Koffie met thee is minder lekker

Category: Klaagzang (Page 1 of 3)

Gemopper, gemekker, gezanik en gezeur. Een ware uitlaatklep!

Spotify groentje

Eindelijk heb ik dan ook maar eens een (proef) abonnement genomen bij Spotify. Vrij laat ja, maar dat komt omdat ik mijn muziek collectie 20 jaar geleden al had gedigitaliseerd. Samen met mijn broer hadden we een server (nouja, een Windows share) met een harddisk waarop we onze muziek deelden. Dus de behoefte aan Spotify was er bij mij nog niet zo. Sterker nog; toen ik het voor het eerst probeerde kon ik sommige albums niet eens vinden, die ik zelf wel had.

Maar uiteindelijk heeft het gemak het toch gewonnen van mijn principes. Ik vind het verdien model voor de artiesten ook niet zo heel tof namelijk, waardoor ik ook principieel iets tegen Spotify had.

Nu ik dan toch begonnen ben, verbaast het me een beetje hoe slecht de interface eigenlijk in elkaar zit, voor zo’n miljoenen bedrijf. Het zal misschien aan mij liggen, maar sommige dingen vind ik gewoon niet zo intuïtief. Mijn vorige favoriet Madsonic deed dat eigenlijk toch een stuk beter.

Album afspelen

Ik hou ervan om een heel album af te spelen van een artiest, het liefst ook in de volgorde zoals de artiest die bepaald heeft. Als er vroeger een hitje voorbij kwam, dan wachtte ik tot het album uitkwam. Losse nummers heb ik liever niet. Dus in Spotify zet ik ook graag een heel album op. Maar hoe? Als ik de artiest gevonden heb via de zoekfunctie, kan ik onder het kopje albums wel alle albums selecteren. Deze open ik dan, dan krijg ik bovenin een grote knop shuffle. Rechtsboven kan ik dan het hele album in de wachtrij zetten, maar wat nou als ik het album NU wil spelen. Moet ik eerst die hele wachtrij leeg maken? Het album wordt immers achterin de wachtrij geplaatst.

DJ mix it DJ mix it

Wat ik ook erg leuk vind is bekende nummertjes uitzoeken en die afspelen. Liedjes van vroeger; jeugdsentiment. Dan is Spotify geniaal natuuriljk, want inmiddels staan alle liedjes er wel zo’n beetje op. Maar als je vervolgens op het liedje klikt, begint hij meteen te spelen. Waarom? Waarom niet bij een dubbel tik? Maar okay, hier kan ik nog aan wennen, je moet dus helemaal rechts op de drie puntjes drukken voor het menuutje. Maar waarom staat hier alleen “In wachtrij zetten” tussen als nuttige optie? Waarom niet “als volgende in wachtrij zetten” en “als laatste in wachtrij zetten”. Nu moet je telkens naar je wachtrij toe, om het volgende liedje dat je te binnen schiet naar boven te verplaatsen. Want het volgende liedje dat je te binnen schiet is altijd leuker dan het vorige liedje.

Equaliser?

Niet alleen is ieder gehoor anders, denk ik, ook lijkt het ene album anders te klinken als het andere album. Het zou wel handig zijn als je dit via de app kunt aanpassen. Misschien zou het zelfs handig zijn als Spotify per album (of liedje?) die instellingen onthoudt.

Misschien is het een kwestie van wennen allemaal. Samen met mijn chromecast Audio ben ik in elk geval wel super blij dat ik nu weer gewoon muziek kan luisteren zie ik zelf kan uitzoeken. Zonder haperende bluetooth verbinding. Zonder tablet of telefoon die vastloopt (de Madsonic app was toch wat instabiel wat dat betreft). Dus ik denk dat Spotify wat dat betreft wel een blijvertje is, hoewel ik Deezer misschien ook nog uit kan proberen.

WizzAir oplichterij

Eigenlijk wisten we het natuurlijk al lang; maar toch trapten we erin. Eerlijk gezegd ook een beetje omdat een collega van Mijke Wizz Air al eens had gevlogen met Wizz Air. Dus ok, uiteindelijk gingen ook wij overstag: naar Budapest. Want voor datzelfde geld zit je zo’n beetje een lang weekend in Brussel. Dus dan is dit ook wel eens een leuke afwisseling, nietwaar?

Nu weet ik dat mijn vrouw altijd erg grondig is met het uitzoeken van reisjes of campings. Alles wordt eerst 20 keer in de weegschaal gelegd en vergeleken met andere aanbiedingen voordat er een knoop wordt doorgehakt. Dus ook dit keer waren alle bekende valkuilen wel gecheckt; er zou gratis hand bagage bij zitten, en verder waren er geen adders onder het gras te vinden.

Inchecken

Vandaag probeerde ik ons digitaal in te checken. Op de luchthaven moet je extra betalen natuurlijk, maar ergens kan ik dat nog wel begrijpen, aangezien hier personeel aan te pas komt. Inmiddels had Mijke al gezien dat de ‘gratis’ handbagage ongeveer zo groot mocht zijn als een uit de kluit gewassen toilettas. Voor een klein koffertje, dat je boven je hoofd in de bagageruimte propt, moet je extra betalen natuurlijk. Dat is grote handbagage, duh. Je betaalt per koffer, heen, en terug extra. Dus dat komt op ruim 70 euro extra. Is het dus toch waar wat ze altijd zeggen over die prijsvechters. Het verbaasde me dan ook niet, maar prettig was het evengoed niet.

Maar waar ik me dan echt over kan opwinden is de daarop volgende procedure om in te checken. Die werkt, volgens mij bewust,  zo ingewikkeld mogelijk. Dat is gek, want het bestellen en betalen van de tickets was namelijk zo gepiept, en we kregen keurig een bevestiging per e-mail toegestuurd. Je zou dus denken dat dit e-mail adres bij ze bekend is.

Fout.

Met het boekingsnummer en de achternaam worden we doorgestuurd naar een subwebsite; booking.wizzair.com ofzoiets. Ze konden daar keurig onze boeking terug vinden, en wisten ook welke passagiers er mee zouden gaan. So far, so good.

