Het is niet aan te raden om van die prachtig geschreven, emotionele, stukjes te lezen op je werk. Van die stukjes van een niveau dat je zelf nooit zult halen. Van die stukjes waarbij je zelf de pijn voelt die de ander op het papier of scherm zet.
Nee, dat soort dingen zijn beter voor thuis. Zodat je gewoon keihard kunt janken, ookal is het andermans verdriet.
Euh … ik kom even niet veel verder dan met een rood hoofd ‘dank je wel!’ stamelen …
En daaraan toevoegen dat je jezelf tekort doet.
Aha: direct een gespreksonderwerp voor de aankomende meeting :-)