Category: Weblog (Page 49 of 290)

Continue reading

Wijk aan Zee. Wegens verjaring van mijn lief, zijn we een weekendje weg. In een hotel, aan het strand. Vanochtend kregen we, als cadeau van vriendinnen van Mijke, ontbijt op bed. Super de luxe. Alles wat je maar bedenken kon stond erbij.

Vanmiddag gingen we even een rondje wandelen. Het rondje werd echter ruim een uur langer dan we gedacht hadden, waardoor we nu redelijk gesloopt zijn. Voetjes en beentjes doen au, en het lichaam was vrij koud.

Het Italiaanse restaurant voor vanavond hebben we al uitgezocht. Nu liggen we op onze luxe bedden tv te kijken, we hebben gedouched, en hebben gratis wifi. Even bij komen van de wandeling, en dan zo richting dorp om wat te eten.

Morgen zullen we de Beverwijkse Bazaar met een bezoekje vereren, en daarna gaan we alweer richting huis. Maar het is nu al een heerlijk weekend. Voor herhaling vatbaar, misschien als ik dezelfde leeftijd bereik als Mijke ;-)

Omdat ons kerstversieringscommitee tegelijk met wat collega's is verhuisd naar een ander pand, moesten we dit jaar zelf de versiersels optuigen. Opzich geen mannenwerk natuurlijk, maar gelukkig was er een collega vrij vandaag. Een gewillig slachtoffer dus voor wat gezellige kerstfrutsels op en om zijn buro.

We zijn zelf heel tevreden met resultaat. Vooral ook omdat onze eigen buro's nog zo mooi kaal zijn. De kunst van het weglaten, zeg maar.

Want zeg nou eerlijk: je moet er maar van houden. Ja toch?

Deze week hadden we schoonhond Spruit te logeren. Ik was even bang voor mijn allergie, maar met wat speciale pillen en verder keihard negeren van de klachten, viel het eigenlijk reuze mee.

Daarnaast brengt zo'n hond natuurlijk wel veel verantwoordelijkheid met zich mee. Zo moesten we vanwege familie omstandigheden plotseling 2 keer weg deze week. En dan is de hond alleen. En dat vinden wij, als beginnend honden oppassers, natuurlijk enorm zielig.

En het uitlaten. Ook zoiets. In het begin reuze leuk, maar het begon me nu eigenlijk al steeds meer tegen te staan. Als je eenmaal buiten bent, dan gaat het opzich wel. En dan loop ik toch maar weer een redelijk rondje, want dat beest wil natuurlijk ook even lekker lopen (hoewel hij dat 's avonds dus helemaal niet wil). Gisteravond was het zelfs van dat vieze weer, regen, en toen was het toch effe minder prettig.

Maar vandaag gaat hij naar zijn volgende logeer adres. Dus vandaag was het voor het laatst uitlaten, en voor het laatst knuffelen op de bank. En dat is ergens dan ook wel weer jammer.

En ja, hij heet dus Spruit, inderdaad. Don't blame the messenger. Ofzoiets.

Toen we aan onze grote reis naar de Ardennen begonnen, stond er aardig wat wind, ook buiten. Maar toch zat het me niet lekker. Ons autootje was niet vooruit te branden. Mijn lief vond dat ik me niet zo aan moest stellen, en dat het zou komen door de harde wind en omdat we zo afgeladen vol zaten. Dat ik een paar dagen ervoor ook al last had van ditzelfde probleem, zat allemaal tussen mijn oren, volgens haar. Toen woei het ook hard.

Eenmaal in de Ardennen aangekomen werd het een paar keer nog even spannend. Als je een grote vrachtwagen steeds een stukje dichterbij ziet komen in je achteruitkijkspiegel, dan heb je nog de neiging mee te gaan trappelen, alsin de Flinstones.

Na een paar dagen was het feest in de Ardennen ten einde, en keerden we huiswaarts. Dezelfde problemen speelden op, en we waren Belgie nog niet uit, of de auto begon er nu ook bij te fluiten, als ik gas gaf. Zie je nou wel! riep ik, hopende dat we Hoorn veilig zouden halen. Inmiddels hadden we 5 km nodig om op gang te komen, en reed de auto volgas maximaal 115 km/h.

Uiteindelijk hebben we onze bestemming bereikt, maar het was inmiddels wel duidelijk dat de auto weer naar de auto dokter moest. Deze stelde al snel de diagnose: katalysator stuk. Dat geluid waren uitlaatgassen die via een andere weg ontsnapten. En als we pech hadden, dan was er rotzooi in de middendemper gekomen, en zou die ook vervangen moeten worden. Kosten scenario 1: 285, scenario 2: 375. Dat was toch wel even schrikken.