Vervolgens doorloop je een aantal stappen, waar je dus aangeeft extra te willen betalen voor die koffers. Daarna moet je goed opletten dat je niet per ongeluk zelf een stoel kiest, waar je extra voor betaalt. En o ja, of je niet vergeten bent om gebruik te maken van extra services? Op de hoogte gehouden worden van de vlucht informatie per SMS, of misschien vervoer van en naar de luchthaven? Nee? Echt niet? Weet je het echt zeker? ECHT? Dan mag je bij gods gratie door naar de volgende stap. Tot je bij de laatste stap aan komt.

Okay, dan mag je nu inloggen om te betalen. En hoewel Mijke het wachtwoord keurig had opgeschreven, werkt dat wachtwoord nu in ene niet meer natuurlijk. De “wachtwoord vergeten” knop doet helemaal niets. Via de hoofdsite van Wizz Air krijgen we de melding dat er geen klant bestaat met dit e-mail adres, en via weer een andere ingang krijg ik een melding dat er misschien een e-mail onderweg is, maar die komt mooi niet aan.

Het bericht na het drukken op "verzenden". Krijgen we nou mail of niet?

Het bericht na het drukken op “verzenden”. Krijgen we nou mail of niet?

Contact?!

Dan maar klantenservice bellen, voor 90ct per minuut tot een maximum van 45 euro. Press 1 for english, zegt een meneer. Daarna nog 4 keuzes voor talen die ik niet versta. Tot slot If you are calling about group bookings, press zero. Dan ga ik toch maar voor 1, en in mijn hoofd bereid ik mijn verhaal vast in het Engels voor, en probeer ik rustig te blijven. Er is echter geen indicatie dat mijn keuze is doorgekomen, of dat er nu ergens in het verenigd koninkrijk een telefoon staat de rinkelen. Het blijft he-le-maal stil.

Nog maar eens proberen dan. Dit keer maak ik gelijk mijn keuze, nog voor de stem is uitgesproken. Weer volgt er een ijzige stilte, en weer heb ik niet de indruk dat ik iemand aan de lijn zal krijgen.

Ik troost me met de gedachte dat het misschien komt omdat het zondag is. Hoewel toerisme, en ook de vluchten, gewoon door gaan op zondag, maar dit zou in elk geval een verklaring kunnen zijn. Eentje die me in elk geval meer gerust stelt dan de gedachte dat we het reeds betaalde geld kwijt zijn.

Het zou me ook niks verbazen als het onmogelijk blijkt om vanuit huis überhaupt iemand aan de lijn te krijgen. Waardoor we straks natuurlijk noodgedwongen op het vliegveld moeten inchecken, wat weer extra kost. Dat zal de tweede adder dan wel zijn. Het inchecken van die koffers kost op het vliegveld ook meer natuurlijk. Dus zodoende worden we toch nog keurig op het laatste moment uitgeknepen.

U zult begrijpen dat onze voorpret niet meer op kan. Met een gerust hart kijken we uit naar wat ons donderdag in Eindhoven te wachten staat.

Ik hoop dat er na dit avontuur nog een enquête volgt waarin gevraagd wordt of Wizz Air zou aanbevelen bij mijn vrienden. Dan zal ik ze eens flink de waarheid vertellen.

Dat zal ze leren.

Update: Zoals dat altijd gaat als ik net mijn hele verhaal heb opgeschreven; de oplossing. Na bellen met +44 333 155 4997 kreeg ik daar wèl iemand aan de lijn. En die wist te vertellen dat een login van Wizz Tours niet hetzelfde is als Wizz Air. Dus: nieuwe login maken op Wizz Air, en dan kan je ineens wel gewoon betalen. Vreemde gang van zaken. Het blijft slecht hoe dit allemaal werkt op de website. Die melding hadden ze toch ook gewoon op het scherm kunnen geven? Hopelijk hebben we de ellende nu allemaal gehad, en worden we in het vliegtuig lekker vertroeteld met hapjes en drankjes.

Oplichteritus

Hoera! Het lampje brandt!

Het Lampje

Dat dacht ik toen ik vanochtend onderweg naar mijn moeder was. Dat lampje brandt wel vaker namelijk, alleen was er nooit iets te vinden. Althans, dat zeiden de mannen bij Cees Rood. De eerste keer wel hoor; toen bleek het aan de EGR klep te liggen die ze hebben vervangen. Maar daarna werd me telkens verteld dat ze geen storing konden vinden.

Inmiddels ben ik geswitcht van garage. Bij meneer Rood was de agenda een keer zó vol, dat ik niet nog even voor een Grote Reis naar .be een check kon laten doen. Dat zat me toch niet lekker, dus dan maar naar de buren. Die waren direct een stuk productiever; ze hadden de bougies maar eens vervangen. En verhip, ik merkte direct verschil. Er was ook opgemerkt dat de auto naar benzine rook, en hij had al gezien dat dit aan het benzine slangetje lag dat bij de tank bij het ontluchting zat. Of zoiets. Da’s gek, zei ik, want die benzineslang is vervangen!? Hij had inderdaad ook gezien dat er een stukje slang van een paar centimeter met slangenklemmetjes was vervangen. Opmerkelijk, want er was destijds bij Cees Rood speciaal een slang voor me besteld. Vreemd.

Maar goed, nu was eindelijk het lampje eens gaan branden terwijl ik in de gelegenheid was om met draaiende motor langs te wippen bij de garage. Dat hadden ze me bij Cees Rood namelijk geadviseerd, langskomen met draaiende motor, omdat ze verder niets konden vinden in de historie.

Bij mijn nieuwe garage konden ze het wel direct vinden: de EGR klep functioneerde niet goed. Stond ook gewoon in de historie, toen de motor werd uitgezet. Da’s  gek! riep ik weer, want die is ook al vervangen! En inderdaad, aan het glimmen van het metaal was te zien dat de klep was vervangen. Het zou nu mogelijk aan de bedrading kunnen liggen. Iets wat mijn nieuwe garage liever vooraf had gemeten, voor er een nieuw onderdeel besteld werd. U snapt; ik ben heel blij met mijn nieuwe garage.

