Hoogeveen

Volgens mensen die er eerder geweest waren, zou er geen bal aan zijn. Hoogeveen is niks, volgens hen.

Maar een groepje van ons wilde toch wel even kijken. De rest ging het bos in.

En Hoogeveen is best leuk. We liepen een stukje door de stad, en gingen zitten bij het eerste terras dat we tegen kwamen. De zon scheen, het was heerlijk. We hadden zojuist boxen gekocht voor op de laptop, dus het bezoek aan de stad was nu al niet nutteloos meer.

We verbaasden ons over het lage gehalte knappe mensen die er rond liepen. Of om het maar even bot uit te drukken: wat waren er een boel lelijke mensen in Hoogeveen. Weinig buitenlanders te bekennen ook.

Onze conclusie was dat het voornamelijk inteelt moest zijn. In Amsterdam kom je nu eenmaal mensen tegen uit heel Nederland, en eigenlijk ook de landen er omheen. Amsterdam is een wereldstad.

Onze eigen stad is daar ook duidelijk door beïnvloed. Ook in onze stad zijn er mensen te vinden in alle soorten en maten en kleuren. Dat ben je dan dus gewend, kennelijk.

Overigens dachten de Hoogeveners hetzelfde over ons. Sommigen leken zelfs even de pas te vertragen, of stil te staan om ons eens goed te bekijken. Wat ik me opzich best kan voorstellen met het kapsel van Jur ;-). Anderen versnelden juist de pas.

Op een bepaald moment lag er een menukaart op de grond. Van de tafel gewaaid. Wij waren inmiddels in een V houding gaan zitten, zodat we alle mensen die op ons af kwamen lopen goed konden bezichtigen. Er gingen mensen bovenop de verwaaide kaart staan. Anderen liepen er omheen. Niemand pakte het ding op.

Dat vonden we gek. Wij, als jongeren, vonden dat gek. Ik denk serieus dat ik de kaart wel had opgepakt.

Tientallen mensen later was er eindelijk een mevrouw die de kaart oppakte en terug legde op tafel. Een applausje waard. En dat kreeg ze tot haar verbazing dan ook. Ze wist volgens mij niet waar ze kijken moest, dus glimlachde ze maar wat, om daarna gauw door te lopen.

Na een uurtje of twee toeven zijn we maar eens opgestapt. Op de heenweg waren we langs een pleintje gelopen waar ze boxen hadden neergezet, alsof er ieder moment een band kon komen optreden. Er bleken echter mensen ze gaan zingen. Karaoke ofzoiets misschien.

Hoe dan ook, het klonk niet zo best, en op het terras waar wij zaten was het ook te horen. Dat ben je wel eens zat, na een uurtje of twee. Bovendien moest er gesnackt worden.

Daarna richting auto’s. Ik liep rechts van Mijke. Toen we langs zo’n flapbord liepe, waar reclame opstaat voor de winkel waar hij voorstaat, fluisterde ze “moet je doen of je erover struikelt” terwijl ze me een zet richting bord gaf.

Ik had het bord makkelijk kunnen ontwijken, maar eigenlijk was het wel een goed idee, bedacht ik me in een flits. Wat begon als acteren, eindigde in bijna-echt-op-mijn-bek, maar daardoor leek het dan ook wel erg echt.

Weer mensen die naar ons kijken. Wie zet hier dan ook een bord neer! roep ik nog verontwaardigd.

En zo hebben we, vonden we zelf, ook onze stempel op Hoogeveen gedrukt. Gekke Amsterdammers, zullen ze wel gedacht hebben.