Pinkpop 2009

Pinkpop dus. Hoe kwam ik daar ookalweer terecht?

Welnu, dat heeft eigenlijk twee redenen. De eerste is dat ik Werchter opzich wel een beetje had gezien. Vaak dezelfde artiesten, steeds hetzelfde terrein, en de lange, lange wandeling daar naartoe. Dus, opzich wilde ik wel eens wat anders. Tweede reden was dat we naar Afrika gaan dit jaar, en dat kost me behoorlijk wat vrije dagen.

Uiteindelijk waren er meer mensen die naar Pinkpop wilden, en dus werd het zo gezegd zo gedaan.

Via vrienden kon ik als vrijwilliger aan de slag, wat me helemáál ideaal leek. Het scheelt ten slotte toch in de portomonaie, en het leek me ontzettend leuk om met een groep vrijwilligers mee te helpen aan zo'n grote organisatie. Dit jaar mocht ik dus mee.

Vrijdag

Dus, ik op weg naar het verre zuiden, richting Landgraaf.

Ik had helemaal uitgedokterd waar ik de auto even zou neerzetten,
namelijk aan het eind van de Mercuriusstraat, dan kon ik het laatste
stukje naar de crewcamping wel lopen. Na een kleine 200 meter bleek dit
toch onbegonnen werk. De tent, luchtbed, slaapzak, en grote rugtas vol
kleding, was toch behoorlijk zwaar. Kleding, die je voor een groot deel
aan het eind van het festival weer schoon mee naar huis neemt
natuurlijk.

Onderweg kwam ik ook nog eens een Limburgse meneer op de fiets tegen,
die me wist te overtuigen dat het nog een behoorlijk stuk lopen was. Ik
keerde om en besloot met de auto te proberen langs de roadblocks te
komen, om zo uit te komen bij de crewcamping, ookal had ik geen
parkeerkaart. Wie weet was die parkeerkaart toch niet zo heel hard
nodig?

Dit ging verrassend goed. Elke blokkade kwam ik moeiteloos voorbij door
te beweren dat ik crew was, en naar de crewcamping moest. Nu was dit
toevallig waar, maar dat konden de roadblockmensen toch niet weten?
Uiteindelijk bleken die mensen sowieso niet zoveel te weten, want
niemand van de verkeerregelaars wist waar die camping nou precies was.
Uiteindelijk had ik het gevonden, maar bleek ik inderdaad niet te mogen
parkeren zonder kaart. Dus, spullen gedumpt, en met de auto ergens heen
om te parkeren. Ook hierbij konden de verkeersregelaars me niet helpen.

Na paar rondjes rotonde was ik het zat, en besloot ik toch maar in een
woonwijk te parkeren, waar overigens nog heel veel parkeerplaatsen
waren. Voor de zekerheid de politie nog even gebeld (toevallig ook mijn
broer) om te checken of ik echt niet weggesleept kon worden, maar hij
verzekerde mij dat het volkomen legaal was wat ik deed.

Vlug terug naar de camping dus om mijn tent op te zetten. Vriendjes
Tamara en Vincent waren nog onderweg, maar ze hadden gezegd dat ze
altijd ergens bij het water stonden. Dit bleek een ruim begrip, maar
inmiddels kon het me geen donder meer schelen, en ik koos een plek.

Het opzetten van de tent ging me niet zo goed af. Kennelijk valt dat
zonder hulp toch een beetje tegen, al helemáál als de zon in
sneltreinvaart naar beneden dondert. Nog voor ik mijn luifel had staan,
was het donker. Ik besloot dat scheerlijnen voor mietjes waren en toen
de tent een béétje op een iglo begon te lijken, begon ik zo snel
mogelijk aan het interieur. Het was inmiddels na tien uur, en ik moest
mijn avondmaal nog zien te veroveren. De nieuwe pomp van de skraldi
werkte voor geen meter, dus het laatste beetje lucht zou ik met de pomp
van Tamara en Vincent toevoegen.

Inmiddels bokchagerijnig vertrok ik -gewapend met m'n MagLite- naar de
friettent. De keuze was niet zo reuze, dus ik ging dan toch maar voor
het patatje, ongeveer het laatste waar ik op dat moment trek in had. Om
ervoor te zorgen dat ik nog een béétje zou kunnen slapen, leek het me
beter ook gelijk maar een biertje te nuttigen. Het plan om bij mijn
andere logeeradres -het landhuis van Tjerk en Danny- te gaan feesten,
had ik inmiddels laten varen.

