Gisteren was ik op bezoek bij meneer H. Meneer H. ken ik nog uit de periode dat ik een helpdeskje was begonnen. Dit op aanraden van mijn stiefvader, een reclameman die vaak genoeg mensen sprak die wel hulp konden gebruiken.

Er werden visitekaartjes gemaakt, en advertenties geplaatst. Na ruim een half jaar begon de helpdesk langzamerhand steeds beter te lopen. En nu nog word ik wel eens benaderd door mensen bij wie niet alles werkt zoals het zou moeten.

Bij meneer H. ging dat een beetje gek, overigens. Ik en een vriend van me waren aan het werk bij zijn dochter. Die ging verhuizen, en dus moest er gesjouwd worden. Wij sjouwen. De hele dag. En aan het eind van de dag waren we kapot.

Met ons voeten op tafel waren we nog steeds hard aan werk, maar nu aan het werk om onze ogen open te houden. Genietend van de koffie konden we ons niet meer bewegen.

Op dat moment kwam meneer H. kijken hoe het met de verhuizing stond. En nu hij me toch sprak, had hij wat vragen. Ik antwoordde kort maar krachtig, wat achteraf nogal onbeleefd overkwam kennelijk.

Toch is het ooit van een onmoeting gekomen, en dat klikte wel. Beetje ouwehoeren en koffie drinken, en ondertussen het ene probleem na het andere oplossen.

Vooral in het begin waren het nogal ingrijpende operaties. Overzetten van gegevens naar een nieuwe computer. Inclusief programma’s die onder DOS werkte, en waarvan niemand meer wist waar het vandaan kwam, of hoe die koppeling met de netwerkprinter ookalweer gemaakt was.

Nachtwerk werd dat meestal.

Gisteren was er weer een nieuwe laptop bij het rekencentrum gekomen. En dus moesten er weer dingen overgezet worden. De laptop kwam al zeer compleet uit de winkel, waardoor ik gelukkig zelf geen Windows hoefde te installeren en drivers bij elkaar hoefde te sprokkelen.

Nee, even dat mobieltje via Bluetooth laten internetten. Dat moet geen probleem zijn.

Wel dus. Want T-Mobile heeft natuurlijk weer brakke software geschreven, wat alleen weer in met bepaalde patches en alleen in bepaalde situatie’s werkt. Bovendien moesten we de software zien te bemachtigen.

Gelukkig kon die worden gedownload van het internet. In het “members” gedeelte. En voor dat “members” gedeelte moest je je registreren. Nu had iemand anders dat al eens gedaan, toen dit verhaal op de oude laptop werd geinstalleerd. Alleen had diegene het wachtwoord nogal knullig opgeschreven.

Bellen met de helpdesk. Of ze ons er niet uit konden halen, dan konden we ons opnieuw registreren. Ja, dat was nodig, want we konden het wachtwoord niet lezen. Nadat het tien minuten duurde voordat de dame aan de andere kant uberhaupt begreep wat ik wilde, had ik er weinig vertrouwen in dat het nog goed ging komen.

“Als U op de website bent, dan ziet U onder het stuk waar U kunt inloggen ‘Wachtwoord vergeten?’. Klikt U daar maar op”. Dat had ik zelf kunnen bedenken. Alsof ik een computeranalfabeet was werd me uitgelegd wat ik moest doen. Terwijl me dat nu wel duidelijk was, ik had alleen die link nooit gezien, of aan die mogelijkheid gedacht.

Wat blijkt: je typt je mobiele nummer in, en de boel word naar je gesmst. Jeetje. Wat makkelijk!

En zulke dingen heb ik daar zo vaak. Dingen die plotseling ineens werken, zonder dat ik snap waarom. Of dingen die juist niet werken, en waarvan ik geen idee heb waarom dan niet.

Zo staat er ook een computer die om de paar minuten even een TieeDuu piepje geeft. Om aan te geven dat hij er nog steeds is, live and kicking.

Later op de avond waren we nog op zoek naar een computer die in het netwerk zou moeten zitten. Zat hij ook, alleen hij stond uit. Dan kun je lang zoeken.

En zo ben je weer een avond kwijt. Wel leuk voor het zakcentje natuurlijk.

De helpdesk is gestopt, maar voor meneer H. maak ik nog wel eens een uitzondering. Even koffie drinken in Enkhuizen.