Nou mensen, wat ik nu toch weer mee maak!

In een poging mijn spell checker aan de gang de krijgen, heb ik bij de instellingen wat zitten sleutelen aan de talen. Mijn spellchecker, bijvoorbeeld in Chrome, weet me bijvoorbeeld wel te melden dat er iets fout is (door een rood lijntje onder de tekst de plaatsen), maar kan me vervolgens geen suggesties geven. Heel irritant.

Dus ik ga naar de systeem instellingen en wijzig wat instellingen voor mijn keyboard. Dacht ik. Want toen ik later mijn machine wilde afsluiten, heette dit ineens geen “shutdown” meer, maar afsluiten ofzoiets. Kennelijk had ik de systeemtaal van mijn laptop ook aangepast.

Maar nu komt het mooie. Eén van de dingen die ik enorm miste aan Windows, was de mogelijkheid om op de balk van het programma dubbel te kunnen klikken, om het scherm zodoende te maximaliseren. Als je met meerdere schermen werkt is dit geniaal, want je versleep je window naar een ander scherm, en na het loslaten klik je automatisch twee keer, en pats, hij staat fullscreen op je scherm.

Gaat dus niet op een mac. Maar okay, ik kwam erachter dat je dit via een shortcut wel kon instellen. Wat blijkt nu? Je koppelt een toetsen combinatie aan de naam van een functie. Net als Windows, heeft de Mac ook een balk waar je in “File, Edit, View” kunt komen. Wat je dus doet, is een toetsen combinatie koppelen aan de functie Window -> Zoom.

Dus wat gebeurt er als je je Mac op Nederlands zet? Welnu, een programma als Terminal is keurig vertaald, dus nu heet de functie geen Zoom meer, maar Vergroot/verklein.

Nou, dan pas je die shortcut toch gewoon even aan Roland?

Ja, maar dan moeten wel al je applicaties Nederlandse vertalingen hebben!@%!$@^. En dat heeft PhpStorm dus niet, dus daar staan de menu items doodleuk in het Engels. En je kunt -logisch- een functie maar aan 1 toets koppelen.

Bovendien zijn er ook applicaties die het maximaliseer knopje helemáál niet hebben opgenomen in hun menu, dus dan valt er ook geen shortcut aan te koppelen.

HOE KNULLIG IS DAT?!?

Bij de ene applicatie werkt je shortcut dus wel, maar bij de andere niet.

Naaahhhhh, ik vind het ZO knullig. Is dat nou dat grote Apple merk? Staat leuk in de huiskamer dus, maar als je er ècht efficient op wilt gaan werken, kun je beter een ander systeem nemen. Lekker alles van Apple kopen, op elkaar aansluiten, en alles met je muisje aanklikken (hoi RSI!), ja dan is het leuk spul ja.

Overigens werkt die spelling suggestie nog steeds niet dus. Het woord aanklikken is niet correct volgens dit ding.

Als je toch niet weet hoe het wel moet, zeg dan niks!

Pas toen Luna deze titel gebruikte, nadat ik hem al eens eerder zag bij Frommel, dacht ik: okay, misschien zijn menselijke potloden gewoon een begrip? Hoe dan ook, even een klaagzang over de potloden bij de grote instanties die ons land rijk is. Want al die belastingcenten betalen we met liefde, voor een superieur zorgstelsel. Toch?

Op zich vind ik dat je weer aan de slag moet als je nog kunt werken. En ik vind ook dat als je ziek bent, je er zoveel mogelijk aan moet doen om beter te worden, en weer aan de slag te gaan. Het gaat om de manier waarop dit gebeurt. Je merkt pas hoe onmenselijk instanties werken, als je er zelf mee in aanraking komt.

Mijn lieve moedertje had, achteraf gezien, gewoon een nervous breakdown. Gevalltje opkroppen en mee doorlopen, en opeens barstte de bom, met een niet zo gezellig hoogtepunt. Dus de ziektewet in. En toen kwam het. Er ging een wereld voor ons open, die we liever niet hadden gezien.