Tamara en Vincent waren inmiddels ook aangekomen op de camping, en
zochten een plekje. Toen mijn patat binnen was, speurde ik met mijn CSI
MagLite (ja, zo'n kleintje) aan de hand van wat vage aanwijzingen de
camping af. Verdomd als het niet waar is, maar het werkt. Niet in één
keer natuurlijk, dat gebeurt bij Horatio, Grissom en Mac ook nooit.
Maar bij de tweede keer vragen "zijn jullie Tamara en Vincent?" had ik
beet. Wat bleek? Ze stonden pal tegenover mij, bij vrienden uit
Zaltbommel en Eindhoven geloof ik.

Dit, samen met een paar slokjes bier, bezorgde me weer een sprankeling
hoop. Op dat moment realiseerde ik mij niet dat ik helemaal geen
camping overlevings attributen had gekocht, zoals bijvoorbeeld bier.
Gelukkig waren de vrienden van Tamara en Vincent er om ons te redden
door wat bier te schenken (thanks Jarno!).

De anekdote van Vogel wil ik u toch niet onthouden. Het verhaal ging,
ongeveer, als volgt. Vogel had gedroomd van een mop, een mop die hij
zelf had bedacht. Midden in de nacht werd hij wakker, en belde hij vol
trots Chiel (3FM, red.), om zijn eigen mop te vertellen. Die ging als
volgt: het is kaal en het staat in een hoekje.
.
.
.
Sinnead O'Corner!
.
.
.
Het was stil aan de andere kant van de lijn, maar hoe dan ook, Chiel
snapte hem niet. Bummer. Maar we beloofde Vogel zijn mop door te zullen
vertellen, met als uiteindelijk doel, dat hij zijn eigen mop -door
iemand anders verteld- terug zou horen.

Ondertussen werd kouder en kouder, en toen we een tijdje naar een mini
wereldomroepradiootje hadden geluisterd -die toch nog hard genoeg kon
om andere mensen te irriteren- gingen we slapen.

Zaterdag

Om een uur of half negen werd ik helaas alweer wakker. Tegen over mij,
waar Tamara en Vincent stonden, was er heerlijk schaduw, maar op mijn
tent begon al vrij vroeg de zon keihard te schijnen. Irritante
eigenschap van tenten. Ik bedoel: doorgaans wil je juist ontzettend
graag mooi weer als je met de tent weggaat, maar tegelijkertijd is het
slecht uit te houden in een tent met de zon erop. Terwijl als je in een
luxe villa met binnenzwembad moet verblijven, het geen donder uitmaakt
wat voor weer het is, maar als dáár de zon op schijnt, dan is het
gewoon lekker koel!

Tegen over mij lagen twee grote hopen stront, toen ik aankwam op de
camping. Tegen over mij, was de plaats waar ik eigenlijk eerst was gaan
staan, en wat achteraf dus toch de beste plek was. Tegen over mij, was
iedereen nog in diepe slaap. Tegen over mij, was het lekker koel in de
tent.

Ter bewijs dat ik al wakker was maar een fotootje gemaakt van mijn
polsbandje (zie hieronder), en wat mensen gesmst. Naast mij begonnen
een paar domme mutsen gesprekken te voeren die je dus ècht niet wilt
horen, zeker niet op dat tijdstip. Het ging over derde wereld landen
die maar beter uitgeroeid konden worden, want die vielen toch niet meer
te redden, en de anti conceptie pil waar ze vervelende uitslag van
kregen.

Om half tien had ik genoeg van het gezever, en besloot ik met mijn
vouwfietsje de wijde wereld in te trekken. Nouja, dat was eigenlijk het
backup plan, om ervoor te zorgen dat ik niet in paniek zou raken als ik
zou verdwalen. Kleine kans hoor, want ik wist het kaartje dat ik had
uitgeprint inmiddels uit mijn hoofd.

De eerste rotonde sloeg ik dus zeer zelfverzekend rechtsaf. Toen ik bij
de tweede rotonde aankwam herkende ik werkelijk niets meer van de dag
ervoor. Mijn padvinders instinkt zei me dat ik links moest, dus ik
moest rechts.

Ik ging links.

En half uurtje later, waarin ik bergen afroetste die ik op de heenweg
ook niet was tegen gekomen, stond ik ineens in het centrum van
Kerkrade. Gezellig, op de markt. Dit herkende ik dan weer wel, maar dat
kwam doordat ik Kerkrade al eens eerder had bezocht. Vrienden Tjerk en
Danny woonden er immers, dus dit uitstapje hadden we al eens gemaakt.