Tegelijkertijd ben ik ook heel boos over mijn oude garage. Te meer omdat toen ik ze confronteerde met de benzineslang kwestie, ik terug gebeld zou worden door de baas van het concern (Cees, neem ik aan). U raadt het al; dat is nooit gebeurd. Zou het misschien kunnen zijn dat je een storing op een onderdeel dat je net hebt vervangen liever niet vertelt aan je klant?

Nu wil ik verder niemand zwart maken of van dingen beschuldigen, maar als ik deze dingen zo eens op een rijtje zet, dan schiet me toch een bepaald woord te binnen. Het begint met een o en eindigt op ichting.

Jammer dat het vertrouwen in de autobranche op deze manier toch keer op keer op keer beschadigd moet worden. Maar wellicht dat mijn nieuwe vrienden dit vertrouwen de komende jaren weer een beetje kunnen herstellen.

Peter R. de Vries sloopt internet

Nu ben ik sowieso al geen groot fan van Peter R. de Vries, maar wat hij nu weer heeft bedacht? Nu meneer niet meer achter de grote boeven aan durft, richt hij zijn pijlen op internet. Ik hoorde hem op de radio onderweg naar mijn werk, waarin hij pleitte voor een wet waarbij providers gegevens moeten afstaan als er iemand gepest wordt. Hij had geconstateerd dat de politici niet belast zijn met al te veel technische kennis, en eigenlijk maar net weten hoe ze een e-mail moeten verzenden. Grappig dat hij dit zegt, want als je met zo’n voorstel een petitie opstart, dan heb je zelf ook niet veel kaas gegeten van het internet denk ik.

Ten eerste gaat hij voorbij aan het feit dat het kinderlijk eenvoudig is om anoniem te pesten. Als zulke wetten er komen, zullen deze methoden alleen maar populairder en bekender worden bij het grote publiek. Het wordt technisch dan wel erg lastig om een IP adres aan een persoon te koppelen. Maar denk ook aan de mogelijkheid om in een cybercafe, bibliotheek of klaslokaal te gaan zitten waar tientallen pc’s staan. Al die computers gaan vaak via enkele IP adressen het internet op, dus ook dan wordt het lastig om te achterhalen welke persoon erachter zit. Sterker nog; misschien ontstaat er wel een nieuwe vorm van pesten door de schuld in andermans schoenen te schuiven. Technisch gezien is het dus helemaal niet waterdicht.

Mijn tweede punt is hoe de internet providers dit in hemelsnaam moeten toetsen, en wie dit gaat betalen. Als ik een verzoek indien dat ik gepest wordt door iemand op internet, hoe gaat de internet provider controleren of dit werkelijk zo is? Of ik wel de pester ben die beweert gepest te worden, en of dit wel werkelijk heeft plaats gevonden? Als ik een plaatje in elkaar photoshop waarbij ik kan ‘aantonen’ dat iemand mij met dit IP adres gepest heeft, krijg ik dan zo hatsekidee de gegevens van die persoon binnen? Lijkt me een onmogelijke taak voor de internet provider, en bovendien is iedereen op internet dan vogelvrij. Peter en Tim Kuik zouden vast goede vriendjes kunnen zijn. Aan bijvoorbeeld de zwarte pieten discussie kun je al zien hoe groot de meningsverschillen zijn over wanneer iemand gepest of gediscrimineerd wordt. Als het aan de Vries ligt hoeft Erdogan straks maar even te bellen met xs4all, en hopekee, hij kan zijn geheim agenten gericht naar een adres sturen om iemand de mond te snoeren. Geweldig idee.

Derde punt is dat het natuurlijk symptoom bestrijding is. Vroeger kon je ook gepest worden met anonieme brieven (en dat kan nog steeds lijkt me, al bezorgt de post wel steeds minder brieven). Je kunt mensen per telefoon stalken, per sms of per whatsapp. Natuurlijk, op internet is pesten heel makkelijk, en zeker met seksueel getinte foto’s en filmpjes zijn de gevolgen enorm. Maar moeten we niet eens kijken hoe we dit gaan voorkomen, in plaats van het slopen van internet waar moraalridders de Vries mee bezig is?

Maar goed; meneer de Vries is wel weer volop in de aandacht. En met die 50 afleveringen in een jaar heeft hij in elk geval 0,00002380952381% procent van de Nederlanders die hier last van hebben kunnen helpen (gebaseerd op zijn eigen 1 op 8 statistiek).

Wat is het toch een lieverd.

Als u dan toch graag petities tekent; teken deze.

Okay, nou serieus: teken dit. Maar echt. Doen!

Achter je geld aan bij PostNL

Wonderlijk genoeg had ik een koper gevonden voor mijn beschadigde djembé. Dus toen ik voldoende karton had verzameld, en er drie rollen tape doorheen had gejaagd, was ik klaar voor de laatste stap: het bezorgen. Dat besteed ik uit.

Nu had ik eenmaal andermaal al eens zelf een etiket gemaakt op de website van PostNL. Super handig, kun je het adres alvast invullen, online betalen, label erop, en klaar is kees. Kun je hem zo inleveren. Weet je ook vast wat het kost, en wat het track and trace nummer is. Dat ga ik weer doen! dacht ik dus.

Toen ik eenmaal alle gegevens had ingevuld kwam ik uit bij de betaal pagina. Na keurig met iDeal betaald te hebben, kwam op de pagina van PostNL tot de ontdekking dat de labels niet gemaakt konden worden. Dat is op zich al vreemd lijkt me, want er zal vast niet iemand zijn die labels uitschrijft, toch? Gaat geheel automatisch lijkt me. Maar goed, okay, foutje in de web software, kan gebeuren. Die foutjes maak ik ook wel eens. Maar ik zag dus dit:

Versturen___PostNLKijk, en da’s gek, toch? Er wordt dus door het systeem correct geconstateerd dat er een probleem is. Maar; waarom kan ik die betaling dan niet automatisch terug krijgen? Ze hebben die betaling toch gewoon gekoppeld aan het product dat ik heb aangeschaft! Natuurlijk zou het eigenlijk nog beter en logischer zijn dat die labels gegenereerd worden vóór dat je betaalt, zodat je bij een eventuele fout die hele betaling niet hoeft te doen. Zoals u ziet is de enige mogelijkheid om te bellen met de klantenservice.

