Pleisterwerk

Vol frisse tegenzin stond ik mij om te kleden, om mezelf in mijn sport tenue te hijsen. Toen ik klaar was, en mijn kloffie in het kluisje kon gaan proppen, kwamen er een groepje mannen binnen, met een licht verstandelijke beperking.

Heb ik niks op tegen, laat ik dat voorop stellen, maar soms merk je dat gewoon. Bovendien "kon" ik er eentje, omdat ik in mijn jeugd een keer mee was gegaan naar de Soos, die georganiseerd werd door mijn stiefvader. Harold, leerde ik later, bleek hij te heten. En als ik me niet vergis was hij het, die van zo'n beetje elke trein in Nederland precies het reisschema wist, vertrektijd en aankomsttijd. Naast alle mogelijke soorten treinen die in Nederland gereden hebben natuurlijk.

Harold kwam als eerste binnen, en mompelde, vrij hard, in zichzelf. Ik had het kunnen weten, mompelde hij volgens mij. Pas toen de anderen binnen kwamen, viel het me op dat ze met een groepje waren.

Had je niet gedacht hè? Harold? Had je niet gedacht hè? Jij dacht dat ik zwaarder was hè? Maar ik ben lichter, dat had je niet gedacht hè, Harold? Nee Harold, dat had je niet gedacht.

Een klein mannetje was zich aan het omkleden, terwijl hij Harold kennelijk wilde vertellen dat hij niet zo zwaar was, waarbij hij heel vaak Harold bij naam noemde. Heel even dacht ik nog dat hij het over zijn geestelijke niveau had, wat ik vrij beledigend zou vinden tegenover Harold, maar gelukkig: hij had het gewoon over zijn gewicht. Harold leek hem niet te horen, die was druk bezig met z'n zelf. Hij hád het kunnen weten.

Ik liep naar een kluisje dat nog leeg was. Hierdoor zag ik dat er achter het muurtje ook nog iemand stond. Helemaal ingepakt, sjaal, dikke winterjas, bril met dikke glazen, zei hij af en toe Ga ik straks weer lekker fietsen! Vol enthousiasme, alsof hij er zin in had. Ik bewonderde hem om zijn energie, na een portie sporten, en zijn enthousiasme om die kou weer in te gaan.

Niemand leek hem te horen. Trouwens, nu ik er eens bij stil stond, ze leken elkaar allemáál niet te horen. Ze praatten allemaal tegen elkaar, maar niemand leek het echt iets te boeien. Zowel de pratende, als degene die had moeten luisteren.

Toen ik mijn laatste units in het kluisje legde, hoorde ik het kleine mannetje nog zeggen: Ja, ik snap er niks van, maar ik heb wel pijn in mijn duim!

Waarop Harold antwoordde: Oh, dan moet je als je thuis komt gewoon even een pleister erop doen.

Hun wereld moet toch wel mooier zijn dan het onze?