Nooit eerder was ik in de Heineken Music Hall geweest, hoewel ik altijd al een keer heen wilde. Nadat ik had gelezen over hoe perfect het geluid daar zou moeten zijn.

Om 19:00 waren we er, op tijd om de live set van Blackstrobe mee te maken. Dat was net effe harder en heftiger dan Underworld. Zware bastonen die door merg en been gingen, met af en toe een vleugje Ramstein, zo leek het.

Underworld speelde alle bekende nummers. Logisch, want er is al een tijdje geen cd meer uitgekomen, zo hoorde ik van m’n buurman. Maar dat geeft niet. Herkenbare muziek is toch veel lekkerder. Bij born slippy gaat nog steeds de hele zaal plat, en daar gaat het toch uiteindelijk om.

En zo dansten we een tijdje door, totdat het ineens 23:00 was. We hadden nog wel een zugabe verwacht, maar volgens meneertje Underworld zouden ze dan ruzie krijgen met the vibe police.

Alsof je buiten die vibes uberhaupt zou voelen. HMH was toch zo hypermodern? Dan hebben ze het vast goed geisoleerd.

Nouja, terug naar Hoorn dan maar. En dat is best een onderneming, als iedereen zo’n beetje tegelijkertijd in een metro wil. Als er dronken lui tegenover je zitten die continu domme vragen stellen, terwijl je helemaal niets met ze te maken wil hebben. Als ze dan ook nog een vriend mee hebben, een jochie, die zich ontzettend de bink voelt, en dat wil laten blijken ook.

Vermoeiend. En dan duurt de reis best lang vanaf Bijlmer naar CS.

En daar moesten we dan nog een half uur op de trein wachten. En dat duurt ook best lang.


Rob had er niet zo’n moeite mee. Een uitgelezen moment om eens even te gaan powernappen, vond ie. Geniaal. Maar dat zat er voor mij niet in helaas.

Dus wacht je de tijd maar af, en kijk je goed om je heen om nog wat schaars geklede dames te spotten. De HMH stond er immers vol mee, waardoor je naar het publiek kon kijken, en naar Underworld kon luisteren. Ideale combi.

De irritante groep uit de metro kwam langs, op het ander perron, maar zag ons gelukkig niet zitten. Dan zouden ze zeker ‘gezellig’ nog even komen babbelen, en het wachten op de trein wás al zo vermoeiend. Ze verdwenen weer in de nacht…

Uiteindelijk kwam de trein, en mochten we naar huis. Daarna nog even een after party bij Casa Case (lees: Kees), en uiteindelijk was ik om 5:00 thuis. Moe maar voldaan. En blij.

Blij dat ik de maandag vrij had genomen.