Mijn onbestemmend gevoel maakte plaats voor een beetje hoop. Niks aan
de hand, Tjerk even bellen om er samen hartelijk om te lachen, dan even
pinnen, broodje kopen op de markt, en dan fiets je zo naar het huis van
Tjerk en Danny toe. Vanaf hier kom je straks vast weer iets bekends
tegen.

Niet veel later zat ik weer op de fiets, en maakte de hoop weer plaats
voor bezorgdheid en het chagerijnige gevoel dat ik de avond ervoor zo
zorgvuldig had weggezopen. Gewoon negeren!

Middels een informatie bord, en wat kaartjes in bushokjes, kwam ik bij
station Eygelshoven. Klonk alsof ik in een andere provincie was beland,
maar inmiddels waren er ook bordjes Gaiapark in zicht, en ik wist dat
het daar ècht in de buurt was. Des noods hoefde ik alleen nog om het
park te fietsen, maar ik had nu eindelijk een spoor om te volgen. Het
kind kwam weer in mij boven, en om de vreugde te delen, smste ik nog
maar even rond dat sightseeing Limburg best leuk was.

De rest van de route was nu een fluitje van een cent, en het warme
onthaal deed me direct alle zorgen van het afgelopen uur vergeten. Er
werd al gauw een biertje gedronken, er was een royaal ontbijt, en we
zaten heerlijk in de zon.

We zouden bijna vergeten dat er nog bandjes
kwamen spelen, een stukje verderop.

Gezamelijk liepen en reden we naar Pinkpop, dit keer via de vlotte
route die Vincent en ik via Google Maps hadden uitgezocht. Deze route
bleek ook langs de crewcamping te komen. De reis waar ik ruim een uur
over deed, kon dus ook in 10 minuten op het vouwfietsje. Later zou ik
dit pad nog vaak lopen en fietsen, dus ik heb goede hoop dit te
onthouden voor volgend jaar. Omdat Tamara, Vincent en ik al een
polsbandje hadden, konden we doorlopen. De rest moest nog een bandje
halen, maar gelukkig stonden ze aan de goede kant van de rij. Tien
minuten later waren ook zij binnen.

De rest van de middag was het vooral gezellig kletsen en muziekjes
luisteren. Bruis Springsteen, famillie van Ruth zo kwam ik achter, deed
leuk z'n ding, en wij dronken nog een biertje. Aan het eind van de
avond reed ik gezellig mee terug, om mijn fiets vervolgens op de
crewcamping achter te laten (hier kwamen we toch langs, weet je nog?),
om de rest van de reis te voet af te leggen. Nog best een eind, door
het donkere bos, maar inmiddels wisten we de weg.

Nadien werd er nog wat gedronken, en nog wat, en nog wat, totdat ik
alleen met vriend Anne overbleef, en we over Ernstige zaken des levens
spraken, zo goed en zo kwaad als dat nog ging. De conclusie was in elk
geval bevredigend, namelijk dat we vrienden zouden blijven, en dat we
beter konden gaan slapen, dat er misschien nog een houtje op de kachel
moest, nee, toch maar beter slapen. Welterusten? Welterusten.

Zondag

Zo'n zes uur later was het weer dag, en was het weer gedaan met het
slapen. Dit ritme begon me nu lichtelijk te irriteren, maar mezelf
kennende zijn dit ook emoties die genegeerd moeten worden. Gewoon
opstaan, en proberen wat vast voedsel naar binnen te krijgen, dat was
nu eerste prioriteit. Naast de vermoeidheid viel het me allemaal
bijzonder mee. Na een frisse douche en luxe ontbijt, kwamen we zo'n
beetje bij Kyteman / Rowwen Heze op het terrein aan. Een paar mensen
vertelde me dat ze Kytemand niet zo goed vonden, live, en dus besloot
ik naar Rowwen Heze te gaan. Achteraf, aan wat filmpjes te zien,
misschien toch niet de beste keuze, maar Kyteman zie ik vast nog wel
een andere keer. Met z'n vieren naar de Limburgse gezelligheid dus,
alwaar het gezellig kletsen en zonzitten begon.

Ondertussen probeerde ik nog een date te krijgen met Harm en Richard
van de vakantiespelen (en Bloeband natuurlijk). Maar ondanks mijn zeer
gedetailleerde aanwijzingen zoals "rechts van het podium bij de wc's
(en bar)", heeft het niet tot een ontmoeting mogen komen. Geen probleem
natuurlijk, want elkaar continu moeten zoeken is uiteindelijk ook niet
leuk, daar moet je niet te lang mee bezig blijven.

