Auto troubles

Om Mark een hart onder de riem te steken: wij hadden ook weer auto troubles. Toen we afgelopen weekend terug reden van het verjaardagsfeestje van Tamara, in Den Haag, merkte Mijke op dat er aan de rechterkant wel erg weinig licht scheen.

Zo vaak rijd ik niet in het donker (lees: nooit), dus vandaar dat ik dit mankement nu pas merkte, bedacht ik mezelf. Waarschijnlijk heeft het rechter licht dus nooit goed gewerkt, sinds de nieuwe koplampen erin zitten!

Want een aantal weken geleden zijn die vervangen door de buurman-op-mijn-werk. Onze Turkse vriend Ahmet. Die alles voor een prikkie kan maken, maar zijn uurloon voor het gemak even niet mee telt. Dat krabbelt hij er aan het eind van de rit, op de post-it, pas bij. En dat resulteerde in een onaangename verrassing, hoewel de reparatieprijs nog niet eens zo heel slecht was.

Maar nu begon ik toch wel te balen. Ik zag al voor me dat ik terug kwam, en dat Ahmet zou zeggen, ja, luister eens, in die tussentijd kan er wel van alles gebeurt zijn met jouw koplamp! Alleen dan op zijn manier natuurlijk, in overstaanbaar Nederlands met een hoop lachen erbij, precies als een verkoper in Turkije, op de bazaar. Kijken kijken niet kopen.

Dus bracht Mijke hem de volgende dag naar
de Kwik Fit, waar we inmiddels ook al wat andere reparaties achter de
rug hadden. Ze zijn daar lekker snel, en je hebt tenminste garantie.
Bovendien waren de banden in de aanbieding (bandentiendaagse).

Mijke bracht de auto heen dus, en een
Kwik Fit mannetje ging aan de slag. Verving het lampje, maar constateerde geen verbetering. Nog steeds geen licht.

Mijke had al de indruk dat het een nieuwe was (een Groentje,
haha), maar hulp van collega monteurs had deze monteur niet nodig.
Fijn, een eigenwijse beginneling. Uiteindelijk, na een minuut of 20, kwam hij tot de conclusie dat het
aan de bedrading moest liggen. Dat konden ze wel maken, maar niet
nu meteen, de auto zo achtergelaten moeten worden.

Balen
als een stekker natuurlijk. Nou, dan maar terug naar onze Turkse
buurman, en opbiechten dat we vreemd zijn gegaan. Ahmet pakte zijn
multi meter en begon eerst van binnen eens de zekeringen door te meten.

Die
waren goed, kennelijk. Daarna begon hij ergens onder de motorkap te
meten. Uiteindelijk kwam hij bij een hele grote zwarte stekker
terrecht, die zelfs een leek als ik niet kan missen. Hij drukte de
stekker nog eens aan, waarop de stekker KLIK zei. And then there was
light.

In z'n beste Nederlands legde
Ahmet tussen het glimlachen door uit dat ik ook naar hem moest komen, en niet naar andere garages moest gaan.
Hij kijken, hij maken, alles maken. Geen probleem.

Uit
beleefdheid dronk ik nog een kopje koffie, en wisselde nog wat woorden
met de oude mannetjes die Ahmet helpen met de administratie. Het is er wel altijd gezellig, dat moet ik Ahmet nageven.
Maar het kost ook wel weer tijd, dat socializen.

M'n
plastic bekertje was leeg, en ik vond het wel mooi geweest. Met Werchter en een berg programmeerwerk in het verschiet, kon ik mijn tijd wel beter besteden.

Ineens
herrinerde Ahmet zich mijn sierstrip, die er nog steeds op moest. Dat wist ik ook wel, maar ik had er nu niet zo'n zin in. Hij
begon driftig te zoeken in de garage. Hij was het kit-apparaat kwijt, waarmee je de kit uit de tube drukt, zeg maar.
Terwijl het oude mannetje nog even doorzocht (zonder iets aan te
raken), begon Ahmet met een schroevendraaier de kit eruit de persen, en
op de sierstrip te smeren.

De strip werd
geplaatst, even vasthouden, en hoppa. Hij kwam weer los. Op 1
hoekpuntje. De rest bleef wel aardig zitten. Nog maar even vastdrukken
dan. Maar de rechterpunt, het uiteinde, weigerde om zich te hechten aan
mijn deur. Kennelijk waren ze zo lang uit elkaar geweest, dat deze kant
van de strip geen zin meer had om het nog eens te proberen samen. De relatie was over. Uit het oog, uit het hart.

Maar
Ahmet is niet voor 1 gat te vangen. De mannetjes gaven hem tips waarvan
ik blij was dat Ahmet ze niet uitvoerde. Even twee parkertjes erin, en
hij laat nooit meer los!, zeiden ze. Ja, lekker, en dan die gaten die de
parkertjes in het staal boren gaan dan roesten als een gek zeker? Bovendien zien dat er
toch niet uit?

Ik mompelde dat we de kit nog wel even langer konden laten drogen, en Ahmet
haalde ergens seconde lijm vandaan. Tussen smeren, even vasthouden, en
hoppeta. Vast. Niks meer aan doen. Plaats maken voor de volgende klant.

En
zo was ik een uur later verholpen van mijn laatste mankementjes. Toen
ik Ahmet vroeg wat de schade was, riep hij "hoeft niet buurman!".

Mijn vertrouwen in Ahmet was weer enigsinds hersteld.