Vanochtend wilde ik een stukje schrijven. Een uur later was ik het kwijt. Peinzen en peinzen, totdat ik bij Bob langskwam. Ohja, Expeditie Robinson.


Vroeger had ik het nooit gekeken. Thuis keken we vaak de hele dag naar nederland 3. Van sesamstraat, naar jeugsjournaal, naar klokhuis, en dan tussen kunst en kitsch of urbania of van gewest tot gewest.

En eigenlijk was het vaak nog best boeiend ook. Beter dan die vermakelijke crap op de televisie. Van die soap series, of spel programma’s, of programma’s die je gevoel voor medelijden op zouden moeten wekken.

Maarja, een vriendin verandert wat dat betreft een boel. Zo keek ik vroeger ineens As the world turns, the bold and the beautiful, goudkust, onderweg naar morgen en goede tijden slechte tijden. Kortom: alle soap serie’s van 16:00 tot 21:00.

Het boeide me eigenlijk niet zo, als ik maar gezellig bij vriendinnetje op de bank zat. Af en toe wat protest, maar dat was behoorlijk zinloos.

En nu dus weer, hoewel ik nu gelukkig een hoop meer inspraak heb. Bovendien werk ik, dus die series van 16:00 tot 19:30 mis ik allemaal. Het is nu een beetje ONM en GTST, maar ik mag ook wel eens wat anders kijken als dit aan de gang is.

Nouja, om een lang verhaal kort te maken, vroeger vond ik Expeditie Robinson dus ook zo’n dom vermakelijk programma. Beetje kijken naar volwassenen die kinderachtige spelletjes kijken, en hoe meer ruzie in de tent, hoe leuker het is. Jaja, ze weten de kijker wel te vermaken hoor.

Nu kijk ik daar iets anders tegen aan. Vorig jaar heb ik het op de voet gevolgd, en gisteren zat ik ook alweer te smullen van de eerste aflevering. Nog steeds ben ik van mening dat het puur een vermakelijk programma is. Maar er komt nog wat anders bij kijken.

Volgens mij kun je hier als student psychologie namelijk op afstuderen. Zowel op het gedrag van de kijker, als op het gedrag van de mensen die meedoen. Als kijker wordt je continu belazerd volgens mij.

Vorig jaar vond ik de ene aflevering Robin nog het coolst, maar de volgende aflevering maakte hij zo’n arrogante opmerking dat hij er eigenlijk meteen wel uit mocht. De heren programmamakers spelen met je geest. Ze laten ze de beelden zien waarbij mensen het slechts uit de verf komen. Of de ene keer heel slecht en de andere keer heel goed.

Eigenlijk valt er dus geen pijl op te trekken. Ik vond gisteren Klaartje, de kunstenares, een ongelovelijke trut die nogal dwars lag. Maarja, wat hebben ze ons laten zien? Bij die gesprekjes die je tussendoor ziet, zal er ongetwijfeld een interviewer bij zitten die dingen vraagt. Maar die interviewer laten ze weg, en de antwoorde plakken ze waarschijnlijk handig aan elkaar.

En dan het gedrag van de mensen op het eiland.

Ook hier wordt waarschijnlijk handig geknipt en geplakt, maar toch zie je dat mensen voortdurend afspraken met elkaar proberen te maken, die ze vervolgens allemaal niet nakomen. De mannetjes willen de baas zijn en het zware werk doen, de vrouwtjes blijven een beetje op de achtergrond en houden zich met meer huishoudelijke zaken bezig.

Mooi ook om te zien hoe er eerst democratisch een leider wordt gekozen, maar hoe de andere mannetjes het daar eigenlijk niet zo blij mee zijn. De ene spant samen met de leider, en knappen dus eigenlijk samen het werk op. De ander vindt dat hij het véél beter kan, maar voelt dat niemand naar hem wil luisteren.

En zo zie ik dan dat we eigenlijk toch niet zo heel veel beter zijn dan de apen. Alleen zijn de apen er beter in. Als er eenmaal een leider is, wordt er tenminste naar die leider geluisterd.

Eigenlijk hebben wij nog een hoop te leren van die apen. Ben benieuwd hoe dat afloopt allemaal.

Op naar volgende week zondag!