Daarna richting mainstage om daar de rest van het programma te volgen,
en af te sluiten met Placebo. Nu het einde naderde begonnen mensen weer
irritante vuurtje te stoken. Dit kende ik opzich van Werchter wel, maar
het blijft me irriteren. Al die ranzige plastic in de fik, en de
security die steeds maar moet komen blussen. Ze hebben hun kont nog
niet gekeerd, of het vuur begint alweer op te vlammen. Zo kinderachtig.

Op Werchter liep ik wel eens over die beginnende vuurtjes heen, om het
vuur in de kiem te smoren. Dit leek mij en Wouter nu ook een goed idee,
maar we hadden nu twee man nodig, aangezien het vuurtje al iets groter
dan was dan een kiem. In plaats van applaus en hulde voor onze
heldendaad kreeg Wouter bier. Maar dan wel in zijn nek. Dit liep bijna
uit op klunen, maar gelukkig waren er voldoende omstanders die inzagen
dat dit nu ook weer niet nodig was. Het liep met een sisser af
(whoahaha, woordspeling hè?!?!).

We staken de security mannen met brandblussers nog een hart onder de
riem, en hadden inmiddels besloten dat het tijd was voor een
afterparty. Deze vonden plaats op camping A en B. Dus we gingen naar A,
om er daar achter te komen dat er een mega lange rij stond. Niet
iedereen had zin om zo lang te wachten voor een potje, dus we besloten
naar B te gaan.

Echter ging er toen iets mis in de communicatie, waardoor Vincent en ik
uiteindelijk besloten om dan maar met z'n tweeën naar camping B te
gaan, om daar de after party te checken. Hier vonden we ook weer
vrienden terug van de crewcamping, die weer meer mensen bleken te
kennen, en voor ik het wist zat ik met allemaal bekenden-van-elkaar aan
een camping tafel biertjes te drinken. Enorm gezellig! Vogel bleek
naast moppentapper ook nog illusionist te zijn, en hij wist op magische
wijzen zijn sigaret weg te toveren in zijn hand. Veelzijdig artiest
dus.

Niet veel later zou Vogel nog een truuc doen met een uiteinde van een
dildo, zeg maar de eikel, die hij op een stokje had geprikt, waarbij
hij het publiek goed wist te betrekken door dit boven hun hoofd te
laten bungelen. Het publiek dacht dat het een lollie was, enfin, de
rest mag u zelf bedenken.

Toen de temperatuur daalde tot net boven vriespunt -ok, onder de 10
dan-, vond ik het wel eens tijd worden om iets warmers aan te trekken.
Omdat ik geen zin had om de hele dag met kleding te slepen, had ik 's
ochtends bedacht dat ik een trui zou kopen als ik het ècht koud kreeg.
Ze hadden alleen t-shirt's. Inmiddels maakte me dat geen donder meer
uit, als het maar warm(er) was, dus het werd een -achteraf gezien- vrij
lomp shirt waar "Heineuken" op staat. Echt iets voor mij dus. Heel veel
warmer werd het er niet op, dus nog maar even naar binnen gegaan, om me
in de tent warm te dansen.

De volgende flard die ik me nog kan herrineren is dat we weer terug
waren gelopen naar de crew camping. Het feest was kennelijk afgelopen.
Daar kwam ik tot de schrikbarende ontdekking dat het inmiddels kwart
voor vijf was, terwijl de wekker om kwart over zeven stond, en wij ons
om half acht moesten melden voor onze dienst. Gelukkig maar, want in
twee en een half uur kom je nooit toe aan je remslaap, dus je wordt ook
niet verrot wakker.

Maandag

Prima redding, topfit meldden wij ons bij de bazen,
en werden we naar onze werklokatie, camping C, gereden.

Van te voren hadden we bedacht dat onze dienst erg zwaar zou worden.
Namelijk omdat er niets te doen zou zijn. Want zeg eens eerlijk, wie
komt er op maandagochtend, om 8:00, vragen stellen? Je wéét dan alles
toch al?

Niets was minder waar gelukkig. Okay, het viel mee met de vragen, maar
de bergen vuilniszakken werden ingeleverd, allemaal voor een button,
waren enorm. Zo enorm zelfs dat we de vuilcontainer binnen no time vol
hadden, en we genoodzaakt waren om alles náást de container op te
stapelen. Al snel leek het op de puinhopen van paars, maar dan roze.
Met z'n drie-en konden we het werk net mooi aan, en we waren alledrie
lekker druk bezig.