Ik stelde de monteur voor om zelf een nieuwe "kat", want zo noemen ze dat ding in vakjargon, te zoeken op internet. Je hebt daar immers sites voor. Je vult in wat je wilt hebben, en je aanvraag wordt automatisch doorgestuurd naar alle aangesloten garages. Twee uur later had ik een "kat" voor 95, en onze autodokter had me op het hart gedrukt dat montage enkele tientjes zou kosten. Tel uit je winst!

Bij demontage bleek de middendemper inderdaad ook stuk te zijn. Maar voor 120 eurie's waren we helemaal klaar, nieuwe middendemper, en de montagekosten. Goede deal, leek me. En zo ziet u maar, een beetje eigen initiatief, en je spaart zomaar 150 eurie's uit. Ideaal.

We hopen vanmiddag de patient op te mogen halen.

Loop je dan, een beetje te ontnuchteren in de Ardennen. Sneeuwbal in je nek. Oppassen dat je niet uitglijdt.

Ja, we hadden het zwaar afgelopen weekend.

IK WIL TERUG!

Het is voor die amateur uitvinders maar goed dat ik niet meedoe aan die belachelijke spelshows. Er zou vanzelfsprekend niets te winnen over blijven voor de anderen. Ik verzin nu eenmaal beste ideeën aan de lopende band. Daarnaast is er nog een praktisch probleem: ik kan niet zo goed tekenen.

Gisteren bijvoorbeeld, was ik dus bij mijn nichtje Dawn (en haar ouders) op visite. We babbelden wat, puzzelden wat, en we genoten tesamen van het diner.

Nu kan mijn nichtje haar diner beschouwen zoals een kat een muis: er dient eerst een tijdje mee gespeeld te worden, alvorens het naar binnen gewerkt wordt. Er valt regelmatig een ingrediënt op het tafeltje van haar kinderstoel. In eerste instantie lijkt ze dat stukje champignon dan te vergeten, maar even later legt ze haar wijsvingertje erop, en begint in gedachte te tekenen. Van links onder, eerst maar eens helemaal naar boven, dan weer naar beneden, en dan naar rechts. Oeps, over de rand. Weg champignon.

Zo verdween er champignon, paprika, pasta, champignon, en nog wat pasta, over de rand. Het kwam terrecht ergens in haar stoeltje (wat soms dan later weer terug vond, om alsnog te nuttigen), of op de grond.

En toen had ik het! Stelt u zich even voor (want ik kan dus niet zo goed tekenen, dus het moet even met woorden), je neemt een grote bol. Zeg maar een wereld bol. Of een skippybal. Die snij je in gedachte door de midden. De bal is uiteraard hol van binnen. De vlakke kant van de bol, waar de opening is dus, is nu de bovenkant. Om deze halve bol moet een frame gebouwd worden, waar de bol in geschoven kan worden, en waar de kinderstoel op bevestigd kan worden. Het kind zit nu dus in het stoeltje, en hangt als het ware boven de bol.

Et voila! Laat maar komen die champignons en paprika. Gooi maar lekker neer, schuif maar lekker over het randje. Pa en ma maken zich geen zorgen meer, en kunnen ongestoord verder tafelen, terwijl het kind zich vermaakt met het eten. Aan het eind van het feestmaal, haal je de halve bol uit het frame, en kieper je zo alle opgevangen etensresten in de prullenbak. Even een doekje erdoor, en klaar voor de volgende maaltijd. De vloer blijft lekker schoon, en het kind kan lekker z'n gang gaan.

Daarnaast is het natuurlijk helemaal Jan des Bouvrie. Design technisch verantwoord. Jaren 60 kleurtjes, gecombineerd met modern staal. Kortom: iets om te vrienden mee te imponeren.

Prima plan toch?

Nu nog iets tegen het doperwtschieten.

Ter gelegenheid van het verjaren van een vriend van ons, vertrok ik afgelopen zaterdag richting Den Haag. Omdat daar het feest werd gehouden, en dat kwam dan weer omdat hij en zijn vriendin daar ook wonen. Wat dat betreft een uiterst logische keuze voor de locatie van dit feestje. Mijke moest werken, dus die kon helaas niet mee. Maar niet getreurd, dan ga ik toch gewoon alleen!

Kitty vond dat ik midden op de weg mijn bestemming bereikt had, wat mij een sterk verhaal leek. Waarschijnlijk bedoelde ze 1 van de paralel wegen, die naast de doorgaande weg liepen. Op goed geluk sloeg ik dan maar de straat linksaf in, want hoewel ik eerder dit huis bezocht had, kwam het allemaal niet bekend voor. Een telefoontje later begreep ik dat ik precies aan de overkant stond van het huis, ze konden me zelfs zien staan. Gelukkig kon ik daar ook parkeren, gratis, en dat in de grote stad!