Aangezien web development mijn vak is, wéét ik gewoon dat dit beter kan. Hier begon de frustratie al.

Nou goed, bellen dan maar. Sta ik natuurlijk eerst 8 minuten in de wacht, met 13 klanten voor me. Krijg ik eindelijk iemand aan de lijn, die bedankt me voor het melden van deze storing. Om de boel te onderzoeken wil ze wel eerst even wat gegevens van me weten, zoals mijn e-mail adres. En toen schoot ik uit mijn slof. Ik wil helemaal geen onderzoek, en jullie hebben al helemaal mijn gegevens niet nodig, ik wil gewoon mijn geld terug! Subiet!

Mevrouw begreep dat het allemaal heel vervelend was, maar voor de restitutie moest ik sowieso op internet een formulier downloaden, waar ik via de klantenservice op postnl.nl aan kon komen.

Dus in plaats van geld afboeken voorkomen, automatisch geld terug storten voorkomen, word ik ook nog eens misleid op de website waardoor ik 45ct moet betalen om geld terug te krijgen dat nooit afgeschreven had mogen worden?! Inmiddels was ik dermate not amused dat ik ophing; ik moest immers toch online mijn kruistocht naar restitutie vervolgen. Belachelijk! Wat een schijt servi… TUUT TUUT TUUT moet het ongeveer geklonken hebben.

Vervolgens krijg ik dus een PDF bestand, die je wel kunt invullen, maar waarvan je continu melding krijgt dat je hem niet kunt opslaan. In de menu’s van de PDF reader staat nog wel de mogelijkheid om te verzenden, maar dit werkt niet. Kan natuurlijk ook komen omdat ik zo’n ontzettende digibeet ben. Naïef als ik was had ik dus in feite alles weer voor niets ingevuld. Uiteindelijk heb ik het formulier uitgeprint, en daarna weer ingescand. Nog mazzel dat ik toevallig zo’n scanner heb staan.

Dus in plaats van ervoor de zorgen dat PostNL die formulieren digitaal aangeleverd krijgt, zodat ze deze ook veel sneller en makkelijker kunnen verwerken, krijg je alleen de mogelijkheid om het formulier te printen, met (let op) een e-mail adres waar je het heen kunt sturen. Dit is ook wel weer te merken, want op 15 april deed ik het formulier op de ‘bus’, en 7 dagen later had ik ‘al’ antwoord. Dat ging zo:

[blockquote source=”Yvonne Bouma, Serviceteam Consumenten, PostNL”]

Geachte heer op den akker,

U heeft ons op de hoogte gebracht van het niet (correct) uitvoeren van de online verzendservice. Ik stel het zeer op prijs dat u de moeite heeft genomen ons te informeren en kan me voorstellen dat dit voor u heel vervelend is en bied u dan ook mijn excuses aan voor het ontstane ongemak.

Als vergoeding  zal het bedrag van € 6,50 binnen 2 weken worden overgemaakt naar rekeningnummer ***.
Ik hoop u hiermee  naar  tevredenheid te hebben geholpen en geïnformeerd en sluit hierbij het onderzoek.

Mocht u nog vragen of opmerkingen hebben dan kunt u ons van maandag tot en met vrijdag van 08.30 tot 20.00 uur en op zaterdag van 09.00 en 16.00 uur bereiken op telefoonnummer  0900-0990  (€ 0,45 per gesprek).

Met vriendelijke groet,

Yvonne Bouma
Serviceteam Consumenten  
PostNL Pakketten Benelux B.V.

[/blockquote]

Geniaal hoe ze de rollen omdraaien. Alsof ik hen mail om ze een dienst te bewijzen. Alsof ze me een andere keuze bieden dan deze lijdensweg te bewandelen. Hoe had ik anders mijn geld terug kunnen krijgen?

PostNL zuigt niet alleen haar werknemers uit, ook haar klanten zijn inmiddels aan de beurt. Daarin blijk ik overigens niet de enige te zijn.

Ik geloof niet dat ik ooit eerder zo’n belachelijke gang van zaken heb meegemaakt.

En dan tel ik KPN gewoon mee.

 

Koelkast of vriezer sluit niet? Scharnier stuk!

Heb je ook een koelkast of vriezer deur die gekke geluidjes maakt? Ineens niet meer sluit? Of dat er ineens iets uit lijkt te vallen, maar je kunt het nergens vinden? Beetje gekraak misschien, bij het sluiten van de deur?

Watsgeburt?

Dat is me vorige week voor de tweede keer overkomen. In vier jaar tijd. Vind ik toch wel een beetje mwhoah van Bauknecht, om eerlijk te zijn. Koelkasten gaan toch gewoon 10 jaar mee? Maar ik weet nu tenminste wel wat de oorzaak is. In de scharnieren zit namelijk een stukje plastic, wat waarschijnlijk bedoeld is om de veer op z’n plek te houden. Dat plastic is het na een paar jaar alweer beu, en breekt. Gevolg: of het plastic zit in de weg, of de veer verplaatst zich in de scharnier. Hij komt dwars te liggen waardoor hij het sluiten blokkeert.

Er gaan soms een paar dagen overheen, maar uiteindelijk zit je met een koelkast die niet meer sluit. Je duwt hem dicht, maar hij springt gewoon weer een stukje open. We dachten dit bij de koelkast wel even tijdelijk op te lossen door hem dicht te tapen met ducktape, maar dit gaat ook niet altijd goed. Kom je na een dag werken thuis, blijkt de koelkast toch op een kier te staan. Bovendien zijn de lijmresten van de tape aan je koelkast ook geen pretje. Kortom: pak het maar meteen aan, want je ontkomt er toch niet aan. Houd er wel rekening mee dat dit klusje eventjes kan duren. Dus niet aan beginnen als je over een half uur op verjaardag moet.

