Om die crisis een beetje te beteugelen had ik een geniaal plan. Of nou ja, eigenlijk was het vanzelf naar me toe gekomen. Een hockey vereniging wilde hun website een beetje opfrissen. En hoewel ik in eerste instantie alle klussen resoluut afwijs, leek het me nu wel een aantrekkelijk project. De laatste tijd doe ik steeds meer met WordPress, en dat is eigenlijk gewoon super krachtig en vet. Kan ik nog wel uren over doortypen.

Dus, zo’n eenmalige kapitaal injectie zou eigenlijk perfect zijn! Volgens mijn zelfgemaakte financiele prognose ben ik, als ik de komende maanden de broekriem aantrek, tegen begin van de zomer weer een beetje bij. Maar da’s natuurlijk niet relaxt. Rolandow en rustig aan doen? Telkens als ik dorpsgenoten naar het café zie wandelen wil ik mee. Telkens als feest als Energy, Pinkpop, Awakenings festival, etc. voorbij komt, wil ik vast kaarten bestellen. Tot nu toe overal de rem op, dus dat gaat goed.

Maar als ik nou effe één website klus zou kunnen doen. Met normale mensen. Niet van die types die een website met een shop met iDeal en oh ja en ook nog een forum en een chatbox, in ruil daarvoor mag je gratis reclame maken op mijn site. Echt, ik heb ze gezien op marktplaats. Die niet dus. Gewoon goede afspraken maken, en dan even knallen, geld incasseren, hoppa, we staan weer dik in de plus!

Dus ik ging op zoek. Freelance.nl (verdomme, moet je je eerst weer inschrijven, en moeten ze zelf die site eerst niet eens opknappen?), freelance.com, en tot slot marktplaats. Wat blijkt: mensen bieden zich aan voor een habbekrats. Even een wordpress site opzetten voor 60 euro, hallo hé. Dat is toch geen zakkenvullen meer? Gelukkig waren de resultaten die ik heb gezien ook bedroevend. Dat iemand zich webdesigner of website bouwer durft te noemen, onbegrijpelijk. Maar toch: mensen kopen het, voor weinig, en zijn er kennelijk blij mee. Kan (en wil) ik nooit tegen op.

Daarnaast probeerde ik te onderzoeken hoe je wit kon bij werken, zodat je gewoon een factuurtje kan maken voor een bedrijf. Blijkt ook nog niet zo makkelijk. Je moet je aanmelden bij de kvk, terwijl ik daar nu juist net vanaf ben. Ik wil  gewoon effe die inkomsten opgeven op een formuliertje, klaar. Maar zo makkelijk gaat dat kennelijk niet.

Kortom: zwartwerken is gewoon het makkelijkst. Kun je een scherpe prijs aanbieden, en is volgens mij voor bijvoorbeeld een sportvereniging of muziek club dan ook goed betaalbaar.

En toen kwam het. Mijn geniale idee. Om rijk van te worden!

Waarom bestaat er nog geen website om zwartwerknemers en zwartwerkgevers bij elkaar te brengen? Nou, Rolandow, hoor ik u denken, dat komt omdat het helemaal niet mág!

Ja, hehe, dat snap ik ook wel. Maar op marktplaats mag je ook geen gestolen goederen aanbieden. Op grooveshark mag geen auteursrechtelijk materiaal staan. En viespeukerijpartij Martijn mag geen kinderporno uitwisselen. Toch bestaan al deze websites. De sleutel zit hem denk ik in de anonimiteit. Stel nou dat ik een site maak waarbij je alleen hoeft te registreren met een nickname? E-mail adressen en naw gegevens worden niet opgeslagen. Berichten uitwisselen gaat via de website. Betalingen moeten werkgevers en werknemers zelf maar afspreken. Spreek met elkaar af in een café, of gebruik paypal om elkaar te betalen. Het enige wat ik doe: vraag en aanbod bij elkaar brengen. Geen gedoe zoals bij marktplaats dat je 2 euro per reactie moet betalen: nee gewoon een jaar abbo van bijv. 5 of 10 euro per jaar. En dat ga je natuurlijk pas innen als de site voldoende gebruikers heeft.

Deze inkomsten geef ik gewoon netjes op bij de belasting, en volgens mij moet het dan gewoon kunnen toch? Doe mij een stuk of 10.000 abonnees, en ik heb iedere maand een leuk zakcentje. Ja toch?

