dat moment effe minder. We zouden namelijk wachten tot iedereen weg was, en naar bed was. En dan zijn we nog effe met z’n twee-en, en dan zou ik naar huis gaan. Zeker in het begin van de avond had ik er niet zo nodig hoeven zijn. Het was niet bepaald onprettig, maar ook niet prettig.

Later op de avond, na wat bier enzo, werd het op zich steeds gezelliger. Had ik ook geen zin meer om er aan te denken, of er emotioneel over te worden. Zij had dat gevoel niet. Ze had geen leuke verjaardag.

Daarom wilde ze ook weg. Effe de boel van je af zetten. Ook begrijpelijk, maar dat betekent wel dat de plannen ineens weer gewijzigd worden, en dat dit niet de manier was die ik in gedachte had om afscheid te nemen.

Voor het eerst vertrok ik dus niet als laatste, maar een stuk eerder eigenlijk. Bij het afscheid aan de deur was het zwaar, ook voor mij. Werd toch emotioneel, hoewel ik gedacht had dat dit niet meer nodig zou zijn.

Nu, eenmaal thuis, ben ik weer zeer rustig. Heb dat gevoel weer terug gevonden. Het gevoel dat het allemaal zijn moet zoals het is, en dat je er toch weinig aan kunt veranderen. Laat het maar gebeuren. Kom maar. Het zal wel. We zien het wel.

Zit ook een beetje te wachten op de echte klap. Het moment waarop ik me echt ontzettend rot ga voelen. Je weet wel, dat de hele wereld je gestolen kan worden, dat iedereen moet opsouten, en dat je je wilt opsluiten. Je vindt jezelf ook heel zielig dan.

Dat moment dus.

Tegelijkertijd heb ik het gevoel dat het misschien niet eens gaat komen, dat moment. Misschien ga ik wel gewoon door. Door totdat ik ineens terug kijk, en denk, hey .. ik ben er nu aan gewend, dat ze er niet meer is. Die manier lijkt me in ieder geval de minst pijnlijke manier.

Even wat anders.

Het ging vanavond ook nog even over piekeren. Dat je niet kunt slapen, omdat je ongewenst loopt te piekeren. Dat je denkt, en nu ga ik slapen, maar dat je toch loopt te malen.

Van je af schrijven. Dat is de remedie bij deze, had ik vanavond gehoord. Gewoon op papier schrijven, en je bent er vanaf. Het klinkt heel kinderachtig, maar het werkt ècht.

Ik log, dacht ik toen. Ik schrijf ook van me af, maar ik doe het op mijn log. Zodat anderen meteen mee kunnen genieten. En eigenlijk is dat nog veel leuker. Nu misschien even niet, maar normaal gesproken vind ik het leuk om leuke, of aparte dingen te delen. En om dat dan zo leuk mogelijk op papier te zetten.

Dit stuk is gewoon even van me afschrijven. Het is veel te lang, en het gaat nergens over. Waarschijnlijk is iedereen al afgehaakt. Maar ben het wel even kwijt, lekker puh.

Goed. Laat me slapen. Daar ben ik wel aan toe.