Vertraging

Bij station Zaandam kwam hij de coupé binnenlopen. Hier gaan we zitten! riep hij, en hij ging tegenover me zitten. Ik ga bij het raam, zei hij terwijl hij doorschoof en schuin tegenover mij kwam te zitten.

Komt er nog een conducteur? vroeg hij aan zijn moeder terwijl hij het kaartje al in de aanslag had. Zijn moeder dacht van niet. Dat was jammer.

Het mannetje was erg wijs, vond ik. Klein, maar alles wat hij zei kwam er foutloos en overduidelijk uit. Conducteur, dubbeldekker, allemaal woorden zonder te hakkellen en zeer zeker van de betekenis van het woord.

Later op de reis zei z’n moeder ineens, nog één nachtje slapen, en dan? Alsof de hele wereld het moest weten riep het jongetje dan ben ik jarig! Dan word ik vijf! Niet vier hoor, nee, vijf!

We kwamen station Amsterdam Centraal binnenrijden. Hij zag de treinen die op de verschillende sporen geparkeerd stonden. Kijk mam, wat een hoop treinen! Die hebben allemaal vertraging.

Hij zat er niet eens zo heel ver naast.

Inmiddels had hij ook al uitgevogeld wanneer ze er nou uit moesten. Toen de trein ging stoppen voor Amsterdam Sloterdijk informeerde hij bij zijn moeder of ze er al uit moesten. Nee, de volgende pas.

Ja, maar dan moeten we wel eerst helemaal stoppen, zei hij zeer wijs.

Nu is het vaak zo dat er vóór Amsterdam CS al gestopt wordt om even te wachten op de treinen die nog in de weg staan. Dus we gingen stoppen.

Kom, we moeten eruit, zei het jongetje, en hij stond alvast op.

Zijn moeder keek even op uit de krant en zei nee hoor, nog even wachten, we zijn nog niet bij het perron, kijk maar naar buiten.

Hij keek naar buiten.

Ja, verdomd. Geen perron. Je zag hem denken. Geen perron, en toch stoppen. Hier is iets eigenaardigs aan de hand. Waarom zou een trein stoppen als er geen perron is?

Hij kwam er alleen niet uit, en besloot het te vragen. Zijn moeder wist het ook niet precies. Nouja, het zal wel vertraging zijn dan, concludeerde het jongetje.

Na een minuut of 2 wachten, riep de conducteur dan eindelijk om dat dit Amsterdam Centraal was, en we begonnen weer te rijden. Zie je wel, we hebben toch geen vertraging! riep het jongetje uit.

Inmiddels had de rest van de coupé het jongetje ook opgemerkt, en begon iedereen te grinniken om deze geweldige uitspraak.

Morgen wordt ie vijf. Nog twintig jaar erbij, en dan is hij vast beroemd om het één of ander. Let maar op.