Continue reading

Nadat de telefooncentrale van de AMC er vanmiddag een half uur uit lag, heb ik uiteindelijk de dokter te pakken gekregen en de uitslag gehoord. Ook aan de telefoon nam ze alle tijd, om één voor één af te strepen wat het allemaal niet was. Nu komt ie! dacht ik toen, maar nee, de lijst was op. Goed en slecht nieuws dus. Er is niks gevonden (goed), maar als de klachten aanhouden, is dat dus niet zo best.

Ik zal verder niet al te veel in detail treden, maar het lijkt wel wat beter te gaan. Het zou goed kunnen dat het gewoon een buikgriep o.i.d. was, daar schijn je wel een paar weken over te kunnen doen voordat dit verbetert. De bacterie heeft je lichaam dan wel al verlaten, maar je darm flora is nog in de war. Ingewikkeld bedrijfje hoor, die darmen.

Mijn bilharzia test was helaas mislukt, want ze was vergeten aan te geven dat hier ook op getest moest worden. Ze gaat nu kijken of er bloed opgestuurd kan worden, zodat ik hier in Hoorn opnieuw kan prikken, en anders moet ik maar even kijken of ik er nog voor naar Amsterdam wil. Niemand van onze groep is besmet geraakt, dus ik denk dat ik het dan wel prima vind. Het was gezellig hoor, maar deze dokter is er vrijdag toch voor het laatst.

Die eerste kennismaking blijft toch een drempel hè? ;-)

Dus, afgelopen zaterdag waren we naar Muse. Eerst wilden we eigenlijk liever niet, want Mijke vond het qua zwanger zijn toch wat te zwaar worden, en het weer zou ook niet al te best zijn. Dus relaxt op het gras zitten zat er niet in. Achteraf viel dat behoorlijk mee, maarja, dat wisten we toen niet. Hoe dan ook, ik ging toch, en het was gaaf! Super gezellig om iedereen weer te zien, en het optreden was fantastisch.

Muse had zijn eigen podium meegenomen. Toen we aankwamen waren de meningen verdeeld. Het podium was vele malen groter dan de band, dus bij daglicht leidde dat nogal af. Maar toen de avond viel veranderde het podium in een licht spectacel. Kijk maar… vooral even rond 00:50.

Daarna waren we na het terugwisselen van de muntjes de rest van de groep even kwijt. Gelukkig was ik niet helemáál alleen. Uiteindelijk hebben we elkaar op station Arnhem weer gevonden, waar nog even wat prachtige plaatjes zijn gemaakt in het fotohokje. Meer dan 5 man gaat er dus ècht niet in. Hierna hebben we ons nog in The Move gepropt. Niet normaal hoe druk het daar was. Maarja, men was zo dom om mij de pot te laten beheren, dus voordat men kon besluiten om weg te gaan, waren de glazen alweer gevuld. En zo hebben we dat toch nog weten te rekken tot half vier. Vooral toen er iemand zei “Ach, het is gewoon gezellig druk!” viel er een brok irritatie van de schouders af, en deinden we automatisch mee waar de overige bezoekers ons wilden hebben.

Verder nog wat levens gered door glazen die men op de grond had gegooid op te rapen. Tssk, de jeugd van tegenwoordig! Levensgevaarlijk. Maargoed, zoals me dat in Swaf is geleerd, hou je samen met de uitbater de kroeg een beetje heel en netjes. Dus af en toe wat glazen terug brengen enzo, scheelt de barmensen weer een hoop gedoe. Na een luxe taxi rit (we hadden televisie in de taxi!) belandden we uiteindelijk weer veilig thuis. Hier deden twee zussen nog even een wedstrijdje boeren laten (in de trommel van de wasmachine, voor een mooi vol geluid), en toen keerde de rust weder.

In al het nieuws omtrent de WK in Zuid-Afrika heb ik weer een mooi argument gevonden om mijn stelling te kunnen beargumenteren. Mijn stelling: ontwikkelingshulp heeft geen zin. En dan bedoel ik voornamelijk het storten van een maandelijks vaste bijdrage aan OxfamNovib of soortgelijke organisaties. Al zou ik mijn hele salaris aan ze geven, ongeacht de hoogte van dit salaris, het zal geen donder uitmaken. Als je de pech hebt geboren te worden in een derde wereld land, zul je nu eenmaal jong sterven.