Nieuwe kopen?

Toen ik eindelijk het type scharnier had gevonden, kwam ik er achter dat dit op diverse webshops het best verkochte artikel was. Goh, ik snap wel waarom, gezien het aantal dat ik er al versleten heb. Uiteindelijk had de koelkast onderdelen shop het goedkoopste setje voor me. Maar ja, de vriezer twee dagen open laten staan leek me ook geen optie. Bovendien: evengoed vijftig eurie’s :-(.

Repareren!

De eerste keer dat mij dit overkwam had ik de hulp van onze vrienden van Mammoet ingeschakeld. De baas kwam langs, schroefde van zoef zoef de panelen er af, en prutste toen wat met het scharnier. Hij prutste nog wat, en nog wat, en uiteindelijk deed de scharnier het weer. Zo’n klus waarvan je achteraf denkt: dat had ik misschien best zelf gekund (maar niet gedurfd). Bovendien heb ik niet van dat stoere Makita spul om zoef zoef mee te doen. Dat schroeft toch net effe minder lekker weg weet je wel.

Doordat ik aandachtig had staan afkijken, durfde ik bij de tweede keer wèl zelf te repareren. Het losschroeven van de panelen en vriezer deur ging voortvarend (gewoon op het handje, niks zoef zoef), hoewel ik wel wat dingen had los geschroefd waarvan ik achteraf dacht: zijn dat geen schroeven om iets mee af te stellen? Het was nog maar te bezien of ik de deur er ook weer recht in kreeg, maar dat was voor latere zorg.

Het geheim van het veertje

Uiteindelijk kwam ik, net als mijn voorganger, ook toe aan het prutsen met de scharnier. Al het plastic van binnen heb ik met een schroeven draaier zoveel mogelijk kapot geramd, zodat ik de scherven kon verwijderen. Maar het overgebleven veertje, die kreeg ik er met geen mogelijkheid uit. Met tangetjes en schroevendraaiertjes heb ik van alles geprobeerd om hem eruit te wippen. Na anderhalf uur prutsen stond ik op het punt om op te geven. Nog éénmaal klapte ik de scharnier dicht om het mechanisme minutieus te bestuderen. En ineens heb je het: als de scharnier dicht zit (dus alsof de deur gesloten zou zijn) ontstaat er ergens aan de achterkant een gaatje, en als de veer dan goed ligt, kun je hem daar precies doorheen halen.

Moet je ook maar weten.

Dus behulpzaam als ik ben: alsjeblieft. Nu weet jij het ook.

Privacy moraalridders

Moraalridders van de stichting Privacy First hebben zogenaamd een overwinning behaald: als je parkeert zonder je kenteken in te voeren, mag je hiervoor geen boete krijgen.

Nu ben ik wat privacy betreft niet lid van het kamp dat vindt dat alles geoorloofd is om terrorisme en fraude tegen te gaan. Ik vind dat men niet je huis mag binnen vallen als ze een ‘redelijk vermoeden’ hebben dat je terrorist bent. Of wil worden. Dat je van de weg wordt geplukt omdat je toevallig dezelfde achternaam hebt als een (vermeend) terrorist. Dat alles wat je op internet doet wordt opgeslagen (data retentie). Kortom: burgers moeten goed beschermd worden tegen hun overheid.

Dat is namelijk waar het in feite mis gaat, naar mijn mening. Dat de belastingdienst gegevens wil opvragen van parkeergarages, om te kunnen controleren of je de bijtelling probeert te ontduiken. Waarom zou de belastingdienst dit wel mogen opvragen, maar Albert Heijn bijvoorbeeld niet om te controleren of Harry Piekema zijn boodschappen niet stiekem bij de C1000 doet deed? Of om te berekenen hoeveel procent van de lokale bevolking eigenlijk zijn boodschappen bij de Appie haalt?

Anderzijds ben ik ook niet zo naïef om te denken gegevens niet zullen worden uitgewisseld, of dit nu mag of niet. Als je mee doet in de moderne maatschappij is het bijna onmogelijk om je te verstoppen. Aan de hand van gsm zendmasten weten ze ook in no-time waar je bent. Google (Android weet je wel?) en Apple slaan die informatie ook ongetwijfeld ergens op. En wat dacht je van Facebook? Snowden heeft inmiddels wel aangetoond dat hiervan gebruik wordt gemaakt wanneer de overheid (vooral de Amerikaanse) daar zin in heeft, en het niet zo nauw neemt met de regeltjes. Parkeermeters zijn dan wel the least of your worries.

Dus deze zogenaamde overwinning van Privacy First komt meer op me over als eens even lekker tegendraads doen. Hebben we eindelijk eens een nuttige toepassing, iets wat het leven van de consument wat dragelijker maakt, en dan gaat er zo’n clown proberen punten te scoren door een rechtszaak aan te spannen. Zou hij dan ook geen google gebruiken? Geen smartphone hebben? Geen internet? Kortom: er alles aan doen om zijn privacy te waarborgen?

Want stel dat Bas Filippini succes heeft met zijn oproep. Dat iedereen zijn kenteken weigert in te voeren bij de parkeermeter, en dan bezwaar aantekent bij de boete die erop volgt (let wel: betaald heb je dus wel, je kan niet ineens gratis parkeren). Dat Cition het scannen van kentekens moet stoppen. Dan kunnen we apps als Park Mobile en Yellowbrick ook wel vergeten natuurlijk (en die zijn verdomd handig!). Kunnen we weer in de rij aansluiten voor de parkeerautomaat om te kijken hoe het ook-al-weer werkt. Àls hij werkt natuurlijk, want anders moeten we even doorlopen naar de volgende automaat, 200 meter verderop. Moet er weer personeel komen dan rondloopt om bonnetjes achter ruiten te controleren. Dus parkeertarieven omhoog. Bovendien: als Cition rondrijdt om jouw kenteken te scannen, dan weten ze óók waar je bent. En dat mag gewoon, want je staat op openbare weg. Het argument privacy gaat dus sowieso maar voor een deel op. Alleen als je parkeert zonder je kenteken in te voeren, en de scanauto komt niet langs, weet Cition niet waar je bent. Al die andere camera’s die boven de snelwegen en in de stad hangen weten het natuurlijk wel.

