“Als je niet genoeg hebt geslapen .. als je chagerijnig bent, dan moet je gewoon in bed blijven liggen!” riep ze met een Surinaams accent. Ze was ook Surinaams.

Ze was gaan zitten op de stoel, helemaal voor in de bus. De stoel die een kwartslag gedraaid is, waardoor je niet voor of achteruit gaat, maar eigenlijk opzij.

Naast me zat de vrouw die ik al bij de bushalte had zien staan. Na nog wat heen en weer gemopper had deze moraalridder er kennelijk genoeg van. Ge-ergerd draaide ze zich naar de Surinaamse vrouw en vroeg of we het wel een beetje gezellig konden houden.

Ja, gezellig, het is altijd zo gezellig in de bus. Jammer als ik straks weer op de motor moest.

De Surinaamse mevrouw verdedigde zich, terecht naar mijn mening. De chauffeur had (veel) te veel gestempeld, maar wilde niet corrigeren. Haar kaart was nu in ene helemaal vol.

Terecht dat je dan boos wordt natuurlijk. Dus waar bemoeide mijn buurvrouw zich eigenlijk mee? vroeg ik me af. Zo nu en dan werd het gesprek tussen mijn buurvrouw en de Surinaamse vrouw nog uitgebreid met nieuwe argumenten. Mijn buurvrouw was blij dat ze nu wel weer rustig was, zei ze. Pffff…

Eenmaal uitgestapt schreef de Surinaamse vrouw het nummer op van de bus. Waarschijnlijk ging ze een aanklacht indienen, ofzoiets. Hoewel dat dus totaal geen nut heeft, heb ik al mogen ervaren.

Nouja, moraal van dit verhaal is dat ik het best irritant vind als mensen zich met andere mensen gaan bemoeien. Zeker in een overvolle stadsbus in Amsterdam. Kom op zeg, dit is geen dorp waar iedereen elkaar kent. Bemoei je met je eigen zaken.

Bovendien zijn het allemaal hufters bij de GVB. Nouja, 90% dan. Dus hoe kun je nou tegen die vrouw zeggen dat ze het gezellig moet houden. Tssk. Dom wicht.

Wilde nog zeggen, waar bemoei je je mee buurvrouw? Maarja, dan was ik zelf net zo erg. In mijn hoofd was ik al naar de buschauffeur gelopen om te zeggen dat hij godverdee die stempel ongedaan moest maken, en dat hij eerst maar eens op tijd moest komen voordat hij tekeer gaat tegen z’n klanten. En dat als hij de stempel niet zou geven, ik op strenge toon zou zeggen, “Goed, wat is je naam mannetje? Dan zullen we hier eens werk van gaan maken”.

En dat de chauffeur dan zegt “gaat je niets aan!” ofzoiets. En dat ik dan tegen z’n deur trap, waardoor de chauffeur schrikt, onder de indruk is, en direct z’n naam geeft. En dan breekt ie, als het ware. Sorry sorry, en okay, ik zal die stempel wel weghalen.

Nee mannetje, nu is het te laat. Je gaat voor de bijl!

Toen we bij Centraal waren stapte ik zwijgend, zoals ik de hele reis had gedaan, uit.

Held op sokken.