We kregen te maken met Cohesie. Een ‘arbodienst’ die zich als doel heeft gesteld om het ziekteverzuim, of ziekteverlof zoals ze het zelf noemen, zoveel mogelijk terug te dringen. Ten koste van ALLES.

Nu is mijn moeder niet altijd even objectief in zaken, zeker niet als ze midden in een overspanning-helemaal-ingestort-crisis periode zit. Dus om nou niet gelijk alle mensen tegen haarzelf in het harnas te jagen probeerden wij, haar zonen, haar te begeleiden in het traject. We probeerden haar te kalmeren na een gesprek met deze arbo dienst, en we gingen mee op gesprek tussen werkgever en Cohesie. Als je maar goede afspraken maakt, dan zal het allemaal wel te regelen zijn toch?

Nou, en dan weet je dus niet wat je meemaakt. Case managers eisen dat je elke week belt om te zeggen hoe het met je gaat. Ze gaan op de stoel van de dokter zitten, en bepalen of jij wel of niet ziek (genoeg) bent, niet belast met enige medische kennis. Ze stellen eenzijdig een reintegratie plan op. Hierbij wordt dus niet hoe je genezing verloopt, nee, er wordt gewoon gezegd: binnen twee maanden ben jij weer voor 100% aan het werk, en dat gaan we als volgt doen. En dan krijg je een plan van opbouw voorgeschoteld. Eerst een paar ochtenden, dan wat volle dagen, en hups, je zit zo weer op 100%. Het schema is voor 2 maanden vooruit gepland, op de dag nauwkeurig, en hier wijken we dus niet vanaf. BAM.

Gaat je dat allemaal te snel? Niks mee te maken. Als u niet meewerkt wordt u gekort op salaris. De arbo arts? Sja, die kunt niet zomaar te zien krijgen wanneer het U uitkomt? Hallo! Wat denk je dat dat kost? Nee hoor, we volgen gewoon dit schema, en het is heel belangrijk dat u de afspraken na komt. Doen hoor!

Na heel veel zeuren, kregen we dan toch een afspraak met een arbo arts, ergens aan de andere kant van het land. We kregen gelijk, hij vond de gang van zaken belachelijk, en zette dit voor ons op papier. Een rustigere opbouw werd aangeraden en moest mogelijk zijn. Het daarop volgende gesprek ging echter weer exact hetzelfde, er werd totaal niet naar ons geluiserd. Alsof de case managers op provisie basis werken, volgens een vast protocol, zelf denken is niet toegestaan. Cohesie is een beetje de McDonalds onder de arbo diensten. Lekker snel je maaltijd, maar je hoeft er niet voor gestudeerd te hebben.

Om een lang verhaal kort te maken, mijn moeder is gedurdende een jaar net zo lang gepest en lastig gevallen met ‘afspraken’, tot ze het niet meer zag zitten. Ze is er gewoon uitgewerkt, waarbij werkgever en ‘arbodienst’ duidelijk onder 1 hoedje speelden. De gezondheid van de werknemer doet eigenlijk niet terzake. Ja, zo kan ik ook een verzuimpercentage van onder de 4% realiseren. Als je alle mensen die boven dit percentage zitten gewoon wegwerkt, voila! En de “klanten” van deze dienst, zijn natuurlijk de werkgevers, de managers die in een rapportje zien dat het verzuim naar beneden is van hun afdeling. Hoezee, wat een goede toko, die Cohesie! Targets gehaald.

Vervang in dit filmpje het bedrijf VerzuimReductie door Cohesie, en je hebt een aardig beeld hoe het bij ons verliep.

Maar okay, inmiddels was de arbeidsrelatie zo verstoord, dat ermee stoppen de enige optie was. Na ruim 10 jaar met veel plezier gewerkt te hebben bij haar werkgever, moest moeders er ineens uit, tot haar grote verdriet. Nog even een extra klap die je te verwerken krijgt, bovenop je toch al enigszins labiele toestand.

