Vanochtend was het weer eens tijd om me te bekwamen in het autorijden. Dat doe ik nu zo’n twee keer per week, en gaat me niet zo best af vind ik zelf.

Zo ook vanochtend. We zochten het eens wat verder op, en gingen naar Purmerend. Lekker stukkie over de snelweg, wat ik denk ik wel redelijk onder de knie heb nu. Maarja, de snelweg is eigenlijk ook vrij eenvoudig. Toen Purmerend ìn.

De instructeur kwam met een hint die bij mij totaal niet over kwam. Hij herhaalde de hint nog eens een paar keer, terwijl ik lichtelijk in paniek begon te raken. Okay, hij loopt hints te spelen, maar wat moet ie nou van me? Naar mijn idee droeg had het herhalen van de hint niet veel zin: ik wist gewoon even niet wat hij bedoelde!
Dit leidde tot lichte irritatie. Ik vind dat als hij merkt dat ik zijn hint niet begrijp (doordat ik mijn handelen niet aanpas), dat hij dan gewoon moet zeggen wat hij bedoelt. Hij vatte dat weer zo op, alsof ik bedoelde dat hij alles voor moest kauwen. Waarop hij dat ook heel grappig deed. Irritatie alom.

Gelukkig had hij dat wel door, want even later probeerde hij weer vriendjes te worden. Want, ik moet toegeven, over het algemeen is het erg gezellig bij ons in de auto. Daar had ik de eerste twee lessen wat moeite mee, maar nu ik er aan gewend ben, is het toch wel prettig.

Inmiddels heb ik ook twee keer een invaller gehad. Een mevrouw die er net kwam werken (dat hoorde ik haar namelijk vertellen op mijn theoriedag), en een vent die volgens mij regelmatig terug moet komen om zelf getest te worden. Vanwege zijn leeftijd. Kortom: ik heb het helemaal zo slecht nog niet.

Nou, goed, we tufte wat heen en weer dus, en we rijden wat rondjes door de binnenstad van Purmerend. We zeilen de bocht om, en ineens staan daar twee fel verlichte agenten midden op de weg, met van die mooie gele reflectorjassen. Levensgevaarlijk als je het mij vraagt.

Ik doe het voor het eerst hoor! roep ik dan meestal, alsof ze me kunnen horen. U ziet: ik dek mij goed in.

De agent op mijn weghelft gebaarde ons te stoppen, en dankzij de aanwijzingen van mijn instructeur, kan die agent nu nog steeds lopen. Het is gewoon de goden verzoeken natuurlijk, om op de weg te gaan staan als er een lesauto aan komt. Zéker met mij achter het stuur.

Ton moest zijn instructeurdiploma’s overhandigen, nouja, in elk geval iets waarop stond dat hij dit wel mocht doen. Ton kneep ‘m een beetje, want hij had zitten bellen toen we in die bocht reden, en misschien hadden de juten dat nog nèt gezien. Juridisch gezien schijnt de instructeur de bestuurder te zijn, en dus strafbaar als hij niet handsfree belt.

Toen de agenten klaar waren met Ton, kwamen ze bij mijn portier en deden die open.

P1: Zo meneer, heeft U uw rijbewijs bij zich?
R: Ja!

P1: ????
T: Ja, nu zullen jullie het zien! Hahaha

P1: Bent U niet aan het lessen ofzo?
R: Jawel hoor.

Ik overhandig mijn rijbewijs aan politie agent 1. De oudste. De slimste(zou je denken).

P1: Was U rijbewijs soms verlopen?
R: Nope

P1: ??!!??!!??!! (lees: kijkt zeer verbaasd)
P2: Het is deel A! Het is deel A!

Politie agent 1 vouwt ondertussen mijn vodje (rijbewijzen worden er niet beter op in een portomonaie), en kwam inderdaad tot de ontdekking dat het deel A was wat reeds in mijn bezit was. Politie agent 2 grijnst van oor tot oor, omdat hij gelijk had.

Jammer, grap mislukt.

Om toch niet helemaal een flater te staan vertelde agent 1 dat ze vorige week een meisje aan hadden gehouden die net haar eerste les had. Ze vroegen haar om haar rijbewijs, waarop ze nogal in paniek raakte. Lachen gieren brullen natuurlijk.

Hopelijk gaat mijn broertje niet van die flauwe geintjes uithalen. Ga boeven vangen! zeg ik dan.