Vanochtend las ik dat David Olney op het podium was gestorven. Enerzijds een schitterende dood, lijkt me. Volgens het krantenartikel zei hij sorry, knikte zijn hoofd wat omlaag, en dat was het dan.
Ik probeerde me voor te stellen hoe het moest zijn om dit te aanschouwen. Bezoekers dachten dat hij ‘een momentje’ wilde. De zaal verstomd langzaam, zodat de man zijn punt kan maken. Maar dat punt komt niet. Het blijft stil. Wanneer kwam het moment dat men zich realiseerde dat hij niet meer ging praten? Zijn mede muzikanten wisten misschien dat hij zulke momentjes nooit deed tijdens een show. Waren zij eerder gealarmeerd?
Zo maar eens luisteren op Spotify wat voor muziek die man maakte, dacht ik. En gelijk moest ik denken aan al die artiesten die na hun dood direct op nummer 1 stonden in alle muzieklijstjes. Het publiek toog massaal naar de winkel om een CD te bemachtigen.
Vroeger vond ik dit een stom verschijnsel. Als jullie hem vroeger niet konden waarderen, waarom nu dan ineens wel? Stelletje huichelaars.
Nu merk ik dat ik oprecht geïnteresseerd ben in wat voor muziek die man heeft gemaakt. En is dat uiteindelijk niet waar een muzikant het voor doet?
Daar komt bij dat het tegenwoordig vrij eenvoudig is om een paar liedjes op te zetten van een muzikant die je helemaal niet kent. Tuurlijk, ik weet wel dat er veel geld achter de strijkstok blijft hangen. Anderzijds is de massa veel groter. Dus zou het niet mooi zijn als iedereen bij het overlijden van een artiest even een uurtje zijn muziek zou draaien?
Niet alleen ter ere van zijn muziek, maar misschien ook om de nabestaanden een beetje te ontzorgen. Met de binnenstromende gelden kan er wellicht een nog waardiger afscheid georganiseerd worden.
Dus vooruit dan maar, David, deze is voor jou.
Momenteel bezig met mijn, hoewel kleine, donatie. Prettig om die man toch nog even te leren kennen op deze wijze.
Blij overigens in dit geval dat ik Deezer gebruik. Dan gaat er toch net iets meer die kant op. ;-)