Als je je ècht zo druk maakt om je privacy, daag je de regering voor het gerecht, opdat zij de gegevens van Cition niet mogen gebruiken, en dat Cition de privacy garandeert. Dáár gaat het mis, niet bij het gebruiken van je kenteken om te controleren of je betaald hebt. En bewijs je ex-werkgever KPN dan ook gelijk een dienst, en zorg ervoor dat zij ook geen gegevens hoeven te delen met de regering. Die weten namelijk nog veel meer van je, dan de parkeermeters. En o ja, stop met Facebook, Bas. Als je dit artikel gelezen hebt, neem je niemand meer serieus die voor privacy vecht en tegelijkertijd op Facebook zit.

Ga desnoods de tweede kamer in.

Maar ga niet zo kinderachtig bezwaar maken tegen een boete waarvan je van te voren wist dat je hem ging krijgen. Terwijl je weet dat je hiermee helemaal niks bereikt om je privacy te waarborgen. Het enige dat je bereikt is meer overlast en kosten voor de burger.

Bedankt hoor!

Big Brother is watching – mijn privacy heeft verloren

Er is al veel geschreven over Facebook en haar nieuwe privacy regels. Ook veel artikelen van techneuten die erin gedoken waren, de zeiden dat je foto heus niet zomaar op een billboard verschijnt. Dat stelde me wel wat gerust.

Na het lezen van dit artikel ben ik echter helemaal niet meer zo gerust. Ik heb nu het gevoel dat we in een hinderlaag zijn gelopen van de internet giganten, en dat we niet meer terug kunnen. Natuurlijk wist ik wel dat mijn facebook data werd gebruikt door adverteerders. Prima, voor wat hoort wat. Maar dit artikel oversteeg al mijn verwachtingen.

Wat staat er in het artikel dan?

Voor de mensen die geen zin hebben in het engels, even een korte samenvatting. Verderop mijn mening.

Ze vergaren informatie over alles wat je leest op internet (alle pagina’s met een facebook like button).

Via je vrienden die facebook hebben wordt er informatie vergaard. Ga maar na: facebook op je mobiel wil ook toegang tot je contacten lijst. Dus zelfs als je zelf geen facebook hebt, sta je alsnog in Mark z’n database, omdat je vriendin of broer wèl Facebook heeft. Dit kunnen gebrukers niet uitzetten, gebeurt gewoon.

De Facebook apps (vandaar dat Farmville gratis is) hebben ook toegang tot deze gegevens. Zelfs als Facebook zegt: we gebruiken je foto’s niet voor billboards; voor de apps geldt dit niet. Via een omweg kan Facebook dus makkelijk om haar eigen voorwaarden heen, bijvoorbeeld door een app te ontwikkelen.

Wat doet Facebook nog meer?

Ze zeggen tegen je vrienden dat je een product gekocht hebt, terwijl dit helemaal niet zo is. Elke like button op het web, is een manier om bij te houden wat jij (ook de niet-facebook gebruiker) leest. Ze lezen je privé berichten en de inhoud van de linkjes die je doorstuurt. Ze kunnen de microfoon van je telefoon aanzetten (!!), zonder dat je het merkt, zodat ze mee kunnen luisteren (creepy!). Ze kunnen je foto’s doorzoeken en met gezichtsherkenning uitvogelen waar jij (en je vrienden) zich bevonden. De foto’s die je met je mobiel maakt slaan immers ook vaak GPS gegevens op, datum en tijdstip op.

Ze verzinnen campagnes om bij je vrienden informatie over jou los te peuteren. Denk aan een spelletje: hoe goed ken jij je vrienden? Zelfs als je nooit iets op Facebook zet, kunnen ze makkelijk achterhalen of je man of vrouw bent, hoe oud, je politieke voorkeur, etc. Ze geven deze informatie door aan verzekeringsmaatschappijen, bedrijven, overheden, en natuurlijk de adverteerders.

Je hebt niks te verbergen? stelt ook het artikel. Wat nou als je ineens op zoek gaat naar baby spullen, Facebook weet dus dat je zwanger bent? Dat zou voor een werkgever een mooie reden zijn om je contract niet te verlengen, anders kost het hem maanden ziektewet. Of voor de zorgverzekeraar om je niet aan te nemen als je wilt switchen naar een pakket waarbij zwangerschap-dingen beter vergoed worden.

Als je ooit in een privégesprek eens iets illegaals hebt gezegd, staat er jaren later misschien ineens een arrestatieteam voor je deur. Zou zomaar kunnen. Bedenk dan ook nog even dat whatsapp ook van Facebook is. Sinds kort ja, maar wie zegt dat ze alle historie niet bewaard hebben?

Daarnaast doet Facebook ook aan censuur. Ze laten niet al je berichten aan je vrienden zien. De inhoud van je posts wordt gescanned, en als die negatief voor Facebook is, komt het bericht niet (of veel later) pas door. Dit heb ik zelf ook al op facebook groepen gezien, mensen die zich afvragen waar hun bericht ineens is gebleven.

Ook worden gegevens uit je telefoon, je computer, enz. gebruikt om te kijken wie je vrienden zijn. Je kunt zelf nog zo voorzichtig zijn met je gegevens, maar zijn je vrienden dat ook?

Privacy settings die Facebook wel had, waren in feite ook maar tijdelijk. Ze hebben langzaam maar zeker deze regels aangepast, en toegepast. Door lid te blijven ga je akkoord met hun nieuwe regels, die met terugwerkende kracht in gaan. Vroeger was het misschien een veilige plaats om dingen met je vrienden te delen, inmiddels heeft Facebook toegang tot al je data, ook van toen je pas net begon op Facebook.