Kom je bij het volgende feestje terecht: het UWV. Ook hier snap ik best dat er allerlei regels gemaakt zijn om te zorgen dat er zo min mogelijk fraude plaats vindt. De praktijk is echter dat degene die willen werken, terecht komen in een web van mensen die er allemaal vanuit gaan dat je dat NIET wilt. De regels moeten strict opgevolgd worden. Dit houdt in: solliciteren, en dit allemaal bijhouden in een onmogelijk online webbased systeem. Nu ben ik zelf vrij bedreven op het internet, maar zelfs voor mij is dit systeem buitengewoon ongebruikersvriendelijk. Hoe moet dit voor de senioren zijn? Mijn moeder die sinds enkele jaren een mobiel heeft en net SMS verstuurd? Die nog regelmatig verdwaalt in gmail?

De begeleiding die je krijgt van het UWV is vooral een infodag met presentatie over dat je echt aan de regels moet voldoen. Je krijgt de regels nog eens opgesomd. Niemand die je helpt verder. Je krijgt wel een coach toegewezen, maar die heeft nog nooit contact opgenomen, sterker nog, moeders weet niet eens hoe de beste man heet. Tuurlijk, dit komt misschien deels omdat moeders de weg in het UWV systeem niet kent. Maar kun je dat iemand kwalijk nemen? Is het systeem dan niet veel te ingewikkeld? Of zou het systeem dan niet beter uitgelegd moeten worden? Let wel: mijn moeder WIL graag weer aan de slag, en heeft daarvoor ook aantoonbaar stappen gezet.

Moeders was over ijverig aan het solliciteren. Ze deed meer brieven de deur uit dan werd ge-eist door het UWV. Zo lang we dit konden aantonen, moest het uiteindelijk toch wel goed komen?

Op een bepaald moment kreeg ze zelfs een vriendelijke meneer aan de telefoon, zelf ook niet meer de jongste, die haar probleem best begreep. Ma hoefde zich geen zorgen te maken, het kwam allemaal wel goed. Probeert u maar zo goed mogelijk die brieven te uploaden, de coach belt u een dezer dagen terug.

Inmiddels is ze alweer part-time aan de slag in de kinderopvang. Meer uren kon ze (nog niet) krijgen, maar het begin is er. Hoezee, een felicitatie waard zou je denken, in deze moeilijke tijden!

Afgelopen week kreeg ze te horen dat haar uitkering niet was gestort, omdat ze niet had voldaan aan alle regeltjes.

Zucht.

Gáán we weer.

Om die crisis een beetje te beteugelen had ik een geniaal plan. Of nou ja, eigenlijk was het vanzelf naar me toe gekomen. Een hockey vereniging wilde hun website een beetje opfrissen. En hoewel ik in eerste instantie alle klussen resoluut afwijs, leek het me nu wel een aantrekkelijk project. De laatste tijd doe ik steeds meer met WordPress, en dat is eigenlijk gewoon super krachtig en vet. Kan ik nog wel uren over doortypen.

Dus, zo’n eenmalige kapitaal injectie zou eigenlijk perfect zijn! Volgens mijn zelfgemaakte financiele prognose ben ik, als ik de komende maanden de broekriem aantrek, tegen begin van de zomer weer een beetje bij. Maar da’s natuurlijk niet relaxt. Rolandow en rustig aan doen? Telkens als ik dorpsgenoten naar het café zie wandelen wil ik mee. Telkens als feest als Energy, Pinkpop, Awakenings festival, etc. voorbij komt, wil ik vast kaarten bestellen. Tot nu toe overal de rem op, dus dat gaat goed.

Maar als ik nou effe één website klus zou kunnen doen. Met normale mensen. Niet van die types die een website met een shop met iDeal en oh ja en ook nog een forum en een chatbox, in ruil daarvoor mag je gratis reclame maken op mijn site. Echt, ik heb ze gezien op marktplaats. Die niet dus. Gewoon goede afspraken maken, en dan even knallen, geld incasseren, hoppa, we staan weer dik in de plus!

Dus ik ging op zoek. Freelance.nl (verdomme, moet je je eerst weer inschrijven, en moeten ze zelf die site eerst niet eens opknappen?), freelance.com, en tot slot marktplaats. Wat blijkt: mensen bieden zich aan voor een habbekrats. Even een wordpress site opzetten voor 60 euro, hallo hé. Dat is toch geen zakkenvullen meer? Gelukkig waren de resultaten die ik heb gezien ook bedroevend. Dat iemand zich webdesigner of website bouwer durft te noemen, onbegrijpelijk. Maar toch: mensen kopen het, voor weinig, en zijn er kennelijk blij mee. Kan (en wil) ik nooit tegen op.