De dienst zelf beviel me erg goed. Het bestond voornamelijk uit
vuilniszakken innemen, lege vuilniszakken uitdelen, en telefoons
innemen die op de lader moesten. Die moesten natuurlijk allemaal nog
even opgeladen worden, voordat men naar het festival terrein ging.
Binnen mum van tijd waren al onze 12 laadpunten vol, en bedachten we
dat we een "wachtrij" moesten instellen. Een ingenieus doorschuif
systeem was het gevolg. Toen ook de twee wachtrijen vol zaten, besloten
we de laadtijd te verkorten na een half uur, en een stop in te voeren.

Goed gemutst voorzagen we iedereen van goede moed, verwarring, de weg,
de tijd, overige informatie en flauwe grappen. Ons was gevraagd om de
tandenborstels en condooms zoveel mogelijk weg te geven, want daar
waren ze ten slotte voor. Ook dit ging ons aardig af.

Een combinatie van al deze taken ging ongeveer als volgt. Meneer komt
met nummer 1257 zij iPhone ophalen. Moeilijk kijken. Nadenken. Beetje
paniekerig doen. Nummer nog ens nakijken. Ai….. sorry meneer, die heb
ik volgens mij nèt weggeven…

Maarrrrr! ik heb hier wel een gratis tandenborstel voor u! Is dat niet
fantastisch? En vanwege het ongemak, doe ik er ook nog een condoompie
bij, wat zeg ik, TWEE condoompies!

Afhankelijk van de grootte van de man en zijn reactie -we zaten niet
achter veiligheidsglas- liep ik vrij snel daarna naar de telefoons om
toch nog even te checken of hij er tussen was. Gelukkig voor mij was
dat altijd het geval.

Verder vond niemand het een probleem dat ik alleen roze vuilniszakken
had, en dat er geen keuze qua buttons was -allemaal Pinkpop- was ook
niet zo'n ramp. Toen de buttons op waren, moesten we wel wat mensen
teleurstellen, maar met een tandenborstel èn gratis condoom wisten we
de boel toch meestal wel te sussen.

Toen het Pinkpop programma begon, werd het bij ons stilletjes aan
stiller, en om half drie was het zo'n beetje uitgestorven. We moesten
vechten Om de enkele 'klant' die nog wat kwam vragen (ik zag hem
eerst!!). Anderen, die eigenlijk alleen hun kluisje kwamen legen, werd
gesmeekt om alstublieft nog iets te vragen, want het is zo saai en stil.

Ondertussen was Vincent bezig carriere te maken als beste chef der
cheffen door voortreffelijke broodjes voor ons klaar te maken. Dit
heeft uiteindelijk zijn vruchten afgeworpen bij het invullen van het
evaluatie formulier natuurlijk. Om even voor half vijf werden we
afgelost. Nog even overdracht, en toen terug naar de camping, om ons te verkleden.

De chauffeur die ons terug bracht reed bekwaam en vlot door allerlei
kleine wandelpaadjes, en ineens waren we weer bij de crewcamping. Hier
liepen onze Groep6 vriendjes toevallig ook, die inmiddels ook op weg
waren naar het terrein. De verbaasde gezichten toen we voorbij reden
waren priceless. Wat een toeval, en zo werden we gelijk herenigd, en
liepen we de tweede helft samen naar het terrein.

Ongeveer bij Franz Ferdinand kwamen we binnen. Daarna bleven we staan
voor Anouk. Karin maakte de opmerking dat ze hoopte dat Fell in love
with an Alien nog gespeeld zou worden. Even begreep ik niet waar ze het
over had. Mijn gevoelens had ik al die jaren weggestopt, zo goed, dat
ik me er niets meer van kon herrineren. Ik kon het haast niet geloven
dat er nu iemand naast me stond, die er hetzelfde over dacht als ik. En
dat in mijn vriendengroep notabene!

En daar bleef het niet bij, nee, ook Ruth bleek fan te zijn van the
Kelly Family! Langzamerhand kwamen al mijn jeugd herrineringen weer
boven. Het onbegrip bij de mensen. Het niet kunnen delen van dit
gevoel. Met z'n drie-en praatten we honderd uit, over alle mooie
nummers die the Kelly Family wel niet gemaakt hadden. Zoals
bijvoorbeeld Highway to Hell, maar ook hey Jude. Tuurlijk kennen we
allemaal AC/DC en The Beatles, maar slechts weinigen weten dat zij deze
nummers eigenlijk gecovered hebben van de Kelly Family. Dat de Kelly
Family eigenlijk de basis, de grondleggers, zijn van de hedendaagse
popmuziek. De grote artiesten, zoals bijvoorbeeld ook de Rolling
Stones, houden dit natuurlijk angstvallig verborgen, maar wij weten wel
beter!

