Category: Weblog (Page 44 of 290)

Tegenwoordig hebben wij dus een energy box op het werk. Van zo'n deur aan deur verkoper, die zonder afspraak binnen komt vallen. En dat een collega dan denkt: welja zet maar neer, als het toch niks kost.

Iedereen dacht natuurlijk dat het niet gebruikt zou gaan worden, of erger nog: dat het ding leeggeroofd zou worden zonder dat men zou betalen. Stiekem wordt er toch nog wel gebruik van gemaakt. Erg fijn ook als je eens wat langer moet werken.

En zo kwam het dat ik de lekkerste gevulde koek tegen kwam in de box.

Echter, er lagen nog twee van deze koeken in de box. En daarmee is de leus op de verpakking dus gelijk grote onzin. Dus daar mijmerden we nog even wat op door.

Eigenlijk, zo stelde een collega voor, zou je eerst alle drie de koeken moeten proeven, om te kunnen vaststellen welke er de lekkeste is.

Eigenlijk, zei ik, zou je dan álle gevulde koeken moeten proberen, voordat je dit kunt vaststellen. Er staat immers niet "de lekkerste van deze energy box".

Maar wat nou als je hem hebt gevonden? Dat je dan kunt zeggen: okay, dat was de lekkerste. Heb je hem eindelijk gevonden, zodat je tegen anderen zou kunnen zeggen: die moet je hebben, dat is de lekkerste! … en dan heb je hem al opgegeten.

Kortom: je komt er helemaal nooit achter wat de lekkerste is. En mocht je daar toch achter komen, dan is het meteen voltooid verleden tijd, en heb je er dus niets aan.

Stomme leus dus.

En daar zaten we dan. Bij een meneer die in een uur tijd meer verdient dan andere mensen op een hele dag. Terwijl wij in feite dat salaris betalen. Wij, grondbezitters, huis eigenaren, en sinds kort: arme sloebers. Diep in de schulden zitten we! Gelukkig was het wel een hele vriendelijke notaris, en ach, hij zal het wel verdiend hebben, na zo'n zware studie.

Na wat chit chat over het dorpje Hauwert werden er wat stukken voor gelezen. Officieel gedoe allemaal. Het ene stuk moest persé eerst, en dan pas het volgende stuk. Voor de laatste twee stukken moest er een extra mevrouwtje bij komen, die names het bouwbedrijf, en ook names de bank, een handtekening mocht zetten. Hiervoor was het ook belangrijk dat ze de eerste en laatste alinea van de officiele stukken zou horen. Die alinea's moet ze inmiddels kunnen dromen.

Maargoed, het huis is nu dan dus wel ècht van ons. Hoera, champagne, vreugde, en toch ook een beetje angst (redden we het allemaal ècht wel straks?).

Mijn vorige probleem is ook gelijk opgelost, want de pen waarmee we getekend hebben, kregen we mee naar huis. En deze schrijft dus wèl lekker! :-) Overigens komen de pennen van de AH (die op die Bic pennen lijken) op een goede tweede plaats.

Toen Giel bij de wereld draait door een cd van Tim Knol omhoog hield riep ik verrukt: HEY DIE KOMT UIT HOORN! Cool!!! En hoewel Tim natuurlijk geen flauw idee heb wie ik ben, ik heb hèm wel eens gezien tijdens het uitgaan.

Zodoende was ik zojuist naarstig op zoek naar de CD. Waar kon ik die kopen? Want okay, voor beginnende muzikanten uit mijn omgeving wil ik best een uitzondering maken en weer eens een cd kopen. Maar helaas, de CD laat nog even op zich wachten. En de presentatie in Paradiso is ook al uitverkocht. Jammer de bammer, daar had ik best bij willen zijn.

En toen ik zo door de website van Tim zat te browsen dacht ik: zet die jongen toch maar even Hoorn op de kaart! En automatisch moest ik aan dat vissersdorpje even verderop denken. En ik dacht: als wij in Hoorn nou bands als Johan en Tim Knol hebben, dan mogen die jongens in Volendam al die Jannen en Nick en Simon's lekker houden.

Volendam, eat your heart out ;-)

Kan die vreselijke palingsoap hopelijk ook binnenkort van de buis.

Ja, mensen denken soms dat ons baantje op zo'n warm kantoor, dichtbij huis, allemaal over rozen gaat. Geen files, geen kou, redelijk salaris (voor als de baas meeleest, anders heb je natuurlijk helemaal geen onderhandelingspositie meer!). Je krijgt geen vieze handen, geen pijn in je rug, en liters gratis koffie.

Laat ik u bij deze uit de droom helpen: wij hebben ook problemen. De laatste tijd stoor ik mij enorm aan het probleem van de Pennen. Het eerste probleem is, dat pennen eigenlijk vrij snel verdwijnen. Dit lijkt in toenemende mate op te treden als je dezelfde pen gebruikt als de rest van het kantoor, je weet wel, die goedkope bic pennen waarvan je de achterkant er altijd afkauwt, en de doppen kwijt raakt.

Dus dacht ik: weet je wat, ik doe zelf wel een diepte investering, en schaf mijn eigen pen aan. Die is dan in elk geval herkenbaar, en kan ik terugvorderen als ik hem bij een collega op het buro zie liggen. Goed idee, dus ik ging een paar weken geleden naar de boekwinkel. Inmiddels hadden de Stabilo reclames me helemaal gek gemaakt, zo'n ding moest ik ook hebben!