Naar mijn mening zijn het namelijk de westerse bedrijven, die moeten willen dat arme landen of werelddelen rijker worden. Als ze dit niet willen, is het bij voorbaat een verloren zaak. En opzich is het vrij logisch dat ze dat niet willen, want dit betekent dat de rijke landen moeten inleveren. De weegschaal moet horizontaal komen, pas dan hebben we het allemaal even goed.

Persoonlijk denk ik dat dit overigens helemaal niet kán. Er is te weinig welvaart en geld om dit te verdelen over de hele wereld. Bovendien wil de mens het altijd beter hebben dan een ander. Je wilt een mooiere auto, een leukere jas, of een beter huis dan de ander. Dat zit nu eenmaal in de aard van het beestje, ook bij de bevolking in armere landen.

De FIFA is weer een prachtig voorbeeld van een enorm machtig orgaan wat de ontwikkeling niet bepaald meewerkt. De FIFA die zich in mijn ogen schandalig gedraagt in Zuid-Afrika. Eerst plempen ze een nieuw stadion neer waar zij het willen hebben. Daar, aan het water, dat is een mooi plekkie. Doe daar maar, anders gaat het feest niet door, en organiseren we het WK wel ergens anders. Zo zal het ongeveer wel gegaan zijn. Dat er een markt stond met honderden kraampjes waar de lokale bevolking zijn boterham probeert te verdienen, ach, die moeten dan meer even verkassen. Een stadion waarvan ik op televisie iemand hoorde zeggen dat het eigenlijk veel te groot was, en de huidige stadions ook prima waren geweest. Maar nee, er moet en zal iets nieuws komen.

Daarna lees ik dat ze zelfs de wet hebben aangepast in Zuid-Afrika, om hun sponsers te kunnen beschermen. Hoewel dit natuurlijk een column betreft, maar toch, het zou me niets verbazen. Het nieuws over de Bavaria babes hebben we allemaal gezien natuurlijk.

En tot slot nog de stewards die maar een kwart krijgen uitbetaald van wat ze beloofd is. Zestien dollar (of euro misschien) per dag. Daar gaat hier in Nederland zelfs de krantenjongen niet eens voor aan de slag.

Het ergste is dat we er ongewild allemaal aan mee doen. Iedereen doet mee in de WK gekte, en heel de wereld heeft te maken met dit enorme tournooi. Alle landen die meedoen, steunen in feite de FIFA in wat ze doen. Dat de Afrikaanse bevolking nog steeds wordt uitgeknepen vergeten we voor het gemak even in deze periode. Maar eigenlijk is er weinig veranderd sinds vorige eeuw, of eeuwen zelfs.

Maar het geeft niet. Als het WK straks weer voorbij is, maken we gewoon weer wat extra’s over naar Unicef. Kunnen wij weer met een goed gevoel slapen.

Dit stukje kan een beetje ranzig worden. Een beetje saai ook, maarja, content is content niet waar. Dus, mocht je nog niet gegeten hebben, of juist wel en dus veel hebben om uit te spugen, dan leest u misschien liever niet verder. Tipje van de sluier? Okay, ik was vandaag naar het AMC, naar de tropenpoli.

Aanleiding hiervoor was mijn aanhoudende diaree. Oh, had ik even moeten waarschuwen? Sorry. Maargoed, die diaree duurt dus al twee weken. Eerst verdacht ik Pinkpop ervan mij iets te eten te hebben gegeven wat vergiftigd was. Zelfs bij mij duren katers geen twee weken, dus er moest nu echt iets anders aan de hand zijn. Dus het werd tijd om de huisarts maar eens op te zoeken, en me eens netjes voor te stellen, want ik ga niet zo vaak. Onze eigen huisarts valt al bijna uit elkaar, dus die oude goede man krijg je nog zelden te spreken. Dus ik kreeg een klein zwanger vrouwke. Die gaf me een potje mee, wat ik moest inleveren bij ons ziekenhuis.

Nu ik toch bij de huisarts was, dacht ik gelijk even twee vliegen in één klap te slaan. In Afrika (had u de nieuwe header images gezien? – allemaal eigen werk) hebben we mogelijk bilharzia opgelopen, omdat we in een moeras hebben gebanjerd en in het Malawi meer hebben gezwommen. Vreselijk eng natuurlijk allemaal, het idee dat er een worm in je rondkruipt, hoewel niemand van onze vrienden dit had opgelopen. Maargoed, voor de zekerheid toch maar even laten testen dacht ik, dus nu ik toch bij de huisarts was, gelijk een doorverwijsbrief geregeld.

