Werk (3): Serveersters

Over het algemeen hadden we niet een al te hoge pet op van serveersters. Dat was niet altijd terecht, maar vaak wel. Serveerster stagaires waren overigens vaak erg mooi, en dan was het verder helemaal niet belangrijk of ze slim waren. Dan was dom eigenlijk wel makkelijk.

Uiteraard word je op sexueel gebied helemaal uitgehoord in de keuken. Op alle fronten, en bij elke kans die ze grijpen kunnen. De stagaires werden daarbij niet ontzien, en kregen dezelfde termen naar hun hoofd geslingerd als de termen die mannen onderling gebruiken.

Zo vertelde bedienster-op-leeftijd een keer (ik was er helaas niet bij) dat ze de hele dag al rond liep met van die balletjes in d’r doos. Of waar ze ze dan ook had gestopt.

Nou niet direct de dingen die ik weten wil. Dit was niet één van de knappe stagaires, zeg maar.

Elke keer als ze de keuken binnen kwam om iets te halen, of een wijziging door te geven, pakte Bas gauw twee lepels en legde die met de bolle kant tegen elkaar. Vinger er tussen, en als ze langs liep die lepels laten kletteren op de maat waarin ze liep.

Als ze het begreep, vond ze het wel genant geloof ik.

Ook aan de telefoon was het lachen geblazen. Roberto was in de begin periode chefkok. Daar kon ik geweldig mee opschieten. Zowel qua humor, als qua interesses. Hij was zeker een kop kleiner dan mij, kaal, een snorretje en een bril. Een grote bek en een scheldwoordenboek waar Van Dale U tegen zegt.

Bij wijze van grap maakte Roberto er op een bepaald moment gewoonte van om met mijn naam op te nemen, in plaats van zichzelf. Tring-Tring, Tring-Tring (da’s intern, anders doet ie Triiiiing, Triiiiing). Roberto pakt de hoorn van de haak en roept “Met Roland!”.

Serieus, de bediende aan de andere kant antwoordde met “Oh, mag ik Roberto even?”. Dat ging een aantal keren zo door.

Totdat Roberto eens iets aan het paneren was of iets dergelijks. Hoe dan ook, hij kon niet bij de telefoon. Gebeurde wel vaker, en als je dat zag moest je zelf de telefoon opnemen.

Wat hij kan, kan ik ook, dacht ik. “Ja met Roberto!”. Ook hier trappen ze weer in natuurlijk “Oh hoi Roberto, mag ik een supplement aardappellen en nog wat extra bladibla-saus?”… ehhh ja.. whatever.

Klik, hoorn erop. Die dingen kwamen dikwijls niet goed over, kan ik je vertellen. Of ik verstond het gewoon niet, of ik had geen flauw idee waar ze het over had.

Sommige mensen zullen lang hebben moeten wachten op hun bakkie aardappels.