Daarnaast probeerde ik te onderzoeken hoe je wit kon bij werken, zodat je gewoon een factuurtje kan maken voor een bedrijf. Blijkt ook nog niet zo makkelijk. Je moet je aanmelden bij de kvk, terwijl ik daar nu juist net vanaf ben. Ik wil  gewoon effe die inkomsten opgeven op een formuliertje, klaar. Maar zo makkelijk gaat dat kennelijk niet.

Kortom: zwartwerken is gewoon het makkelijkst. Kun je een scherpe prijs aanbieden, en is volgens mij voor bijvoorbeeld een sportvereniging of muziek club dan ook goed betaalbaar.

En toen kwam het. Mijn geniale idee. Om rijk van te worden!

Waarom bestaat er nog geen website om zwartwerknemers en zwartwerkgevers bij elkaar te brengen? Nou, Rolandow, hoor ik u denken, dat komt omdat het helemaal niet mág!

Ja, hehe, dat snap ik ook wel. Maar op marktplaats mag je ook geen gestolen goederen aanbieden. Op grooveshark mag geen auteursrechtelijk materiaal staan. En viespeukerijpartij Martijn mag geen kinderporno uitwisselen. Toch bestaan al deze websites. De sleutel zit hem denk ik in de anonimiteit. Stel nou dat ik een site maak waarbij je alleen hoeft te registreren met een nickname? E-mail adressen en naw gegevens worden niet opgeslagen. Berichten uitwisselen gaat via de website. Betalingen moeten werkgevers en werknemers zelf maar afspreken. Spreek met elkaar af in een café, of gebruik paypal om elkaar te betalen. Het enige wat ik doe: vraag en aanbod bij elkaar brengen. Geen gedoe zoals bij marktplaats dat je 2 euro per reactie moet betalen: nee gewoon een jaar abbo van bijv. 5 of 10 euro per jaar. En dat ga je natuurlijk pas innen als de site voldoende gebruikers heeft.

Deze inkomsten geef ik gewoon netjes op bij de belasting, en volgens mij moet het dan gewoon kunnen toch? Doe mij een stuk of 10.000 abonnees, en ik heb iedere maand een leuk zakcentje. Ja toch?

Nu heb ik toevallig twee advocaten in mijn vriendenkring, dus die heb ik dit plan even voorgelegd. Al gauw vielen de termen medeplichtig en belastingontduiking (=misdrijf) in een reactie van beide heren, die (vermoedelijk) onafhankelijk van elkaar tot dezelfde conclusie kwamen. De kans op ellende is nogal groot.

Hoewel ik nog steeds mijn twijfel heb over strafvervolging, ga ik het risico toch maar even niet nemen.

Ik broed nog even verder op mijn volgende plan: een Facebook app.

Kijken hoe haalbaar dat is.

Des woensdags gaat Tom naar zijn oma in Hoorn. Daar breng ik hem dan langs, want ik werk toch in Zwaag, dus dat is logistiek nu eenmaal het handigst.

Vanaf de weg kun je kiezen welke steeg je linksaf slaat om op het parkeerplaatsje te komen dat goed verscholen achter de huizen ligt. Je kunt in feite een rondje rijden. Geen overbodige luxe overigens, want beide steegjes zijn bijzonder krap. De eerste steeg is qua bocht nog iets krapper dan de tweede, maar na verloop van tijd wordt het routine, en gaat dat allemaal prima. Het leven in de binnenstad gaat niet altijd over rozen, zullen we maar zeggen.

Wat ik ook na verloop van tijd leerde, is dat de TNT om die tijd vaak midden in de tweede steeg geparkeerd staat om zijn pakketjes af te leveren. Prima, die meneer doet ook gewoon z’n werk. Neem ik voortaan gewoon de eerste steeg. Er hangen geen bordjes met eenrichtingsverkeer, dus naar mijn mening mag dit gewoon.