Vandaag mocht ik dan naar de tropen poli. Met de verwijsbrief op zak, paspoort, inentingboekje, en aantekeningen van wanneer ik waar geweest was, ging ik op reis. Wat een inmens groot ziekenhuis is dat AMC zeg! Evengoed had ik vrij snel mijn weg gevonden, mede dankzij de zeer vriendelijke baliemedewerkers, die mij nog eens rustig uitlegde wat eigenlijk al in koeienletters op de borden stond vermeld. Poli, rechtsaf. Dodelijk vermoeiend lijkt het me om balimedewerker te zijn, met patiënten zoals ik.

Op naar de inschrijfbalie, die herkenbaar rood was gemaakt, wederom met koeienletters erboven. Daar kreeg ik een ponskaartje met mijn eigen naam erop. Ging allemaal vrij snel, en daarna werd mij gelijk de weg gewezen naar de tropen poli. Trap af, en dan A101. Na een bakkie koffie van TWEE EURO (AFZETTERS!! MISBRUIK MAKEN VAN ZIEKE MENSEN!! TSSK!) volgde ik braaf de aanwijzingen en vond zonder problemen mijn bestemming. Gelukkig was ik op tijd, want ik moest eerst een vragenlijst invullen op de computer. Met een enorm onhandig programma overigens, dat zou ik zelf veel beter kunnen maken. Achteraf bleek dit allemaal voor niets, want de dokter zou alles nalopen en zelf invullen.

Verdiept in mijn spitskrantje, op zoek naar @dennismons, werd ik ineens geroepen. Na een uitgebreide introductie begreep ik dat de vrouw voor mij bijna dokter was, maar nog niet helemaal. Zo had ze dat zelf uitgelegd namelijk. Co-Assistente dus. Nadat ze alle vragen had gesteld, en onderzoekjes had gedaan, moest ze e.e.a. eerst laten controleren door haar supervisor. Zo gezegd zo gedaan. We deden samen de hele vragenlijst nog eens. Gevoelige vragen als “gebruikt u alcohol?” en de nóg confronterendere vraag: “hoeveel per week?” werden hierbij niet ontzien. Ik probeerde mijn gezondste week te herrineren en kwam uit op zo’n 20 glazen per week. Gelukkig, ze viel niet van haar stoel. Dat zou later komen.

Nee hoor, geintje.

Verder werd het een heel gezellig gesprek over hoe vaak, welke vorm, en welke kleur. Het ranzige deel waarvoor ik u al waarschuwde zeg maar. De vorm en textuur werd nog eens nauwkeurig bepaald door middel van een kaart met 7 plaatjes van ontlasting erop, die ze gewoon via google images te voorschijn toverde. Bij mij was type 4 t/m 7 van toepassing. Ik kreeg instructies hoe ik mijn samples moest inleveren, drie buisjes waarvan elke dag ééntje gevuld moest, en dat ze gewoon op de post konden. Kan me voorstellen dat postbodes extra voorzichtig zijn met gele mapjes van het AMC ziekenhuis. Je wilt toch niet dat ze open gaan! Heb je ineens geen TNT outfit meer, maar wat op die van UPS lijkt. Bah.

Er werd nog even van alles gemeten. Het licht in mijn ogen (het was er nog niet uit), mijn hartslag (klopte), mijn klieren (ik was een enorme). Dat was allemaal perfect in orde, ook wel eens leuk om te horen. Aan het eind van het verhaal werd ik nog even langs de bloedprik afdeling gestuurd.

Wat een geoliede machine is dat zeg! Het lijkt wel een fabriek. Ze hadden 14 kamertjes, zo groot als de paskamer van de C&A. Nadat je was ingecheckt bij de eerste balie, kon je door naar de volgende wachtkamer. Via het nummertje verscheen dan welk prikkamertje je binnen mocht. Hier werd je geroutineerd op een stoel neergezet, een band om je bovenarm alsof je heroïne ging gebruiken, en je moest een vuist maken. Zonder verdere vragen of je soms bang voor bloed was, of dat je misschien wel eens was flauw gevallen, werd de naald erin gejenst. Gelukkig keek ik net op tijd de andere kant op. Een prikje toen de naald erin ging, en een prikje toen hij eruit ging, en toen was het alweer gepiept. Zo lang je niet kijkt is er niets aan de hand. En hiermee was mijn bezoek aan het AMC wel zo’n beetje afgerond.

