Aanhanger

“Bel me maar even als je klaar bent voor vertrek, dan kijk ik of het uitkomt met de kleine, en dan rijden we samen even naar de stort. En ja, anders moet je zelf maar even rijden.”

Enerzijds hoopte ik stiekem dat ik zelf mocht rijden. Altijd leuk, rijden in andere auto’s, busjes, vrachtwagentjes, motoren, maakt allemaal niet uit, ik vind het een uitdaging. Voorheen vond ik dan dat ik met het grootste gemak moest wegrijden, liefst een beetje sportief, maar daar ben ik toch van terug gekomen toen ik eens een deuk reed ik een busje van een goede vriend. Al was het busje dan nog zo oud, het gaf me een enorm rot gevoel. Nog steeds, eigenlijk. Bovendien heb ik mijn eigen auto’s ook behoorlijk wat schade toegebracht met het “effe” in of uit parkeren. Nee, dat doen we niet meer. Alle stuurkunsten waar ik over twijfel, voer ik tegenwoordig op een snelheid uit die lager dan stapvoets is. Heerlijk. Alle tijd om overal naar te kijken en op te letten, en als je dan eens je rem diep intrapt, sta je ook in één keer stil.

Dus, uiteindelijk mocht ik zelf naar de stort rijden. Er waren nog wel wat regeltjes, wetgevingen, die me ervan zouden moeten behoeden deze rit te gaan maken. Wat het dan ook weer extra spannend maakt. Zeker als oom agent, die toevallig bij mij aan het tegelen was, zegt dat je gepakt wordt voor “rijden zonder rijbewijs”, en dat de boete bepaald wordt door justitie. Ah, fijn, bedankt, spreek me nog wat moed in. Maargoed, nadat zwager -met wiens auto ik het gevaarte achter me aan moest trekken- me had uitgelegd hoe ik binnendoor naar de stort kon, kwam het allemaal goed. Vlak voor het einde van de route was er helaas een weg afgesloten, maar uiteindelijk kwam ik toch op mijn bestemming aan.

Aanhanger parkeren: makkie man!

De spullen, die allemaal los in de aanhanger lagen, keurig uitgeladen. Een hele opluchting, want dan hoef je op de terugweg tenminste niet bang te zijn dat er dingen afwaaien. Vol goede moed sprong ik weer in de auto. Zo, die klus was geklaard. Dat zat erop! Prima gegaan. Ik rij terug, en wil rechtsaf de dijk op draaien, maar zie daar een auto staan in zeer herkenbare kleuren. De blauwe lampen bovenop en de manntjes die om een aanhanger heenliepen, deden mij besluiten snel linksaf te slaan. Geen idee waar die weg heen ging, maar langs de politie rijden, leek me vragen om problemen. Ik moest me inhouden om niet als een gek weg te stuiven, met alle risico van dien.

Maar gelukkig, de agenten kwamen niet achter me aan, en toen ik over de helft van mijn route was, verdwenen de hartkloppingen vanzelf weer.

Omdat ons tuin afval ook nog geloosd moest worden, nam ik de aanhanger nog even mee naar huis. En zie eens even, want een parkeerkunsten. Zoals ik al zei: rustig aan, en dan kan er niet zoveel mis gaan. Heerlijk, als je zoiets een klein beetje onder de knie hebt, of ik elk geval dat gevoel hebt.

Dus, Rolandow.COM, nu ook voor al uw aanhangerritjes.