Ohja! Dacht ik toen ik deze foto’s bij Eva zag. Die had gelukkig wel een digicam mee, en was dan ook fanatiek aan het fotograferen.

Bovenaan ziet U het traditionele soep & eieren eten. Op zaterdagavond bij vader Gerrit. Schijnt hij al iets van tien jaar te doen.

Er wordt een grote pan soep (zelf!) gemaakt, en er worden een stuk of 100 eieren ingeslagen. En dan maar bakken, koffie zetten, broodjes maken, terwijl de rest van het volk een beetje half dronken aan het verfen is of met de radio aan het spelen.

Verwonderlijk dat er één kind gewoon doorheen geslapen heeft. Ze zullen het wel gewend zijn. Het andere kind was al rustig aan het oefenen om later goed mee te kunnen komen als er kermis is in zijn dorp.

Op het tweede plaatje zien we dus wat er na verloop van tijd met de vingerverf gebeurt. Toen was ik al naar huis overigens. Had het nooit toegestaan natuurlijk.

Op het derde plaatje zien we Hans in de ochtend. Hier zaten we binnen in het café nadat we waren opgehaald met de trekker. Ongeveer 6 bier later kwam ik een beetje tot leven, en was verplaatst van positie-in-de-zaal.

Kwam ik naast hans te zitten. En die had een merkstift. En dat moest op mijn voorhoofd. Prima hoor, maar dan krijg je wel iets terug. In eerste instantie kreeg ik hem met mijn suffe hoofd niet klein, maar gelukkig waren er wat omstanders die bereid waren zijn handen en voeten vast te houden. Kon ik hem rustig onder tekenen.

Moet zeggen, het is er wel op vooruit gegaan met dat baardje.

Na verloop van tijd waren we klaar bij het café. Of nouja, die lange Kees gaf dus nog een borrel, en daar moesten we natuurlijk ook even heen. Dus daar werd even een dj sessie weg gegeven door Kees, wat helemaal nergens op leek.

Ohja, en daarna gingen we ergens anders heen. Naar de moeder van het meisje dat achter de bar stond. Daar was ook een kermisborrel bezig, wisten we. En daar gingen we dus heen om te zwemmen.

Het vierde plaatje dus. Dat was boel koud zeg! En als je er dan zo in springt, weet je gewoon effe niet wat nou boven en wat nou onder is. Eigenlijk levens gevaarlijk als je alle risico’s optelt. Uitglijden, duiken met je dronken hoofd, of op elkaar springen.

En als laatst het gedoe met de bordjes. Dat was nog bij Kees thuis trouwens, nog voor het zwemmen. Er lagen daar bordjes, om een spel mee te spelen. Kon je een soort poppenspel doen denk ik.

Maargoed. Bij ons was het alleen maar. “Hoi, ik ben Cees”, “Hoi, ik ben Johan”, “Neuken?”, “Ok!”, en dan een beetje tegen elkaar slaan en wrijven met die bordjes.

En dat hielden we lang vol. Niet 1 keer, niet 5 keer, maar gewoon tientallen keren. Misschien was ik wel de enige die er nog plezier in had, maar ach, er deed altijd wel iemand mee. Na verloop van tijd kwam er vanzelf iemand met een ander bordje, en dan ging ik daar maar eens mee neuken.

Zo zie je maar, hoe er ineens weer van die flauwe, kermisachtige, dronkenmansdingen boven komen drijven.

Nog een reden waarom ik niet zonder camera kan. Het is een verlengde van mijn geheugen!