Deze ochtend kwam ik echter een tegenligger tegen in het eerste krappe steegje. Deze mevrouw kwam dus van het parkeerplaatsje af. Ik was de steeg inmiddels al in, en we reden elkaar tegemoet. We kamen tot stilstand. De mevrouw begon echter heftig te gebaren, rondjes te draaien met haar armen, waarmee ze vermoedelijk bedoelde dat ik het rondje andersom had moeten nemen. In eerste instantie was ik niet van plan terug te rijden, te meer omdat dit voor mij veel lastiger en gevaarlijker was dan voor haar. Zij kon gewoon terug naar de parkeerplaatsen waar het breed genoeg was geweest om elkaar even te passeren.

Zou ik terug moeten, dan moet ik echter de krappe steeg weer verlaten, met de achterkant eerst. Het verkeer op de (hoofd)weg kon ik met geen mogelijkheid zien, en mensen rijden er nu eenmaal flink door. Als je op de hoofdweg rijdt, verwacht je niet 1-2-3 dat er mensen uit komen, tenzij je wéét dat je er op moet letten.

Al snel dacht ik -sarcastisch-: oh ja, een vrouw aan het stuur, die heeft natuurlijk moeite het bochtje achteruit te maken, dus die kán niet terug. Laat ik het dan maar doen. Ik gaf me dus al snel gewonnen, reed voorzichtig een steeg uit, waarbij er inderdaad een auto voorbij stoof toen ik bezig was met mijn speciale verrichting. Gelukkig kon ik recht achteruit de Melknapsteeg in. De mevrouw stond nu tegenover me, met de hoofdweg tussen ons in, beide moesten we dezelfde kant op. Toen eventjes leek dat de vrouw voor mij weg wilde rijden, moest ik toch even mijn ongenoegen laten blijken, en dook ik met piepende voor haar, rechtsaf de weg op, om de volgende steef linksaf te slaan om zo via de andere toegangsweg op het parkeerplaatsje te komen.

Vreemd genoeg wond ik me hier toch enorm over op. Toen Tom was afgeleverd en ik weer weg ging evalueerde ik de situatie nog eens. Ik dacht: het was toch veel logischer als zij even achteruit ging? Ik had toch gewoon gelijk? Waarom heb ik me laten overrompelen? Waarom bleef ik niet gewoon staan?

Ik besefte me dat ik vooral kwaad was op mezelf. Zou het komen dat het onbewust voelt als een soort verlies? Ik troostte me met de gedachte dat ik uiteindelijk gewoon de slimste was. Er waren geen gewonden gevallen, alles was goed gegaan, waar maakte ik me eigenlijk druk om? Ik besloot de volgende keer gewoon te blijven staan, des noods het laatste stuk te voet af te leggen, zodat de vrouw in elk geval ook niet zou kunnen passeren. Lekker kinderachtig.

Tot slot dacht ik: ach, ik schrijf het straks gewoon van me af in een stukje.

Daar heb ik die site toch immers voor?

Jawel mensen, ook ik moet er aan geloven. De crisis hakt hard in op mijn persoonsgebonden budget. En dan moeten er keuzes gemaakt worden.

Jaarlijks terugkerend probleem is sowieso dat ik eigenlijk teveel activiteiten heb ten opzichte van het aantal vakantiedagen dat ik mag opnemen. Qua festiviteiten moet er een afweging gemaakt worden tussen: Pinkpop, Werchter, Voetbaltoernooi Hauwert (al kost me dat slechts 1 dag), Vakantiespelen (6 dagen! wow), vriendenweekend, en kermis in ‘t dorp. Allemaal dingen die ik niet wil, haast niet kan missen. Daarnaast willen we eigenlijk ook nog echt op vakantie. Als gezin, om uit te rusten, of gewoon ergens heen te gaan. Doen we eigenlijk zelden, maar is eigenlijk toch ook wel erg fijn.

U snapt: een onmogelijke opgaaf om dit allemaal in het schema te passen.

