Zojuist was de vrouw van de baas jarig. En bij jarigen wordt er altijd gezongen. Vreselijk. Het zingen is erg, maar als er voor je gezongen wordt is ook al erg. Vraag me af waarom deze traditie niet allang om zeep is geholpen door iemand.
Anywayz. Dit keer werd er ook samen taart gegeten en koffie gedronken in de vergaderruimte. Het ging over het zoontje van collega Wim, en even later over oma’s en hoe oud die wel niet waren.
Daarbij kwam ook ter sprake hoe oud men zelf dacht dat ze gingen worden. En toen kwam ik met mijn kennelijk negatieve standpunt dat ik niet zo oud hoef te worden.
Een tijd geleden, jaar of 3 denk ik, had ik een bijbaantje in een verzorgingstehuis. Hiervan waren 3 afdelingen gesloten. Daar mochten de mensen dus niet uit. Zielig zult U denken, en inderdaad, dat is het ook, maar niet omdat die mensen worden opgesloten, maar omdat die mensen worden geleefd naar mijn mening.
Het grootste deel van de tijd weten ze helemaal niet waarom ze zijn opgesloten volgens mij. Of wie ze zijn. Of dat hun moeder al dood is. En dat ze zelf al kinderen en kleinkinderen hebben.
Ook zag ik bejaarden in het verzorgingstehuis die in een bed lagen, alsof ze daar nooit meer uitkwamen, zo “luxe”. Een groot verrijdbaar bed, wat eigenlijk meer weg had van een bank, zo dik waren de kussens.
En elke zondag werden die mensen weer naar de kerkdienst gesleept. Waar ze met gesloten ogen, mond open, een beetje lagen te gorchelen of te kwijlen. Volgens mij totaal geen besef van waar ze waren of wat er gezegd werd.
Als ik dat in beschouwing neem, en daar bovenop de wereld die naar mijn idee steeds killer en geweldadiger wordt, kan ik wel concluderen dat ik niet zo oud hoef te worden. Ik hoef niet mee te maken hoe we straks allemaal een chip in onze borstkas krijgen. Of hoe er een schild om de aarde wordt gemaakt en we alleen nog kunnen leven van kunstmatige zuurstof, waar iedereen uiteraard flink voor betaald.
Hoe de criminaliteit toe neemt. Hoe je onderdrukt wordt. Hoe je niet veilig meer over straat kunt.
Neem de situatie die we nu hebben, met de oorlogen en ellende, en verdubbel die eens. Is dat een beeld waar ik op zit te wachten? Iets waar ik oud voor moet worden?
Wacht maar tot je kinderen krijgt, of opa wordt, zei er iemand terecht. Shit. Daar had ik even niet bij stil gestaan. Een kind of kleinkind zou waarschijnlijk zo verschrikkelijk belangrijk zijn, dat je alleen daarvoor al wilt blijven leven. Dat is dan ook het enige waarvan ik kan bedenken wat het oud worden waard maakt.
Verder heb ik er niet zo’n behoefte aan. Ik zal er niet snel zelf een eind aan maken. Maar ik heb niet de ambitie om stokoud te worden. Niet de ambitie om kosten wat het kost te blijven leven.
En als ik dreig weg te kwijnen in een tehuis, of waar dan ook, dan denk ik dat ik zou overwegen om over mijn eigen lot te beslissen.
Wat jij?
Ik zorg wel dat je iets hebt om voor te leven. En tegen de tijd dat je ligt weg te kwijnen. Hebben ze allang de euthanasiepil in gevoerd. En aangezien ik niemand een rot oude dag gun. Zal ik die pil met liefde in je mond doen en een slokje water er achteraan geven. Dat is liefde.
Die heb ik nog niet eerder gezien, de “Liefde is…Euthanasie”
Tekening met meisje aan sterfbed van geliefde, klinkt goed :)