Kraamvisite

Wil jij hem ook even? vroeg Mijke nadat ze Finn had laten slapen. Van binnen dacht ik schreeuwend NEE, ENG, KAN STUK, maar ik zei: Ehh, okay.

Zo onhandig mogelijk werd Finn aan mij overhandigd. Je moet je vingers in z'n nekkie leggen. Welke vingers? welke nek? Waarom? schoot er in een split second door me heen. Paniek, maar dan het soort paniek waarvan je verstijfd.

Ik besloot stokstijf te blijven zitten en het Mijke te laten oplossen. Leg hem maar neer zoals jij denkt dat het moet. Heb ik het tenminste niet gedaan straks.

Na wat gedoe lag Finn dan. Hij relaxt, te slapen, ik zenuwachtiger dan ooit. Zijn lot lag nu letterlijk in mijn handen. Z'n speen had hij even niet nodig, dus hij had z'n mond vrij om elk moment te gaan huilen. Ik hield nauwlettend in de gaten of hij van plan was wakker te worden. De speen in de aanslag.

Hij bewoog z'n mondje. Oeh, oeh, speen! Hierrrr, lekker, speen! Maar hij sliep gewoon nog. Niks aan de hand. Vals alarm. Even later vond Finn het welletjes, en begon hij toch echt aanstalte te maken om eens flink te gaan brullen. Nèt op tijd had ik hem z'n speen terug gegeven, en na wat heftig zuigen werd het ventje alweer rustig.

Eigenlijk niks aan dus. Beetje slapen, beetje aan een speen zuigen, en als het je niet bevalt zet je een keel op. Ik was allang blij dat het verder goed ging allemaal, nu ik voor een paar minuten alle verantwoordelijkheid had gekregen.

Na verloop van tijd kon men mijn lijden kennelijk niet meer aanzien, en werd Finn veilig terug gelegd in de buggy. Met mijn hand had ik al die tijd krampachtig zijn hoofdje vastgehouden, en zijn nekje ondersteund. Mijn spieren ontspanden zich. Vader Bas greep z'n zoon alsof hij het al jaren deed. Voorzichtig, voorzichtig! riep ik nog, maar Finn sliep rustig verder. Ik weet wel hoe ik mijn mannetje pakken moet hoor, zei Bas nog, de stoere vader. En dat na drie weken.

Ik stelde mezelf gerust met de gedachte dat het dus gewoon een kwestie van wennen zal zijn. Maar wel lief hoor, zo'n klein mannetje.