Na drie jaar vrijwilligen op Pinkpop kreeg ik dit keer een mailtje van de organisator himself, niet Jan Smeets, maar degene daaronder (geloof ik). Geen officieel ding via de Pinkpop vrijwilligerscentrale, maar gewoon een maitlje, he we gaan weer werven, kom je ook? WAUW dacht ik! Een beetje vereerd was ik wel. Maar helaas, om bovenstaande redenen zal Pinkpop toch af moeten vallen dit jaar. Ook omdat we dit jaar weer eens naar Werchter gaan. Dus als ik dan toch moet wikken en wegen, dan is twee festivals misschien een beetje veel.

Hopelijk mag ik volgend jaar weer mee, als ik dan wel tijd heb. Want het was toch ook wel weer erg gezellig. Hoeveel mooier kan het leven worden als je met een biertje naar een bandje staat te luisteren? Nou, als je daar (op het biertje na) gratis naar een bandje staat de kijken dus. En wat mag je daarvoor doen? Nou, beetje meehelpen, waardoor je ook een beetje ziet wat er achter de schermen allemaal gebeurd. Geweldig toch?

Carnaval valt na zo’n 18 jaar ook voor het eerst af. Vorig jaar was ik dan al niet meer musicerend deelgenoot van dit festijn, maar gewoon als publiek in Zwaag. Is toch ook anders, trouwens. Dit jaar wilde ik graag als publiek met vriendjes en vriendinnetjes naar Den Bosch, maar een blik op mijn financiën (voor in hoeverre ik daar overzicht op heb) was weinig hoopgevend.

De rest kan vooralsnog wel doorgang vinden. Hiermee heb ik gelijk alweer een kleine 14 dagen ingepland. Terwijl we nog helemaal in het begin van het nieuwe jaar zitten. Toch ook wel een beetje benauwend, even spontaan een snipperdag opnemen is er niet meer bij dus, die laatste dagen zijn dan nodig voor de echte grote vakantie.

Tel daarbij op nog even een auto (twee, eigenlijk) die weer door de keuring moeten, een zonnescherm wat toch wel zeer wenselijk is, een hekwerk achter in de tuin zodat Tom niet verzuipt, en sja .. CRISIS!

Er zijn vast mensen die er nog veel meer last van hebben. Die ontslagen zijn, of die nog minder te besteden hebben. Maar hey, ik heb verder ook even niks te vertellen, dus ik dacht, ik laat u eens delen in dit leed. Eeuwig gedoe om geld ook altijd, wat lijkt het me toch fijn als dat eens over zou zijn. Maarja, het zal er wel bij horen allemaal.

Zo werkt dat dus, dat ouder en volwassener worden.

This post will be in English, because I may refer to it in my e-mail to Threadless. For the English viewers: the rest of the website is in dutch ;-) English is not my native language, so excuse me for the mistakes.

I think I have about 30 t-shirts from Threadless now, so I would consider myself a fan. I like the concept that any creative person could design something, and may get his work printed, and sold. On the other hand I like that I can buy a fairly unique t-shirt for a reasonable price. For a nice design in the stores, you would pay more here. Well, if you buy when Threadless has sales.

So last week two new shirts arrived (Extra pulp and Classico). My partner notices that the shirts seem thinner than the shirts that I bought in the beginning. I already noticed this myself too. I think this first happened with my Pool Party shirt. Since also the support from Threadless is really cool (they once gave me a new shirt, because the one I ordered had tiny holes in it), I decided to ask them on twitter.

I recevied a comment on facebook from my friend Bert, who also noticed that quality is not what it used to be. He says shirts and/or hoodies get out of model, shrink, etc. So we are both curious what’s going on. Fortunately threadless replied that I should send them a mail regarding this issue.

So I decided to run a little test, putting some older shirts and my newest shirts on a scale. A cooking scale, because that’s more precise. I took some pictures of it… so here we go.

Ok, this shirt has quite a big print on it, which may cost some extra weight. So I tried with other shirts, with tiny prints as well.

So as you can see, all shirts weight around 180 grams. Now the new shirts.

The new shirts are a bit below 150 grams. The question is: why?

Let’s hope Threadless can answer that. I will update this post with their reply.