IBB Feest (2)

De zaterdag begon al zwaar. Toen de deurbel ging, wist ik plotsklaps wie er al een paar keer gebeld had. Peter. Ik had afgesproken om te helpen bij het overzetten van gegevens van zijn oude pc naar de nieuwe.

Om 9:45 zou hij me ophalen. Da’s best vroeg, als je om 6:00 ineens stil staat bij het feit dat je morgen vroeg op moet.

Snel schoot ik in wat kleren, en tien minuten later zat ik niet zo fris en fruitig in de auto. Mijn geest was nog niet helemaal wakker.

Het overzetten ging best voorspoedig, en rond een uur of één was ik weer thuis. Om te voorkomen dat ik een kater zou krijgen, ben ik nog even in bed gekropen. Vanavond moest ik weer. Blokfeest in Utrecht.

En zo’n blokfeest is dus best gaaf! Om een uur of zeven begon ik aan de reis naar Utrecht. Eerst nog even langs het ouderlijk huis om mijn cowboy hoed op te halen. Op elke verdiepeing van het blok (vandaar blokfeest) was er een thema. Country, Science fiction en horror. Ik heb geen si-fi en horror dingen, dus dan maar country.

Toen ik aankwam in Utrecht, om een uur of tien, bleek dat er eerst een voordrink sessie, gecombineerd met Idols aan de gang was. Opzich wel goed, om even rustig te wennen aan de nieuwe avond van feesten en drank.

Bier was al op. Er was nog de keuze tussen witte en rode wijn, of vieux cola. Nu loopt het bij mij dikwijls slecht af als ik aan dranken begin die sterker dan 15% zijn. De ervaring leert dat de alcoholdeeltjes ineens allemaal tegelijkertijd aanvallen, en mijn hersenen verliezen vrijwel direct.

Bij bier gaat dat gelukkig heel gelijdelijk, zodat mijn hersenen langzaam kunnen wennen aan de indringers, en eigenlijk een soort vriendschap sluiten. Ze zitten elkaar niet zo in de weg, maar feesten gezamelijk lekker door.

Dus ik besloot te beginnen met wijn. Ondertussen keken we Idols. We hadden discussies over de performances, en we scheldden mensen uit, en sommige van ons gingen stemmen. Voor mij was dit denk ik de tweede keer dat ik Idols keek. En dan tel ik de eerste serie, met Jim enzo, ook gewoon mee.

Gelukkig keek niet iedereen, zodat ik ook nog gewoon met mensen kon kletsen, en dus vermaakte ik me wel.

Om een uur of twaalf was er geen druppel alcohol meer te vinden in het huis. Vloekend zochten we tervergeefs naar nog wat wijn. Niet te vinden. Dus dan maar naar het feest.

Het duurde even om de hele club te mobiliseren. Waardoor iemand de CD maar weer aanzette en begon te dansen. Ik hou er nooit zo van, dat wachten. Als ik mijn zinnen eenmaal op vertrekken heb gezet, dan moet dat allemaal niet te lang duren. Maargoed. Een minuut of 20 later gingen we dan eindelijk. Door de kou. Gelukkig was het niet ver.

De zeven euro entree vond ik geen probleem voor een avond feest. Geweldig. Ik wou dat ik student was geweest op deze manier. Men neme een zooitje kratten bier, iemand bij de ingang om entree te heffen, op elke afdeling wat muziek, en een boel, heleboel, studenten … en hoppeta. Een blokfeest.

Het was druk. Erg druk. Zo druk dat je lijf aan lijf stond. Zowel bij cowboy, sci-fi als horror. We begonnen beneden bij cowboy, maar daar gingen we al gauw weer weg. Hopende dat het op de andere verdiepingen beter toefen was.

Alles was druk. Maar nu we toch eenmaal boven waren, konden we hier net zo goed blijven. Achterin kregen we na verloop van tijd steeds meer ruimte. Toen we pal voor de box stonden, vonden we het nuttig om te weten hoe deze uitkon. Gelukkig zat er gewoon een aan- uitknopje op.

We hebben daar een hele tijd gestaan en gedronken. Iemand vond het nodig om telkens mijn hoed te pakken als ik langsliep. Ik weet nog steeds niet of ik dat nu grappig vond of niet. Opzich had ze niet de intentie om de hoed terug te geven, als ik hem niet zelf iedere keer terug pakte.

Nouja, het was evengoed gezellig.