Leuke gedachte dat er nu twee ziekenhuizen bezig zijn om mijn shit te onderzoeken. Dus, als daar geen resultaat uit komt, dan weet ik het ook niet meer! Brute poep ouwe.

Wordt vervolgd dus.

Update 18-06: Het West-Fries Gasthuis kon natuurlijk niets vinden. Ook fijn dat ze je even op de hoogte houden, nee, daar moet je zelf achter aan. Gelukkig nam het AMC hun taak zeer serieus, die indruk kreeg ik althans. Dus daar verwacht ik een hoop meer van. De samples liggen nu in een TNT wagentje, onderweg naar Amsterdam.

Ja, dat is dus wel leuk, beetje nieuwe software op je website neerzetten, maar wat heeft dat nu voor nut als je nooit meer wat schrijft? Nouja, vandaar bij deze even een kleine huis update. Gisteren zijn we even langs gereden om te kijken. Het lijkt op te schieten, maar volgens mensen (de buren) die er verstand van hebben, kan het nog wel even duren. Bovendien hoorden we via diezelfde buren dat onze aannemer eigenlijk niet genoeg werknemers hebt. Ze hebben er een aantal ontslagen door de crisis, zodat de lopende projecten wat uitlopen. Opzich snap ik dat wel, da’s natuurlijk beter dan dat je eerder klaar bent, maar een hoop mensen op straat hebt staan.

Het goede nieuws is dat de trap erin zit. Dus we konden even naar boven om daar te gluren. Ik vind het er nog steeds allemaal erg klein uit zien, maar dat komt waarschijnlijk omdat het nog steeds niet af is. De tussenmuren zitten er nog niet in.

En vanaf de bovenste verdieping:

Lekkere grote ramen dus, alleen, die gaan eruit. Want hier komt onze enorme dakkapel. Dus, mocht er iemand nog een klapraam willen hebben, die zijn binnenkort waarschijnlijk te koop :-). Nouja, binnenkort, november, zal het dus pas worden.

Zoals u wellicht had opgemerkt, via Twitter bijvoorbeeld, was ik afgelopen week in Jakarta. Voor werk, dat wel, maar dat maakt het niet minder ver natuurlijk. Om de verspreiding van het verhaal nog wat makkelijker te maken, heb ik er maar een PDF van gemaakt. Die kunt u hierrrrrrrrr downloaden.

Ja, je dacht toch niet dat het met vorig verhaaltje gelijk al klaar was hè? Natuurlijk was er weer iets aan te merken. Man wat word ik chagrijnig van het aankopen van nieuwe bolides. Of eigenlijk daarna: het uitzoeken en aankopen vind ik wel leuk, maar daarna begint vaak de ellende.

Zo ook met deze. De dagen na aanschaf bleek de auto NOOIT in één keer te starten. Een belletje naar de garage gaf als resultaat dat we nog maar even moesten afwachten. Zou vanzelf weg kunnen gaan. Bovendien was mijn broer wèl zo handig om even de APK te controleren, en deze bleek dus ook geen 10 maanden meer geldig. Het gevoel van je-bent-opgelicht-sukkel begon alweer te overmeesteren. Dus toen na een week de start problemen nog steeds niet weg waren, en de auto stationair ook niet echt lekker liep, toch maar weer een afspraak gemaakt bij de garage waar hij vandaan komt. In Nieuw-Vennep. En dat is dus wel de hoofdprijs qua files, om effe heen en weer te rijden.

Maargoed, zo gezegd zo gedaan. De garage mannen van Maarl waren nog steeds super vriendelijk, enthousiast, geen probleem, we gaan er naar kijken, komt goed, en hier heb je ene leen auto. Ze gedroegen zich niet echt als oplichters. Die kun je herkennen omdat ze niks meer voor je willen doen, als je de auto eenmaal hebt aangeschaft. Nieuwe APK was ook geen enkel probleem.

Jaaa ja, dacht mijn achterdochtige ik. Eerst maar eens zien. Die APK zal er wel niet opzitten als ik hem op kom halen, met zo'n soort smoes van: ja, moet nog worden afgemeld, dat gebeurt morgen, echt waar! En die auto hadden ze natuurlijk warm laten draaien als ik hem op kwam halen, waardoor het start probleem zich ook niet voordeed. De volgende dag zou hij ongetwijfeld weer beroerd starten.

