In het begin dacht ik: wat een typische deel twee film. Voortborduren op het succes van de vorige keer. Precies hetzelfde verhaal, niks nieuws.

En misschien was dat eigenlijk ook wel zo. Maar toch werd het spannend. Misschien komt het omdat ik wel van dit soort films hou. Een beetje mysterieus, ongerijpbaar.

Dit keer wil Samara in Aidan kruipen, het jochie dat de vorige keer telkens over Samara droomde. En Samara was dus dat meisje die vermoord was en in die waterput gedumpt. Weet u het weer?

Met alle macht probeerde ik voor me te halen hoe deel 1 precies, maar dat lukte me niet helemaal. Was Samara de vorige keer niet vredig in die put verzopen, en was alle ellende toen niet over? Was ze niet blij dat haar geheim ontrafeld was, en zou ze Aidan en zijn moeder Rachel nu niet met rust laten?

Kennelijk was ze nu niet zo vredig meer in elk geval. Ze kwam om het lichaam van Aidan te stelen. Zodat ze eindelijk ook een lieve moeder had.

Er waren meer special effects dan vorige keer, waardoor het toch wel weer machtig was om naar te kijken. Het hele gedoe met de videoband was eigenlijk al gauw uit het verhaal. Het ging er nu om dat Samara Aiden niet te pakken kreeg!

Spannend tot het eind, vond ik. En aangezien ik alleen thuis was, moest ik gauw even zorgen dat ik terug naar de werkelijkheid kwam. Even hart van Nederland kijken, zo diep zat in in de film kennelijk.

De 20 minuten na afloop heb ik nog met rillingen over mijn rug gelopen.

Welterusten…

Cijfer: 7