Tot slot houden ze sinds kort je financiele gegevens in de gaten en wat je koopt. Je bankrekeningnummer en creditcard nummer dus. Ze delen dit inmiddels al met Mastercard. Ook eisen ze dat je GPS altijd aan staat. Ze weten dus wanneer je naar de dokter gaat, naar een AA meeting, of naar dat bos dat bekend staat als marktplaats der herenliefde. Ze weten het niet alleen, ze verkopen het ook. Een week later valt er een aanbieding op de mat voor een aids test met 20% korting, die je vriendin als eerste open maakt. Oops.

Voor de mensen, zoals ik, die dit nu pas lezen, is het eigenlijk al te laat. We hadden voor 31 januari moeten stoppen. Wat je wel kunt doen is zorgen dat Facebook niet méér van je komt te weten. Nu stoppen alsnog stoppen dus. Maar ja …

Wat vind ik er van?

Dit hele verhaal komt natuurlijk niet helemaal als verrassing, al vind ik het wel een stuk verder gaan dan ik aanvankelijk dacht. Ook de toekomst stemt me niet erg vrolijk. We leven midden in het digitale tijdperk, en daar stap je niet zomaar uit.

Nu heb ik wel wat vragen. Zouden Nederlandse bedrijven deze informatie ook daadwerkelijk gaan gebruiken? En mag dat? Een adverteerder is dan misschien tot daar aan toe, maar mag een zorgverzekeraar deze gegevens gebruiken om te bepalen wat voor risico factor ik ben? Zijn daar wetten voor in Nederland? Als dit echt groots ingezet gaat worden, krijgen we dan een soort revolutie? Nieuwe bedrijven die hierop inspelen, en eerlijk zeggen te zijn. Politieke partijen zonder e-mail. Verzetsmensen zonder internet aansluiting en mobiele telefoon. Een nieuw, anoniem internet wellicht?

Worden er straks werkelijk mensen opgepakt aan de hand van deze gegevens? Ga ik hier over een paar jaar iets van merken, dat een verzekering me weigert, of ik onterecht of ongewenst in een bepaald hokje wordt geplaatst? Zal er dan niet uiteindelijk een opstand ontstaan?

Het tweede wat ik me afvraag is of stoppen met Facebook iets uit maakt. Van Google is allang bekend dat ze niet zo zuinig om springen met je privacy. Waarom zouden ze gratis een besturingssysteem als Android ontwikkelen? Dat is me nu wel duidelijk, al die Android telefoons kunnen ze traceren en gebruiken om informatie te vergaren. Dit gebeurt in feite nog op hoger niveau als Facebook dat doet, want Android weet in principe nog veel meer. Combineer dit eens met de zoekopdrachten die je op internet doet in Google. Oh, en gebruik je google chrome (zoals ik), dan ben je automatisch ingelogd onder je gmail account, en weten ze dus ook exact welke pagina’s je bezoekt. Google weet eigenlijk nog veel meer. Misschien is Google+ niet een poging om Facebook van de troon te stoten, maar een juridische opzet om die gegevens ook te kunnen gebruiken (lees: verkopen).

Het zou naïef zijn om te denken dat Google deze profielen niet samen stelt, zoals Facebook dat doet.

Van Apple is ook al eerder bekend geworden dat ze een geschiedenis bijhouden van waar je allemaal bent geweest. Het zou me niet verbazen als dit een stuk verder gaan. Als je een MacBook of iPhone hebt, kunnen ze ook keurig bijhouden welke diensten je allemaal gebruikt en welke pagina’s je bezoekt. Reken maar dat Android iets soortgelijks doet.

En kunnen we ons het DPI (Deep Packet Inspectation) verhaal nog herinneren? (Mobiele telecom) providers zouden dit gebruiken om te kunnen beoordelen wat voor dienst je gebruikt, zodat ze hun netwerk kunnen optimaliseren. Ja ja, maak dat de kat wijs. Ondertussen kunnen alle providers dus ook gewoon zien wat je allemaal uitspookt op het net.

De overheid spant natuurlijk helemaal de kroon. Hou maar een beetje in de gaten wat Snowden te vertellen heeft, en dan weet je dat ook onze overheid ons het liefst zo nauwkeurig mogelijk in de gaten houdt.

Het is de keerzijde van de moderne communicatie, en we zijn er met z’n allen ingetuind. Nog steeds vind ik dat dit mijn leven op vele manieren verrijkt heeft. Ondanks alle kritiek, vind ik Facebook hartstikke leuk. Mobiel parkeren, mobiel bankieren, wikipedia, spotify, e-mail, skype, allemaal diensten waar je toch blij van wordt?

Als ik van te voren had geweten dat ik mezelf zou opsluiten in een digitaal spinnenweb, was ik er waarschijnlijk nooit aan begonnen. Maar zoals dat gaat met spinnenwebben, je merkt pas dat je vast zit als je er in bent gevlogen.

Nu is het afwachten hoe dat voor ons -de gewone burger- gaat uitpakken. Gaan we Minority Report achterna, of zullen we er niks van merken? Stoppen we nu massaal met Facebook?

Dat laatste weet Facebook waarschijnlijk zelf het beste. Want die kan mijn gedachte allang lezen.

SEO schmeo

Vroeger, toen Google nog niet bestond, en we allemaal de happy few met internet access, naar altavista en Ilse gingen om dingen op te zoeken (die we vervolgens pas na uren vonden), was het internet nog een onuitputtelijke bron van vanalles. Een grote bibliotheek. Goed zoeken was een vak apart, maar je kon ook heerlijk verdwalen op al die DDS of geocity pagina’s die mensen zelf in elkaar hadden geknutseld.

Toen kwam Google ineens uit het niets, en die vond ineens wèl wat je zocht. Met een super simpele pagina, nog razend snel ook.

Nu lees, zie en hoor ik dagelijks over SEO. Search Engine Optimisation. Of eigenlijk: hoe hou je de zoekmachine voor de gek, zodat menen die iets zoeken bij jou uitkomen, in plaats van de informatieve website waar ze eigenlijk naar op zoek waren. Toen ik voor het eerst de term SEO hoorde, had ik er al een hekel aan. In eerste instantie dacht ik dat het gebakken lucht was. Hoezo konden mensen ervoor zorgen dat je hoog scoort bij Google? Dat wil iedereen toch? Het aantal plaatsen op de eerste pagina is nu eenmaal beperkt.

