Rolandow naar het AMC

Dit stukje kan een beetje ranzig worden. Een beetje saai ook, maarja, content is content niet waar. Dus, mocht je nog niet gegeten hebben, of juist wel en dus veel hebben om uit te spugen, dan leest u misschien liever niet verder. Tipje van de sluier? Okay, ik was vandaag naar het AMC, naar de tropenpoli.

Aanleiding hiervoor was mijn aanhoudende diaree. Oh, had ik even moeten waarschuwen? Sorry. Maargoed, die diaree duurt dus al twee weken. Eerst verdacht ik Pinkpop ervan mij iets te eten te hebben gegeven wat vergiftigd was. Zelfs bij mij duren katers geen twee weken, dus er moest nu echt iets anders aan de hand zijn. Dus het werd tijd om de huisarts maar eens op te zoeken, en me eens netjes voor te stellen, want ik ga niet zo vaak. Onze eigen huisarts valt al bijna uit elkaar, dus die oude goede man krijg je nog zelden te spreken. Dus ik kreeg een klein zwanger vrouwke. Die gaf me een potje mee, wat ik moest inleveren bij ons ziekenhuis.

Nu ik toch bij de huisarts was, dacht ik gelijk even twee vliegen in één klap te slaan. In Afrika (had u de nieuwe header images gezien? – allemaal eigen werk) hebben we mogelijk bilharzia opgelopen, omdat we in een moeras hebben gebanjerd en in het Malawi meer hebben gezwommen. Vreselijk eng natuurlijk allemaal, het idee dat er een worm in je rondkruipt, hoewel niemand van onze vrienden dit had opgelopen. Maargoed, voor de zekerheid toch maar even laten testen dacht ik, dus nu ik toch bij de huisarts was, gelijk een doorverwijsbrief geregeld.

Vandaag mocht ik dan naar de tropen poli. Met de verwijsbrief op zak, paspoort, inentingboekje, en aantekeningen van wanneer ik waar geweest was, ging ik op reis. Wat een inmens groot ziekenhuis is dat AMC zeg! Evengoed had ik vrij snel mijn weg gevonden, mede dankzij de zeer vriendelijke baliemedewerkers, die mij nog eens rustig uitlegde wat eigenlijk al in koeienletters op de borden stond vermeld. Poli, rechtsaf. Dodelijk vermoeiend lijkt het me om balimedewerker te zijn, met patiënten zoals ik.

Op naar de inschrijfbalie, die herkenbaar rood was gemaakt, wederom met koeienletters erboven. Daar kreeg ik een ponskaartje met mijn eigen naam erop. Ging allemaal vrij snel, en daarna werd mij gelijk de weg gewezen naar de tropen poli. Trap af, en dan A101. Na een bakkie koffie van TWEE EURO (AFZETTERS!! MISBRUIK MAKEN VAN ZIEKE MENSEN!! TSSK!) volgde ik braaf de aanwijzingen en vond zonder problemen mijn bestemming. Gelukkig was ik op tijd, want ik moest eerst een vragenlijst invullen op de computer. Met een enorm onhandig programma overigens, dat zou ik zelf veel beter kunnen maken. Achteraf bleek dit allemaal voor niets, want de dokter zou alles nalopen en zelf invullen.

Verdiept in mijn spitskrantje, op zoek naar @dennismons, werd ik ineens geroepen. Na een uitgebreide introductie begreep ik dat de vrouw voor mij bijna dokter was, maar nog niet helemaal. Zo had ze dat zelf uitgelegd namelijk. Co-Assistente dus. Nadat ze alle vragen had gesteld, en onderzoekjes had gedaan, moest ze e.e.a. eerst laten controleren door haar supervisor. Zo gezegd zo gedaan. We deden samen de hele vragenlijst nog eens. Gevoelige vragen als “gebruikt u alcohol?” en de nóg confronterendere vraag: “hoeveel per week?” werden hierbij niet ontzien. Ik probeerde mijn gezondste week te herrineren en kwam uit op zo’n 20 glazen per week. Gelukkig, ze viel niet van haar stoel. Dat zou later komen.

Nee hoor, geintje.

Verder werd het een heel gezellig gesprek over hoe vaak, welke vorm, en welke kleur. Het ranzige deel waarvoor ik u al waarschuwde zeg maar. De vorm en textuur werd nog eens nauwkeurig bepaald door middel van een kaart met 7 plaatjes van ontlasting erop, die ze gewoon via google images te voorschijn toverde. Bij mij was type 4 t/m 7 van toepassing. Ik kreeg instructies hoe ik mijn samples moest inleveren, drie buisjes waarvan elke dag ééntje gevuld moest, en dat ze gewoon op de post konden. Kan me voorstellen dat postbodes extra voorzichtig zijn met gele mapjes van het AMC ziekenhuis. Je wilt toch niet dat ze open gaan! Heb je ineens geen TNT outfit meer, maar wat op die van UPS lijkt. Bah.

Er werd nog even van alles gemeten. Het licht in mijn ogen (het was er nog niet uit), mijn hartslag (klopte), mijn klieren (ik was een enorme). Dat was allemaal perfect in orde, ook wel eens leuk om te horen. Aan het eind van het verhaal werd ik nog even langs de bloedprik afdeling gestuurd.

Wat een geoliede machine is dat zeg! Het lijkt wel een fabriek. Ze hadden 14 kamertjes, zo groot als de paskamer van de C&A. Nadat je was ingecheckt bij de eerste balie, kon je door naar de volgende wachtkamer. Via het nummertje verscheen dan welk prikkamertje je binnen mocht. Hier werd je geroutineerd op een stoel neergezet, een band om je bovenarm alsof je heroïne ging gebruiken, en je moest een vuist maken. Zonder verdere vragen of je soms bang voor bloed was, of dat je misschien wel eens was flauw gevallen, werd de naald erin gejenst. Gelukkig keek ik net op tijd de andere kant op. Een prikje toen de naald erin ging, en een prikje toen hij eruit ging, en toen was het alweer gepiept. Zo lang je niet kijkt is er niets aan de hand. En hiermee was mijn bezoek aan het AMC wel zo’n beetje afgerond.

Leuke gedachte dat er nu twee ziekenhuizen bezig zijn om mijn shit te onderzoeken. Dus, als daar geen resultaat uit komt, dan weet ik het ook niet meer! Brute poep ouwe.

Wordt vervolgd dus.

Update 18-06: Het West-Fries Gasthuis kon natuurlijk niets vinden. Ook fijn dat ze je even op de hoogte houden, nee, daar moet je zelf achter aan. Gelukkig nam het AMC hun taak zeer serieus, die indruk kreeg ik althans. Dus daar verwacht ik een hoop meer van. De samples liggen nu in een TNT wagentje, onderweg naar Amsterdam.