We hebben tot laat gedanst. Op een bepaald moment had ik er echt genoeg van en wilde ik naar huis. Ik was best trots op mezelf. Het wil nog wel eens gebeuren dat ik zulke signalen van mijn lichaam negeer, en vrolijk doorga. Drinken kreng, dan gaat het vanzelf over, zoiets. Maar dit keer niet. Want de volgende dag zouden we naar de film. Een kater kon ik me niet veroorloven!

Dus ik ging naar huis, om een uur of zes. Er was al een delegatie eerder weg gegaan. Gek genoeg was deze delegatie nog wakker toen ik en Karin (die me even wegbracht, omdat ik geen sleutel had) aankwamen.

Er was ingebroken op de kamer van Jolanda. De kamer waar ik sliep die avond, en waar mijn spullen ook lagen. Mijn portomonaie en camera had ik gelukkig bij me. Tijdens het dansen stond ik er nog bij stil, zo’n portomonaie bij je hebben is niet echt handig als je toch niet meer hoeft te betalen. Een moment maakte ik me zorgen of ik niet gerold zou worden.

Mijn discman zat ook nog in mijn jas, bedacht ik me. Toch maar even checken of er niets van mij weg is. Gek genoeg hadden ze allerlei waardevolle dingen laten liggen. De discman van Jolanda, de discman van mij…

Er was geld weg, en portomonaies. En dan krijg je de ellende van blokkeren. Blokkeren van pinpassen, en blokkeren van credit cards. Bij de één ging dat vrij eenvoudig, maar de ander had zijn financiele dingen bij de Postbank geregeld.

Toen ik aankwam hadden ze daar al mee gebeld, geloof ik. Alleen je moet het nummer weten van de credit card, anders konden ze niets voor je doen. Dat leek me sterk. Nog eens bellen, ik wil een credit card blokkeren, maar hij is niet voor mij hoor, nee, we hebben geen papieren, ik ben op visite.

Ze begreep er niets van. Nog eens uitleggen van voren af aan. Nu begreep ze het. Vervelend dat er was ingebroken. Ja, vonden wij ook. Na veel gedoe werd alles dan toch geblokkeerd.

De politie was gebeld, en die zou komen om sporen onderzoek te doen. Het werd licht, en het werd vroeg. Ik had bedacht dat ik toch beter kon gaan slapen. De vermoeidheid sloeg genadeloos toe, en er was verder niets meer te regelen.

Ik werd wakker door allemaal geluiden om me heen. Toen ik weer een beetje Nederlands kon verstaan, begreep ik dat ik mijn bed uit moest. De politieman vroeg zich af hoe laat ik erin was gegaan. Kwart over acht, hoorde ik een ander zeggen.

Toen vond ik het tijd om me af te vragen hoe laat het nu dan was. Negen uur. Ah, vandaar.

Ben maar gaan douchen. Je moet toch wat. De deur van de douche ging lastig dicht, maar bij de tweede keer duwen viel hij toch in het slot. Toen zag ik dat er geen klink was aan de binnenkant van de douche. Die zal wel ergens liggen, dacht ik nog. Niet dus.

Geprobeert om met een handoek de deur open te maken. Er kwam geen beweging in het staafje ijzer. Eerst maar douchen. Misschien werd het allemaal wat helderder, en kon ik de klink dan wel vinden.

Maar ook na het douchen was de deur niet open te krijgen. Na een keer roepen kwam er gelukkig meteen iemand aan. Bij het vorige feestje waren er ook al mensen opgesloten. Was dus niet de enige. Ik voelde me al een stuk minder dom.

Het mannetje was weg, en het leek me verstandig om nog even een paar uurtjes bij te slapen. Anders weet ik wel hoe dat gaat. Dan maak je die kater mee als je wakker bent, en dat is nooit leuk. Bovendien is de káns op een kater ook nog eens veel groter.

Uiteindelijk heb ik langer dan verwacht geslapen. Tot een uur of drie geloof ik. Het doel dat we allemaal kwamen dit weekend was een beetje voorbij gestreefd. We gingen niet naar de film waarbij we figuranten rollen hebben gespeeld (Feestje!). Nouja… was ook niet zo heel erg.

Bovendien moesten de gedupeerden nog naar het politieburo om aangifte te doen.

Al met al een rottig einde van een feest. Maar het feest zelf was erg leuk, vond ik. De portomonaies zijn verderop bij een viaduct terug gevonden, met de pasjes er nog in allemaal. Wellicht valt de schade dus mee, en kunnen de pasjes gewoon weer geactiveerd worden.

Met een uur was ik weer terug in Amsterdam, waar ik en Mijke fijn een DVD hebben gekeken. En zo was ook dit weekend weer ten einde. Op naar het volgende.