Mijn dagelijkse reis naar Woedend! begon dit keer wat later, door een motorles ervoor. Ik wandelde de centrale stationshal uit met mijn broodje in de hand, en sloeg als gebruikelijk links af.

Daar kwam een moeder met kind me tegemoed. Het kind probeerde haar eigen kinderwagen voort te duwen, maar ze was net iets te klein. Ze kon bij de handvatten, maar daardoor kantelde het wagentje iets naar achter.

De moeder probeerde mee te sturen. Toen er van achter een tram aankwam, waarschuwde ze het kind. Moeder stuurt nog steeds mee. Het kinderwagentje begint op 1 wiel te rijden, omdat de moeder meer naar rechts wil, maar het kind de wagen nog steeds vast heeft.

Paniek slaat toe. Moeder pakte de wagen bij beide handvatten en zet het hardhandig recht op de grond neer. Er komt een tram aan, luisteren nu! riep ze tegen het kind.

Nu liepe ze keurig over het voetgangerspad, voor zoverre je daar van een voetgangerspad kunt spreken. In ieder geval zat er ruim anderhalve meter tussen kind en moeder en de tram. Mijns inziens ruim voldoende om de tram zonder enig probleem te laten passeren.

Waarschijnlijk kon het, naar schat ik, 4 jarige kind de situatie beter inschatten dan haar moeder.

Ik liep door. Stak over, en kwam bij de coffeeshop uit die ‘s ochtends vroeg al geopend is, en ook dan vaak al bezocht wordt. Links af, de weg volgen, langs het VOC restaurantje. Verderop de brug over.

Hier kwam ik een gezinnetje tegen. Ik zag de vader zijn arm op te steken om ergens naar te wijzen. Hij wees naar de huizen in de straat waar Luna spoedig komt te wonen. Hij zei tegen zijn dochter dat de huizen naar voren komen. Zie je dat?

Ja, misschien zijn het wel oude huizen. Misschien hebben ze krukken nodig!

Logisch natuurlijk. Ondersteuning, dat is wat er hier mist. Toen pappa zijn been brak bij het skieën had ie ook krukken nodig. Anders zou ie omvallen.

Dus waarom zou dat niet met huizen kunnen? Gewoon krukken eronder. Probleem opgelost.

Dat gemeente Amsterdam daar nou niet aan gedacht heeft.