Stare

I dare you to stare at me

Okay, doen we dat.

Het meisje tegenover me had een rood truitje aan, met iets boven haar borsten deze tekst. Ze zag er heel gewoon uit, en volgens mij wilde ze helemaal niet dat we allemaal naar haar tieten zouden gaan zitten staren.

Toch viel er genoeg te zien.

Ze droeg haar haar op een manier dat het volgens mij nodig is je wekker een half uur eerder te zetten. Het stond wat omhoog, en aan de achterkant stond alles naar achter. Er leek ruimte tussen elke haar te zitten, waardoor het geheel een onwijs volume kreeg. Zeker met haar wat smalle gezicht eronder leek het heel wat.

Er zat ook een kleurtje doorheen. Blond door bruin, of bruin door blond, ik weet haar eigen kleur natuurlijk niet. Ik denk echter dat het blond door bruin was.

Wat me bovendien opviel waren de oorbellen. Ze had er twee per oor. Een knopje, en iets vierkants. Wat me met name opviel, was dat de vierkante aan het ene oor boven zat, en aan het andere oor beneden. Ze droeg haar oorbellen kruislings.

Ik vroeg me af of dit bewust was. En als dat al zo was, of er iemand ooit de moeite had genomen tegen haar te zeggen dat ze haar oorbellen kruislings draagt. Of iemand het ooit was opgevallen.

Toen ze naar buiten door het raam keek, zag ik een soort littekentje bij haar rechterwenkbrauw. Waarschijnlijk had hier een piercing gezeten. Dat leek mij althans logisch. Hoe krijg je daar anders een litteken?

Nu leken de bijzonderheden op te houden. Na een tijdje zag ik echter dat ze bruine haartjes op haar arm had. Wacht eens even, was het niet zo dat vrouwen alles wat met haar te maken heeft er zo’n beetje afscheren? In ieder geval alles met haar wat onder de nek zit?

Kon dit dan wel? Was dit wel vrouwlijk? Was het over het algemeen toegestaan voor vrouwen om de haren op de armen over te slaan?

Ik besefte me dat ik er nooit eerder over na had gedacht, en dat het me eigenlijk ook nooit eerder was opgevallen. Het lijkt me van de zotten om elke keer de haren op je armen te moeten scheren.

Het stoorde ook niet. Het waren donsige haartjes eigenlijk. Zoals bij iedereen op z’n armen. Lekker laten zitten, niks mis mee.

Het staren heb ik voornamelijk via het raam geprobeerd. Da’s lekker veilig. Je kunt dan een uur lang in iemands ogen kijken. Het slachtoffer weet nooit helemaal zeker of je kijkt, hou ik mezelf voor. Dat maakt het allemaal een stuk veiliger en eenvoudiger.

Het doel is natuurlijk dat ze net zo lang terug gaat zitten staren. Dan wordt het leuk en spannend. Als er uiteindelijk ook nog gelachen wordt, dan weet je dat je elkaar door had. Da’s nou één van de leuke dingen van treinreizen.

Bij CS moesten we er allebei uit. Zij stond eerder op dan ik. Ze had niet gelachen, en niet de hele reis terug gekeken.

Ze had me uitgedaagd, maar wist ze het zelf eigenlijk wel?