Nu heb ik toevallig twee advocaten in mijn vriendenkring, dus die heb ik dit plan even voorgelegd. Al gauw vielen de termen medeplichtig en belastingontduiking (=misdrijf) in een reactie van beide heren, die (vermoedelijk) onafhankelijk van elkaar tot dezelfde conclusie kwamen. De kans op ellende is nogal groot.

Hoewel ik nog steeds mijn twijfel heb over strafvervolging, ga ik het risico toch maar even niet nemen.

Ik broed nog even verder op mijn volgende plan: een Facebook app.

Kijken hoe haalbaar dat is.

Des woensdags gaat Tom naar zijn oma in Hoorn. Daar breng ik hem dan langs, want ik werk toch in Zwaag, dus dat is logistiek nu eenmaal het handigst.

Vanaf de weg kun je kiezen welke steeg je linksaf slaat om op het parkeerplaatsje te komen dat goed verscholen achter de huizen ligt. Je kunt in feite een rondje rijden. Geen overbodige luxe overigens, want beide steegjes zijn bijzonder krap. De eerste steeg is qua bocht nog iets krapper dan de tweede, maar na verloop van tijd wordt het routine, en gaat dat allemaal prima. Het leven in de binnenstad gaat niet altijd over rozen, zullen we maar zeggen.

Wat ik ook na verloop van tijd leerde, is dat de TNT om die tijd vaak midden in de tweede steeg geparkeerd staat om zijn pakketjes af te leveren. Prima, die meneer doet ook gewoon z’n werk. Neem ik voortaan gewoon de eerste steeg. Er hangen geen bordjes met eenrichtingsverkeer, dus naar mijn mening mag dit gewoon.

Deze ochtend kwam ik echter een tegenligger tegen in het eerste krappe steegje. Deze mevrouw kwam dus van het parkeerplaatsje af. Ik was de steeg inmiddels al in, en we reden elkaar tegemoet. We kamen tot stilstand. De mevrouw begon echter heftig te gebaren, rondjes te draaien met haar armen, waarmee ze vermoedelijk bedoelde dat ik het rondje andersom had moeten nemen. In eerste instantie was ik niet van plan terug te rijden, te meer omdat dit voor mij veel lastiger en gevaarlijker was dan voor haar. Zij kon gewoon terug naar de parkeerplaatsen waar het breed genoeg was geweest om elkaar even te passeren.

Zou ik terug moeten, dan moet ik echter de krappe steeg weer verlaten, met de achterkant eerst. Het verkeer op de (hoofd)weg kon ik met geen mogelijkheid zien, en mensen rijden er nu eenmaal flink door. Als je op de hoofdweg rijdt, verwacht je niet 1-2-3 dat er mensen uit komen, tenzij je wéét dat je er op moet letten.

Al snel dacht ik -sarcastisch-: oh ja, een vrouw aan het stuur, die heeft natuurlijk moeite het bochtje achteruit te maken, dus die kán niet terug. Laat ik het dan maar doen. Ik gaf me dus al snel gewonnen, reed voorzichtig een steeg uit, waarbij er inderdaad een auto voorbij stoof toen ik bezig was met mijn speciale verrichting. Gelukkig kon ik recht achteruit de Melknapsteeg in. De mevrouw stond nu tegenover me, met de hoofdweg tussen ons in, beide moesten we dezelfde kant op. Toen eventjes leek dat de vrouw voor mij weg wilde rijden, moest ik toch even mijn ongenoegen laten blijken, en dook ik met piepende voor haar, rechtsaf de weg op, om de volgende steef linksaf te slaan om zo via de andere toegangsweg op het parkeerplaatsje te komen.

Vreemd genoeg wond ik me hier toch enorm over op. Toen Tom was afgeleverd en ik weer weg ging evalueerde ik de situatie nog eens. Ik dacht: het was toch veel logischer als zij even achteruit ging? Ik had toch gewoon gelijk? Waarom heb ik me laten overrompelen? Waarom bleef ik niet gewoon staan?

Ik besefte me dat ik vooral kwaad was op mezelf. Zou het komen dat het onbewust voelt als een soort verlies? Ik troostte me met de gedachte dat ik uiteindelijk gewoon de slimste was. Er waren geen gewonden gevallen, alles was goed gegaan, waar maakte ik me eigenlijk druk om? Ik besloot de volgende keer gewoon te blijven staan, des noods het laatste stuk te voet af te leggen, zodat de vrouw in elk geval ook niet zou kunnen passeren. Lekker kinderachtig.

Tot slot dacht ik: ach, ik schrijf het straks gewoon van me af in een stukje.

Daar heb ik die site toch immers voor?