Kort daarop, toen die SEO technieken toch wel leken te werken, haatte ik het omdat het een soort van buzzword werd. Bakken met geld werd (en wordt) er uitgegeven aan vlotte jongens die zich alleen maar bezig houden met het foppen van Google. Daarmee zijn ze dus ook alleen nog maar bezig om zich te conformeren áán Google.

Inmiddels haat ik SEO omdat het resultaat is dat alles gewoon weer om geld draait. Zoek je informatie, dan kun je pagina 1 en 2 wel overslaan op Google. Zo zocht ik vorige week naar wat informatie over het maken van meubels van steigerhout. Toen internet nog een grote vergaarbak van vrije informatie was, ging dat makkelijk. Tegenwoordig kom je op een website met teksten als:

[blockquote source=”Bouwtekening steigerhout website”]Waar moet je rekening mee houden?

 

Als je steigerhouten meubels wilt maken dan zijn er een aantal zaken waar je rekening mee moet houden.

 

Daarnaast zijn er een aantal dingen die je moet weten.

 

Je moet hierbij bijvoorbeeld denken aan het soort steigerhout dat je gaat gebruiken en welke materialen je nodig hebt.[/blockquote]

De eerste twee zinnen zeggen exact hetzelfde. De derde zin is een open deur die geen antwoord geeft op zijn eigen stelling. Hier zit een SEO luchtje aan. En ja hoor, aan het eind van het artikel een linkje naar de bouwtekeningen van Fred. Waar we -alleen vandaag- geen 500 maar slechts een kleine vijf tientjes voor betalen. Die aanbieding stond er vorige week ook, maar dat had u al begrepen natuurlijk.

Fred_s_Bouwtekeningen_-_Meer_Dan_10_000_Tekeningen_en_Doe_Het_Zelf_Projecten_-_Fred_s_Bouwtekeningen

Kortom: het resultaat is een vervuild web waar geen zinnig woord meer op te vinden is. Zoeken is weer net zo moeilijk, of moeilijker, dan voor het Google tijdperk.

Maar ook gestresste managers en web developers als er iets gewijzigd moet worden aan de website. NEEEEE, daar gáát m’n SEO score. En dan heb je natuurlijk de golddiggers die van elk beroep of elke hobby een moneymachine denken te kunnen maken. Alsof we daar op zitten te wachten.

Zo kwam ik via een tweet van Luna terecht op blogaholic (google maar, ik ga niet linken). Vast en zeker een kundig iemand met de beste bedoelingen; maar wat me vooral opviel is dat bloggen kennelijk geen hobby meer is. Het is aan vak, dat je goed of slecht kunt uitoefenen.

Deze mevrouw, die in mei 2014 haar domein registreerde, gaat mij na 13 jaar wel even vertellen hoe je moet bloggen. Of eigenlijk: hoe je hier geld mee moet verdienen. Want dàt is uiteindelijk de bedoeling natuurlijk.

Ineens zijn er allemaal regels over hoe je het beste je blog kunt inrichten. Geef oude artikelen ook weer eens de aandacht. Genereer zoveel mogelijk Facebook-likes. Niet omdat mensen je leuk vinden, haha gekkie, maar om te scoren. Vandaar dat je ook om de haverklap uitnodigingen krijgt om iemand’s page te liken. Moet allemaal van de SEO experts.

Vroeger, toen Luna zelf notabene blogger van het eerste uur was, ging een blog gewoon lekker over je passie, een groot verlies dat je moest verwerken, of (een zoektocht naar) kennis dat je wilde delen. Net als een schilderij dat zichzelf schildert, of een verhaal dat gebaseerd is op wat er in je fantasie gebeurt, hoefde dit niet in 300 woorden en met een plaatje met goede omschrijving (in max 3 woorden). Niemand zei wat je moest doen, hoe je het moest doen, waarom je het zou moeten doen.

Allemaal verpest door de SEO preachers, en haar volgers. Hopelijk krijgt Google het voor elkaar om ook daar doorheen te prikken, zodat ze weer èchte content kunnen serveren.

Maar goed. Who cares.

Bovendien: who reads? Want dit artikel voldoet vast en zeker niet aan de grillen van SEO.

Fuck SEO.

Tent in de ochtend

Toen ik nog een beginnend festivalganger was, ik begon met Werchter, vond ik die Quechua tentjes altijd al enorm geestig. Dat leek me nou zo handig: een tent die je in twee seconden op zet! Dus nu onze iglo tent begint te verslijten, en ik tegenwoordig doorgaans alléén vertoef op festivals, vond ik het wel eens tijd voor zo’n pop-up tent. Alleen .. die dingen zijn best klein! Waar laat je je tas? Er is immers geen ruimte meer aan de voorkant.

Na wat googly-googly kwam ik uit bij de enige pop-up tent die breder is dan de gebruikelijke 140 a 150 cm. De High Peak Vision 3. Maar helaas, tegen de tijd dat ik hem wilde bestellen was hij uitverkocht, althans, voor de keurige prijs van 45 euro waarvoor ik hem had gezien.

Jammer de bammer. Maar inmiddels heb ik het idee van makkelijk tent opzetten en afbreken (na oefening althans, heb ik begrepen) in mijn hoofd, en ik WIL het. Lidl to the rescue, want kijk eens aan wat er vandaag in de schappen ligt. Een pop-up tent! Iets breder dan zijn concurrenten, en verder volgens mij ongeveer gelijk qua specificaties. Dus waarom zou ik dat niet proberen, eigenlijk?

Hoewel ik enorme twijfels heb over de waterdichtheid van deze tent, spurt ik zo dus even naar de Lidl om te kijken of ik er 1 kan bemachtigen. Luchtbedje van de Action erbij, en hoppa! Toch zeker 40% kans dat ik comfortabel de nacht door kom.

Pinkpop, here we come!

« Older posts

© 2024 Rolandow.COM

Theme by Anders NorenUp ↑