Maar het ging toch anders. De volgende dag al was de auto klaar. Via de site van de RDW zag ik dat de APK ook ècht ververst was. Het start probleem bleek te worden veroorzaakt door een stekketje wat niet was ingeplugd. Ik verstond de woorden lucht en massa en begreep er verder niets van. De vorige garage had mijn auto binnen gekregen met stukke koppeling, of versnellingsbak (of is dat hetzelfde?), waarop hij deze vervangen heeft. Bij het terug monteren echter vergeten een stekkertje terug te doen waar ie hoort. Probleem opgelost. Ze hebben hem nog effe extra schoon gemaakt, en wat schoonmaakspul in de tank.

En omdat ik de leenauto netjes had afgetankd, hoefde ik voor deze keer niet de normaal geldende huurkosten te betalen. Valt ook weer mee dus.

Ik moet zeggen, vooralsnog is mijn vertrouwen in dit auto bedrijf toch weer aardig hersteld. En dus weer helemaal blij met onze nieuwe aankoop, want kennelijk zijn er aardig wat onderdelen vervangen, dus die kunnen alvast niet meer stuk.

Thanks Maarl!

Een aantal van jullie had hem natuurlijk al gezien, via Hyves, of via Twitter, want Hyves en Twitter staan dan weer in verbinding met elkaar. Elke foto die op twitter komt, komt op hyves. Zo ook met de wie-wat-waar's op Hyves, komt eigenlijk allemaal van twitter. Da's eigenlijk ook het enige voordeel wat ik momenteel aan Twitter ondervind: je bereikt heel makkelijk toch een redelijk publiek (al je hyves vriendjes èn followers), en het is allemaal "realtime". Vooral voor de foto's vind ik dat leuk. Heb ik eigenlijk altijd al gewild. Zo vond ik bijvoorbeeld in 2002 "al" dat ik altijd een cameraatje op zak moest hebben, zodat ik leuke actie foto's op mijn log kon plaatsen. Was ik natuurlijk niet de eerste mee, maar ik bedoel meer te zeggen dat het nu na al die jaren dan toch eindelijk gelukt is.

Maargoed, ik dwaal af.

Gezien de gewijzigde gezinssituatie over een aantal maanden, en een Ford Fiesta die toch steeds meer aan vervanging toe leek te zijn, vond ik dat we een stationwagen moesten. Klinkt ook stoer: stationwagon. Moet je het wel een beetje Amerikaans uitspreken. Een auto waar je een hoop rotzooi in kwijt kunt, want ik heb mijn broertje (ja, ik blijf ze toch het liefst broerTJE noemen, om maar even aan te geven dat ik de oudste ben) flink zien stoeien met al de rommel die een klein meisje nodig heeft. Een stoel om in te eten, een box om in te slapen, knuffels, dekens, speelgoed, wandelwagen, weet ik veel wat nog meer. Teveel om in een fiesta te proppen, tenzij het kind zelf gaat lopen. Dus, vooruit zien is regeren dacht ik, meteen een station dus.

Vorig jaar hadden we ons voorgenomen om eindelijk eens een knappe auto te kopen. We hadden nog niet verwacht dat kind en huis ongeveer in dezelfde tijd zouden worden opgeleverd, en dat we dus ook in één klap omhoog zouden schieten in de vaste lasten. We moesten ons goede voornemen dus een beetje bijstellen. De Ford Focus werd vervangen door een Ford Escort.

Dus Mijke en ik zoeken. Jaja, Mijke ook hoor. Best fanatiek waren we. Dus twee weken terug gingen samen een rondje Nederland doen. Want bij ons in de buurt liggen de prijzen gewoon een stuk hoger. Het was tweede paasdag, we waren vrij, en we dachten dat er ook wel een hoop autohandelaren open zouden zijn. Uiteindelijk waren het er slechts twee die we bezochten. Heel ver, helemaal in Friesland en Apeldoorn. Maargoed, de specs waren okay, dus wij er toch maar heen. De eerste was in Friesland, en de auto was redelijk gehavend. Hoop krasjes, scheuren in de bumper, het zag er nogal slordig uit. De tweede was in Apeldoorn, zag er beter uit, maar was behoorlijk afgetrapt. Bovendien stond er in de advertentie dat hij 120.000 had gelopen (mèt NAP), maar die bleek uiteindelijk een tonnetje meer. Ja, dat zag hij ook net pas, moest hij nog aanpassen op de advertentie. Verrassend genoeg is dit nog steeds niet gebeurd. Sterker nog, er staat nu helemaal geen melding meer over de werkelijk gelopen kilometers, terwijl er eerst nog bij stond dat het 120.000 moest zijn. Dus mensen: koop niet bij Piet van Ekeren! Een "kloenk" als je helemaal naar links stuurde, richtingaanwijzer die niet vanzelf uitsprong, en een airco knopje die helemaal stuk was. Duidelijk een auto die meer dan twee ton had gereden. Drie uur voor niets gereden.

