Vreemd bultje in zijn buik, was zijn klacht. Gelijk door naar het ziekenhuis, en enkele dagen later verwijderen ze een tumor. Gisteravond werden we gebeld met dit verschrikkelijke nieuws. De derde al binnen onze kennissenkring, van onze leeftijd.
Het is niet te bevatten, als je het zelf niet hebt. Bij een griep, een kater, of een gat in je hoofd weet je hoe het slachtoffer zich voelt, want je hebt het zelf ook wel eens meegemaakt. Maar dit, dit is onvoorstelbaar.
Wel schoten mijn gedachten direct door naar het bultje op mijn linkerwijsvinger. Dat zit daar al een tijdje, en nu ik het nog eens inspecteerde, leek het zelfs wel iets groter te zijn geworden. De volgende dag (vandaag dus) gelijk een afspraak gemaakt met de huisarts. Je gaat toch twijfelen …
Gelukkig wist ze me te vertellen dat ze absoluut zeker wist dat dit een vetbultje was, meer niet. Maar ze begreep gelukkig ook dat ik misschien geruster zou zijn als het nog even dubbel gecheckt werd. Dus ik mag, als man zijnde, ook een echo maken, voor mijn zwangere vinger. En dan weten we het zeker. Hoewel ik me er eigenlijk al niet zo'n zorgen meer over maak.
Blijft de verontwaarding over van onze vriend. Hoe reageer je gepast? Bellen, of ze rust gunnen? Meer dan de onderzoeken afwachten, en hopen dat er verder niets aan de hand is, kunnen we niet doen.
Over twee weken gaan we gezellig een weekendje weg met z'n allen. De sfeer is denk ik zeer beinvloedbaar door de uitslagen. Maar tot die tijd blijven we positief.
Bellen!