Op de terug weg kwamen de gesprekken pas echt goed los, en konden we
bij elkaar kwijt wat voor emonationale en multisensitive gevoels we wel
niet kregen van de Kelly Family, maar hoe die toch telkens weer
gebagitalentiseerd werden door de Ongelovigen. Onderweg spraken we
-buiten zinnen van geluk- mensen aan of zij soms ook de Kelly Family
konden. Ons geluk moest gedeeld worden. De hele wereld moest het weten!

Maar reageerde men weer net als vroeger, en werden we niet serieus
genomen, toen we uitlegden dat hey Jude dus oorspronkelijk van hen was.
Toen de nacht allang gevallen was, en we strompelend onze weg
vervolgden, wilden zelfs onze vrienden ons geluk niet meer met ons
delen. Het zwijgen werd ons opgelegd, de mond werd ons gesnoerd,
althans: dat was de bedoeling. Zodra we ons even weer alleen waanden,
konden we het toch niet laten om ons favoriete onderwerp nog éven aan
te snijden, fluisterend. Zelfs een sanitaire stop was ons gesprek geen
onderbreking waardig, hoewel dit misschien ook kwam doordat ik vrij
laat door had waarom men stopte (het was pikkedonker hoor!).

Bij het landhuis werd nog een poging gedaan een drankje toe te doen,
maar al snel begonnen de kaboutertjes aan mijn ogen de trekken, en kon
ik de 6 dubbele whiskey die ik kreeg ingeschonken niet meer aan. Het
leek mij een leuk effect om het restant van mijn Jameson op de
houtkachel te gooien, het kon immers toch niet meer terug in de fles.

Tegen de tijd dat ik me besefte dat de vlam die hierdoor ontstond zowat
m'n wenkbrauwen had geëpileerd, had de vlam zich alweer terug getrokken
in de haard. Het enige dat ik nu nog kon doen, was kijken alsof ik heus
wel wist dat dit zou gebeuren, maar ik geloof niet dat deze houding de
mensen nog erg gerust stelde. Tijd om maar weer naar bed te gaan,
hoewel me dit zeer zwaar viel, omdat dit toch de laatste avond zou zijn.

Dinsdag

De volgende ochtend had ik om half tien mijn wekker gezet, want ik
moest terug naar de crew camping, om daar mijn tent af te breken. We
moesten immers om twaalf uur vertrokken zijn. Op de camping waren
Tamara en Vincent inmiddels ook bezig te ontwaken, en toen we
uiteindelijk tegelijk klaar waren met inpakken, besloten we nog even
een ontbijtje te scoren bij het landhuis, zodat we iedereen gedag
konden zeggen.

Zo gezegd zo gedaan. Ik reed voorop, want ik wist hoe ik er gekomen
was. Eerste rotonde rechts, tweede rotonde kwam me weer onbekend voor.
Inmiddels wist ik wel dat linksaf in het centrum van Kerkrade uit zou
komen, dit had ik immers met mijn vouwfiets al ondervonden. Rechts
bleef de enige optie over, en inderdaad, via deze route was het
landhuis vrij snel gevonden.

Na nog even wat in de zon hangen, een broodje eten, wat drinken,
begonnen mensen toch echt afscheid te nemen, en waren de gezellige
dagen spoedig ten einde. Iets waar ik over het algemeen vrij slecht
tegen kan. Het liefst zou ik nog even samen naar het strand. Of nog
even naar het terras. Of nog even naar de dierentuin. Of nog even iets,
maakt niet uit wat, waardoor het gezellige samen zijn nog even verlengd
kon worden. Maar aan alles komt een eind, zo ook dit festival.

Uiteindelijk heb ik me enorm heb vermaakt op Pinkpop, vooral met de
mensen om mij heen, en met de extra taak die ik had. Qua organisatie
zijn een aantal dingen op Werchter toch wat beter geregeld, maar beide
festivallen hebben zo z'n charmes. Volgend jaar hoop ik dan ook zeker
weer bij de informatiebalie te mogen -en kunnen- werken.

Maar ik hoop ook zeker Werchter te bezoeken volgend jaar.