Weer een bedrijf failliet. En weer problemen voor Woedend, waar ik vroeger zat, met veel plezier.

Ik herriner het mij nog goed, hoe we ineens uit het Olympisch Stadion moesten. Zie maar eens in een paar dagen tijd een andere ruimte te vinden.

Wonder boven wonder was dat gelukt. Alleen de organisatie. Ik vond het, eerlijk gezegd, wat makkelijk gedacht, maar we gingen er vanuit dat Woedend! nog altijd Woedend! was, en dus los stond van het ter ziele HLPB.

Toen de currator kwam stonden wij dus mooi over de railing naar beneden te kijken hoe ze daar in de weer gingen. Toen er een mannetje naar boven liep riep Bas, ah da’s van ons hoor, dat ruimen we zelf op. We verhuizen vandaag nog, dus dat komt goed.

Vond het mannetje niet.

Ook onze verdieping hoorde bij de huur van het failliette bedrijf, en ook dat moest dus voor 13:00 leeg zijn. Het was een uur of 10 denk ik, en Rianne moest nog komen met de verhuisdozen. Alle apparatuur was nog aangesloten, en iedereen was nog even met z’n laatste mail bezig.

Paniek.

Computers werden nooit zo snel afgesloten en los gekoppeld. Alles werd ergens ingegooid, we zouden later wel uitzoeken welke spullen in welke dozen zaten. Eerst alles het pand uit. Dan maar buiten zetten, of bij de buren, als ze het maar niet meenamen!

Een goede vriend van woedend werd woedend op de verhuismannetjes, die natuurlijk gewoon hun werk deden. Het was heel erg crue om te zien hoe de verhuizers onze lunch, die elke dag vers wordt gebracht, aan de honden aan het voeren waren. Hee kijk nou, een vers blok kaas.

Ja, da’s onze lunch lul.

Ze leken ervan te genieten.

Uiteindelijk bleken ze best mee te vallen, en hielpen ze ons ook met de verhuizen (zonder de spullen mee te nemen). Binnen een dag waren we verhuisd. Diezelfde dag zat Paul alweer de 3-d-en.

Nog dagen hebben we geleefd in rommel. Alle spullen die niet direct nodig waren (lees: alles behalve de computers) stond nog in dozen, en we hadden geen idee waar we het kwijt moesten. Thank god for women, want ik durfde nauwelijks naar beneden te komen om ernaar te kijken.

Al met al heeft het denk ik een maand geduurd voor we ècht op orde waren. Alle spullen uitgepakt, georganiseerd, een vaste plek gegeven. Natuurlijk liepen er nog steeds draadjes over de grond, zoals het hoort bij woedend.

En nu dus weer het volgende bedrijf failliet. En zoals marnix al zei, geen verhuizen, maar wel een boel gezeik. Hopelijk gaat het dit keer eens iets soepeler.

Sterkte aldaar!