Jobhunster

Omdat de dierenarts waar Mijke sollicitatiegesprek had niet echt makkelijk te bereiken was, had ik haar gebracht met de motor. Ik breng je wel! riep ik de avond ervoor. Het was eruit voordat ik er erg in had. Was namelijk even vergeten dat mijn reistijd nog wel eens langer kon zijn dan die van de trein. Ben namelijk niet zo heel erg goed in het vinden van de adressen in onbekende steden.

Dus we reden een paar keer Zaandam op en neer, maar uiteindelijk waren we er. Tien minuten te vroeg, gelukkig.

Ben zo weer terug hoor! -riep ze. Nouja, denk ik. Weet eigenlijk niet precies hoe lang zoiets duurt?, en met die woorden ging ze de praktijk binnen. Ik bleef buiten op haar wachten.

De eerste twintig minuten gingen best vlot voorbij. Beetje om me heen kijken. Beetje om mijn motor heenlopen. Hee, verrek, bij het linker knipperlicht achter, staat er iets opgeschreven. Kon niet precies zien wat, maar ik maakte eruit op dat het in Japan vervaardigd was.

Na een half uur had ik de omgeving wel eens gezien. Aan de ene kant het pleintje, waar ook de praktijk aan lag. Het ovaal van het plein werd vlak naast de dierenartspraktijk onderbroken, omdat daar nog een klein pleintje was. Hier had ik mijn motor neergezet. Er was een vijvertje waar huizen aan waren gebouwd.

Het houten bankje was me gaan vervelen, dus ik ging maar op mijn motor zitten. Zo aan de zijkant. Dit stond wel erg macho, stelde ik me voor. Beetje tè. Dus maar weer terug naar het bankje.

Spelletjes doen op mijn telefoon. Nu is mijn telefoon van mijn broertje geweest, en die heeft kennelijk vaker dit soort momenten gehad. Zijn highscore snake2 staat in de 1100. Ik kwam niet verder dan 288. Dan is de lol er gauw af.

Na drie kwartier vond ik het toch wat lang duren. Maar ach, ik mocht niet mopperen, het was immers voor een goed doel. Ik moest blij zijn voor mijn aanstaande dokters assistente!

Ondertussen begon ik me wel af te vragen wat een normaal tijdstip zou zijn. Wat nou als het een gestoorde dierenarts was, die eigenlijk mensen voor de lol opensnijd? Ik begon af te wegen wat een redelijke tijd zou zijn.

Een uur is te vroeg. Als je in een boeiend gesprek zit, is een uur zo voorbij. Bij anderhalf uur zouden ze precies klaar kunnen zijn. Kom je binnen om je vriendin op te halen, en dan zijn ze net klaar. Staat ook weer zo ongeduldig.

Twee uur, besloot ik. Als ze na twee uur nog niet buiten was, zou ik eens gaan informeren binnen. In mijn hoofd speelde zich alweer een slecht scenario af. Dat doet mijn hoofd vaker, in zulke situatie’s. Worst case scenario, U kent het wel.

Dat ze zouden zeggen .. jongedame .. blond haar? nee, sorry meneer, niet gezien. En dat was dan natuurlijk gelogen, had ik dan geweten. Dat zeiden ze om me in de war te brengen. Als ze zouden ontkennen, bel ik meteen de politie, besloot ik.

Inmiddels was het uur verstreken en begon de verveling ècht toe te slaan. Misschien moest ik wat gaan oefenen op mijn motor. Achtjes en rondjes draaien, net als bij de les vroeger. Ben wel benieuwd of dat nu makkelijker gaat, en hoeveel makkelijker dan.

Op dat moment kwam ze naar buiten. Ze waren dol enthousiast over haar. Morgen bellen ze voor een tweede gesprek. En of ze nog een dag mee kon lopen. Het liefst zondag al.

Da’s natuurlijk leuk. Vrolijkheid alom. Als het effe mee zit heb ik straks dus een dierenarts assistente als vriendin. En assistente’s zijn altijd het lekkerst, dat weet iedereen. Over die van de tandarts is zelfs een liedje gemaakt.

Bij mij is het straks ook altijd lente.