Dus, dan heb je maandag de eerste werkdag. "Nog iets bijzonders?", informeer je bij de baas. "Wel een leuk project in Indonesie, krijg je nog alles over te horen.", krijg je als antwoord.
En inderdaad, ik krijg er alles over te horen. De rest van de dag spendeer ik zo'n beetje in de vergader kamer. Er wordt tussen neus en lippen door al vermeld dat de klant iemand naar Jakarta wil halen, maar wij praten er vakkundig omheen, en houden de boot behoorlijk af. We hebben toch internet? Alles kan toch op afstand?
Inmiddels speel ik wel al met het idee. Als alles betaald wordt, waarom niet? Maar na drie weken afrika, is dit wel een erg heftige binnenkomer. Toch waag ik het Mijke maar vast te vertellen, zodat ze langer heeft om van de schrik te bekomen.
En schrikken was het! De aanvankelijke 2 maanden die gevraagd werden zijn inmiddels terug gedrongen naar 20 dagen. Het ziet er momenteel naar uit dat ik woensdag of donderdag op het vliegtuig stap. Samen met een collega, gelukkig, om me even de eerste paar dagen door te helpen.
Gisteren bij het diner liet onze relatie al even vallen dat ze normaal gesproken altijd een chauffeur met auto hebben, als ze gasten hebben. Dus, de verwachtingen zijn hoog gespannen. Zo zit je in Afrika, en zo zit je in Jakarta!
Wat gaan we doen? Als de inschattingen van de klant kloppen, zo'n miljoen berichten per dag verwerken. Ohja, en het moet in 2 weken klaar zijn.
To be continued!
Klikt allemaal erg gaaf!