Iedere ochtend een gezond ontbijtje van de du Pain shop. Hoewel er op CS, in tegenstelling tot Sloterdijk, veel meer rommel te krijgen is, kies ik nog steeds maar voor de broodjes. Wel zo gezond dus.

Nu zijn er bij CS ineens 2 du Pains. In de brede gang die onder alle perrons doorloopt, zit de grootste. Altijd druk daar.

Loop je nu vanaf die gang naar de stationshal, en sla je rechtsaf, naar de kaartenverkoop, dan staat daar een klein kraampje. Noodgedwongen is zijn assortiment wat kleiner, maar de Italiaan (denk ik althans) die erachter staat is altijd vrolijk.

Goedemorgen! Braquette kaas? Wilt u misschien nog wat drinken bij? Nee? Echt niet? Volgende keer beter.

Dat zegt ie altijd glimlachend. Telkens vraag ik me af of hij me nu in de maling neemt, of dat hij echt altijd zo vrolijk is en zoveel plezier in zijn werk heeft.

Vanochtend had hij me in ieder geval wel. Bij het wisselgeld zag ik iets zilvers. Zilver? Hm. Euro’s zijn niet zilver.

Meestal liggen dat soort dingen aan mij, dus ik schuif de boel evengoed in mijn portomonaie. Weer zag ik dat het geen euro was. Meneer, u moet wel goed kijken! riep hij triomfantelijk met een glimlach van oor tot oor. Hij had me te pakken hoor.

Ja, je geeft me een gulden terug! zei ik. Ik heb je wel door hoor, foutje zeker hè, dacht ik nog. Maar toen ik de gulden terug gaf, had hij de 2 euro munt al klaar in zijn hand. Hier was opzet in het spel. Ik was beetgenomen.

Ik kijk het nog even aan met hem, maar anders ga ik mooi in de rij staan bij de drukke du Pain in de gang.

Grapjas.