Ik fietste naar huis van het squashen (vet gewonnen van mijn broertje, MUhahaha!), en ik bedacht mij wederom dat het sinds dat gedoe met die tijd elke dag donker zou zijn als ik naar huis fiets.
En dat ik ongetwijfeld een keer controle zou krijgen, en dat ik dus moest zorgen voor licht. Dus ik kwam thuis, en terwijl ik mij afvroeg of de winkels op koopavond pauze hebben en dicht gaan, of dat ze gewoon open blijven, liep ik alweer terug de stad in.
De blokker, daar hadden ze goedkope lampjes, had ik gehoord. Nouja, die waren dus op. De halfords dan maar. Kwam het waarschijnlijk neer op die lampjes die ik vroeger ook al eens had, maar waarvan ik de houdertjes kwijt ben, en dus alleen de lampjes heb.
Lampjes die je niet kunt bevestigen zijn nutteloos.
Die lampjes werden het dus. En een microfoon op standaard, maar dat doet er niet toe, anders wordt het zo ingewikkeld.
Eenmaal thuis gekomen pakte ik mijn cadeautjes uit. Hmm, dat zag er vrij simpel uit. Dat zou ik zelfs kunnen bevestigen op mijn fiets. Enthousiast liep ik naar beneden, naar onze berging, waar mijn fietst stond. Ik moest het wel meteen doen, want na het eten zou ik geen zin meer hebben.
Aan de achterkant was er eigenlijk maar weinig ruimte. Maar ik als je het ringetje niet te vast aandraait, dan kun je het licht naar boven en beneden stellen. Op die manier zou ik het licht er nog wel op en af kunnen krijgen.
Nog wat klusserdeklus en de klus was geklaard. Trots op mijn werk wilde ik terug keren naar boven. Ik voelde in mijn broekzakken naar mijn sleutels.
En nog eens.
En nog eens.
Wij hebben 1 huissleutel. Die is voor de voordeur, waar alle mensen van het blok binnenkomen, die is van het bergingshok, en die is van de voordeur. En nu was ik die sleutel kwijt!
Geen paniek. Rustig blijven. Ik zocht onze huisbazin op in mijn telefoon. Die woonde immers een straat verderop, en die heeft ook sleutels. Damn. Marian staat niet in mijn telefoon.
Mijke maar bellen dan, of zij het nummer van Marian heeft. Maarja, Mijke was aan het werk bij de zoetjes, en dan mag ze niet bellen.
Allerlei oplossingen schoten door mijn hoofd. Via de buurman het balkon over? Maarja, die deuren zaten ook dicht. Ramen ook. Alles was dicht. Geen optie. Verdomme.
Zonder er bij na te denken gaf ik de deur van de berging een zet op hem dicht te doen. Rinkel de rinkel hoorde ik. En daar hingen mijn sleutels, gewoon in het slot.
Logisch, want zonder sleutels was ik uberhaupt nooit het bergingshok binnen gekomen.
Ineens was ik heel blij dat ik het nummer van Marian niet in mijn telefoon heb staan. En dat Mijke niet opnam. En dat ik niet bij de buurman had aangebeld. En dat er niemand was langsgekomen.
En zulke acties, van die verstrooide dingen, dat heb ik dus wel vaker.
Goeiemorgen.
Join the club!