Het feest kwam op gang. Er kwamen vrienden bij, en er was er zelfs eentje die een tweede feestje eigenlijk niet meer nodig had. Nadat hij zijn glas bier over mijn broek geleegd had, en daarna op tafel in slaap viel, werd besloten hem op de bank zijn roes uit te laten slapen. Niet veel later ging het overige gezelschap naar de stad. Omdat het al laat was, moesten we uitwijken naar een kroeg waarvan we zeker wisten dat hij nog open was, de Pipeline (ofzoiets). Onze gastheer wist ons te vertellen dat deze locatie vaak gebruikt wordt om een scharreltje op te pikken.

Onderweg hadden we traditie getrouw een BVO-tje mee. Niet om hier vandalistische dingen mee uit te halen, maar gewoon om de lange reis wat te verzachten. Bij het pinnen vonden de meeste het gesleep met het flesje wel prima, en lieten het flesje achter. Eén persoon echter niet. Toen er een politiewagen naast hem stopte, waar een overijverige agent uitsprong, kwam hij er al snel achter dat hij nog de enige was met een flesje in de hand. Een bekeuring van 60 euro was het gevolg. Natuurlijk vonden wij dit allemaal zeer kinderachtig van de agenten, maar we waren wel zo wijs dit voor ons te houden.

Even later stonden we in de kroeg. Erg leuk allemaal. Het was er druk, en de leeftijd varieerde van 18 tot 48. Ik had meer ongure types verwacht, na het verhaal van onze gastheer, maar dat viel me alles mee. Nouja, behalve de toiletdame dan. Toen ik de trap beklom, en bijna boven was, zag ik nog net iemand die richting toilet liep, de toiletdame negerend. Dat beviel haar totaal niet, en ze begon meteen te krijsen dat er 50 cent betaald moest worden. Om nog wat olie op het vuur te gooien, dacht ik van het moment gebruik te maken door achter de jongen langs te glippen. Maar ondanks dat haar exterogen op het geld van de jongen waren gefixeerd, viel deze actie haar toch direct op. Ook ik moest 50ct betalen.

Ondertussen werd er beneden nog even geld ingezameld voor ons bierflesje slachtoffer. Zo zijn we dan ook weer. Gedeelde smart is halve smart.

De rest van de avond bestond voornamelijk uit bier en dropshots drinken. Mijn tweede toiletbezoek ging alweer even onvriendelijk. Ik vond dat ik er wat van moest zeggen. Want 50ct is sowieso best veel voor 1 toiletbezoek, maar daarnaast had ze het best wat gezelliger kunnen brengen. Zo heb ik in het verleden wel eens toiletten bezocht, waarbij de toiletdame allerlei luchtjes tentoon had gespreid, mocht je jezelf van een verse laag deo willen voorzien. Kijk, dat noem ik nou service!

Helaas ging dit er bij de toiletdame niet in. Toen ik de trap weer af ging, en riep dat ik terug moest komen, koos ik dan ook eieren voor mijn geld, en liep in verhoofd tempo verder. Dit was tevens mijn laatste toiletbezoek.

Aan het eind van de avond, toen we allemaal buiten stonden, was er iemand zijn jas vergeten. Nu waren er nog zo'n 5 bezoekers in het café, die zich kennelijk niet zo snel lieten verjagen, maar omdat het na 2 uur was, mochten we niet naar binnen. Zelfs niet om even naar de jas te zoeken. Nee, we moesten wachten tot iedereen weg was, en dan zouden ze kijken welke jas er over bleef. Voor mij een tweede teken aan de wand dat dit niet zo'n vriendelijk café was. En zo hebben we om een uur of zes 's ochtends staan wachten, en het café zien leeglopen.

De rest van het Den Haag avontuur staat me niet meer zo helder voor de geest. Uit tweede hand heb ik vernomen ik samen met iemand de taxi naar huis ben genomen. Iets dat ik niet zou kunnen bevestigen. Ook was ik er heilig van overtuigd dat ik de rest van de pot had. De volgende dag moest ik tot de conclusie komen dat dit juist het wisselgeld was, dat ik had terug gekregen, toen we een nieuwe pot hadden gemaakt. Toen was ik al thuis, en had ik de pot achtergelaten, om herverdeeld te worden. Gelukkig heb ik dit kleine vermogen weer terug kunnen vorderen, waardoor een extra kater me bespaard is gebleven.

En toen was dit weekend alweer om.

Volgende week een avondje cabaret. Kijken hoe dat bevalt.