Die nieuwe vloer dus

Om het hier maar niet helemaal uit te laten sterven, bij deze even een update. Die nieuwe vloer. Daar wil ik nog wel even wat over kwijt. Wat waren op dreef man! Het eerste weekend, waar je de foto van hebt gezien, kwamen we tot de helft. Het tweede weekend hadden we alles af kunnen ronden.

Hadden ja. Er moesten nog twee lijntjes in, dus we onderbraken het werk voor een korte lunch pauze. Tijd zat. De mensen die boven aan het verven waren kwamen naar beneden, liepen door het midden van de kamer (can’t blame them), en verrek, de laminaat vloer leek wel de Miranda (golfsslag)bad! een golfslagblad! Heeft u zich ook altijd al afgevraagd waarom het DE mirandabas is trouwens?

WIE heeft er zijn potlood onder het laminaat laten liggen? was onze eerste reactie. Maar we kwamen al gauw tot de conclusie dat zelfs wij amateurs, nouja ik dan, zoiets zouden merken.

Toen we er met z’n zessen een klein kwartier naar hadden staan staren kwam bij mij langzaam het besef dat het er weer uit moest. Nog even overwoog ik hoe ik dit zou kunnen verkopen. Of ik het niet gewoon kon laten zitten. Soms wil je iets zo graag, dat je verblind wordt door alle negatieve dingen. Bijvoorbeeld als je een auto gaat kopen, dan heb ik er ook last van. Maar toen de rest van het team ook akelig stil bleef, begreep ik dat de lijnen er toch uit moesten. Nu maar hopen dat het gewoon de ondervloer was die hier per ongeluk dubbel zat. Maar toen de vijf lijntjes er uit geklikt waren, bleek dit helaas niet het geval. Wat ik vreesde klopte. De bult in de vloer waar de keurmeester van “Eigen Huis” ook al over viel (haha, woordspeling), was de boosdoener. De bult waar de keurmeester met zijn voet overheen had geschoven, gevoeld, ja.. hmm .. dit valt nèt binnen de richtlijnen. Ze mogen het in principe zo opleveren.

Sja.. dus daar sta je dan, met je principes. Met enige moeite een enthousiast team bij elkaar weten ze sprokkelen om die laatste lijnen er effe in de knallen, en nu waren we na de lunch dus gewoon klaar. Om drie uur aan het pils. Zonder dat er iets te vieren viel. Ondertussen pleegde ik telefonisch overleg met El Badstardo, de president van Turbojugend’s chapter Obdam. Gewoon Bas dus. Bassie beton heeft er verstand van, en kwam na enig aandringen wel even kijken zondag, om te zien wat voor zwaar materieel er ingezet moest worden des maangavonds, wat hij dan van de baas zou kunnen lenen. Door het bezoek te combineren met een kraambezoek wist ik hem uiteindelijk over te halen. Kwam hij met gezinnetje gezellig langs in Hoorn, en zouden Bas en ik even doorcrossen naar Hauwert om snel een oordeel te  vellen over dit euvel.

Toen de bewuste zondag was aangebroken -de volgende dag dus- stuurde ik meneer de president toch nog maar even een berichtje op het tijdstip dat we hadden afgesproken. De communicatie bleek niet zonder ruis te zijn verlopen. Net op het moment dat Bas op onze deurbel wilde drukken in Hauwert, kreeg hij een SMS binnen van ondergetekende. Dat bericht las: “Voor de zekerheid: je komt toch eerst naar Hoorn?”.

Een half uurtje later ontmoetten we elkaar toch in Hauwert. Bas keek, zag en overwon. De grote stapel betonnen stenen die buiten lagen te wachten om gestraat te worden -iets wat erg moeilijk blijkt voor gemeente Medemblik- kwamen nu mooi van pas. Als een soort schuurpapier werd de steen mishandeld om mijn vloer de egaliseren.

Ook vandaag bleek weer dat ICT’-ers kantoor sissies zijn, want drie keer heen en weer met die baksteen kostte me meer pijn en moeite dan Bas. Bovendien deed ik het verkeerd: ik moest rondjes maken. Wax on, wax off. Tel daarbij op een hevig portie irritatie door die ^%$^%@@$!!! vloer en ik was er dus al gauw klaar mee. Maar Bas zette nog een laatste aanval in, en de bobbel bleek nu tot een acceptabele grootte gereduceerd. De vloer kon er weer overheen. De bobbel zou nooit helemaal egaal te krijgen zijn, maar als het goed is kunnen we er nu tenminste normaal overheen lamineren.

Dus. Nu wil ik niemand meer horen over de “jeugd van tegenwoordig”. Turbo turbo!