In de winkel kwam ik er echter al snel achter dat die dingen helemaal niet zo fijn in de hand liggen als men zegt. Zo zie je maar weer, je moet niet alles geloven wat ze op de televisie zeggen. Kom je dus al snel uit op Parker, goedkoopste type, iets van 7,50. En ja kijk, ik ben natuurlijk nog steeds een hollander, dus dan ga je toch even bij de Action kijken.

Zie daar, de meest luxe pen die ik kon vinden (het stond er zelfs op), kostte iets van drie euro, in een verpakking van 10. Wat voor buil kun je je daar nu aan vallen? Wat blijkt nu, die dingen willen helemaal geen pen zijn!

Want zodra ik ze ter hand neem, om allerlei Belangrijke Zaken op te noteren, komt er dus mooi geen inkt uit! Moet je weer ergens in een bovenhoekje, of op een apart blaadje, gaan zitten krassen, en dan ineens werkt het weer. Bij sommige exemplaren uit de verpakking van tien, stopte het onding er ook gewoon tijdens het schrijven mee!

Kortom: ik ben op zoek naar een pen die het wèl gewoon altijd doet. Via twitter/hyves al wat suggesties gehad, waaronder het gebruik van een potlood (geniaal!), maar misschien weet u er nog een paar?

Voor meer, klik hierrrrr .

De tweede trip naar Jakarta was inmiddels al minimaal 6 keer verschoven. Romantisch weekendje weg met mijn gepartnerde partner werd hierom gecancelled. Nieuwe plannen werden on hold gezet. Kortom: het was een groot vraagstuk wanneer we zouden gaan, zowel naar Jakarta, als samen een weekendje weg. Daar werd de stemming af en toe niet beter op.

Uiteindelijk was daar dan een soort van einddatum: 2 januari. Nu was het dan ècht zeker. Ik geloofde het inmiddels pas als ik de tickets in mijn handen had.

Opzich was 2 januari al niet ideaal, aangezien ik graag oud en nieuw vier, maar okay, het is nog wel te doen. Even een nachtje uitkateren, en hoppa, gaan met die banaan. Het tripje zou ook een stuk korter zijn: iets van vijf dagen. Ben je eindelijk van je jetlag af, en dan moet je alweer naar huis. Eigenlijk werd het al hoe langer hoe onaantrekkelijker, maargoed, je laat je toch van je beste kant zien. Beetje netwerken in Azië is nooit weg.

Maar toen nogmaals werd verschoven naar 1 januari vond ik het eigenlijk wel welletjes. Dan maar geen tripje naar Jakarta. Een oase van rust kwam over me heen. Ik besefte me dat ik ineens een stuk meer tijd had om dingen, zowel op kantoor als voor ons nieuwe huis, te kunnen regelen.

Toen ik vanochtend onderstaand artikel langs zag komen bij NU.nl wist ik het zeker: Rolandow blijft lekker thuis.

VS waarschuwt voor aanslag op Bali 

In dit tempo zou je denken dat we over twee maanden onze woning al in kunnen. Schijnt normaal te zijn. Net als dat het normaal is als je huis er eigenlijk piepklein uitzit, zo in het eerste begin.

Aan de overkant gaan ze nog een stukkie harder, zo lijkt het. De laatste keer dat we zelf waren kijken, stond er nog helemaal niets. Nu ineens staan er twee villa's.

Ik vraag me af of deze mensen zich wel beseffen wie er allemaal in de straat komen wonen ;-)

Krabbeldekrabbel.

Krabbeldekrabbel.

Rolandow: Ok, maar hoe heet dit nu, officieel zeg maar? Wat is onze burgerlijke staat?

Gemeentemannetje: Gepartnerd.

Dat u het effe weet. Niet te verwarren met huwlijk dus, hoewel bijna hetzelfde, maar huwlijk heb ik niet zo'n zin in. Maargoed, vanmiddag in het stadhuis dus ondertrouw dingen getekend (dat heet dan wel weer hetzelfde), omdat dit veel minder geregel is dan andere vormen van zeggen dat je samen een huis gaat kopen. We dachten naar het gemeentehuis te gaan om te informeren, maar het gemeentemannetje had nog wel effe tijd voor de kerst, dan heb je het maar vast gehad.

Wat je allemaal niet moet regelen zeg, ongelovelijk! Maar we gaan er in razend tempo achteraan, en het is al bijna rond allemaal. Vanochtend zaten we nog bij de makelaar om het koop contract te tekenen, dus nu hebben we nog zes weken om de bank zo ver te krijgen die eurie's vrij te maken voor ons. We hebben er alle vertrouwen in.

Gelukkig hebben we Studio André om de hoek wonen, die zelf ook behoorlijk nieuwsgierig heeft. Gelukkig voor ons heeft hij ook altijd een camera op zak. Leuk om later een collage van te maken. En leuk voor nu, om hier de vorderingen vast te tonen.

CMK: "Ik stuur jullie even wat formulieren toe die jullie moeten invullen, en dan maken we een afspraak om te tekenen bij ons op kantoor".

R: "Maarreh, er kan dus nu niemand meer tussen komen?"

CMK: "Nee hoor, dat is over. Het huis is nu van jullie."

En zo ben je een kort telefoongesprek later dus ineens een huis rijker.