Nou, dus wij moe maar onvoldaan weer naar huis. Week erop nog maar eens proberen, maar dan met collega MarkyCee. Die heeft volgens mij al meer auto's gehad dan mobiele telefoons, en twee weten meer dan één, dus dat was handig. Dit keer was alles open, dus ik had een uitgebreid schema opgesteld. Via Google Maps uitgezocht waar de bedrijven zaten, en dan de route uitstippelen op geografische volgorde.

De avond/nacht ervoor moest e.e.a. nog even goed doorgesproken worden onder genot van een borreltje in ons eigen Kroegie. De volgende ochtend zaten we dus vrolijk in de auto, maar haarscherp waren we geen van beide denk ik. Aangekomen in Nieuw Vennep kwamen we onze eerste auto testen. Gezellig mensen bij Maarl, dus wij een proefrit maken.

"Moet je straks als je 80 rijdt effe in één keer op je rem staan!". Okidoki, zo gezegd zo gedaan. Hmm, auto trekt een heeeeeeel klein beetje naar links? Maar dat kan ook de weg zijn natuurlijk. Trouwens, reed er iemand achter me? We deden nog wat truucjes die er heel interessant uitzagen, zoals onder de motor kap kijken, en de airco testen, en toen wisten we eigenlijk wel genoeg. Prima auto, maar eerst nog even verder kijken, want je weet maar nooit. Wellicht komen we een betere tegen.

Het blijkt dat je dan uiteindelijk toch minder kunt doen op één dag dan je hoopt. Dat de afstanden, ookal is het maar een half uur tijden, toch wel ver zijn. Dus uiteindelijk hebben we geloof ik nog twee auto's getest, en kwamen we tot de conclusie dat die eerste toch maar de beste was.

Dus wij terug rijden. De mannen bij Maarl gaan normaal gesproken om 13:00 dicht, maar ze zouden nog even open blijven voor ons. Dus wij terug tuffen. Totdat we het bedrijven terrein oprijden, en beide een beetje wakker schrikken. Hey, dit was toch bij die andere auto?

Inderdaad. Dat was bij die sukkel in Ede, die we niet wilde hebben. Dat krijg je ervan als je een adres aanklikt uit de historie van je navigatie systeem. Kan het zomaar het verkeerde adres zijn natuurlijk. Deze domme actie had ons ook nog een uurtje gekost, waardoor we uiteindelijk om 17:10 weer terug waren in Nieuw Vennep.

Precies tien minuten na sluitingstijd van de RDW. De Maarl mannen dachten zelf ook dat het tot 21:00 kon, maar dit bleek helaas niet het geval. Waarom dit niet mag is mij een groot raadsel. Overschrijven van auto's gaat toch vol automatisch? Bij keuringen snap ik het, want dan kunnen ze controle krijgen, dus daar zit een menselijke actie aan vast. Maar bij overschrijven  maakt het toch niet uit? Telebankieren kan toch ook 24/7?

Gelukkig was de auto ingezet als leenauto, waardoor hij op naam van de eigenaar van het bedrijf stond, en ook verzekerd was. We kregen de auto op goed vertrouwen mee, en dan moest ik hem maandag zelf even overschrijven. Kijk, dat geeft je opzich dan wel weer een vertrouwd gevoel. De tijd zal het leren, maar voor nu denk ik dat we eens geen zaken hebben gedaan met oplichters.

En mocht dat toch zo zijn, dan zult u dat hier spoedig lezen.

Oh, voor de nieuwsgierigen, de specs van het ding zijn: BJ 1998, 157.000 km (maar bij 135.000 dist. riem vervangen), airco, nog 10 maanden APK maar dit willen ze evt opnieuw doen zodat het 12 maanden is. Electrische raampjes voor. Uhh, sja, een leuke Sony xplod radio erin. Een stuur. Vier wielen. Mistlapen. En de motor heb ik ook zien zitten. Alle kenmerken die een auto hoort te hebben dus, volgens mij.

Maarja, eigenlijk weet ik meer van computers.

Beste meneer, mevrouw,

Tijdens mijn dagelijkse fietstoch naar het werk, viel het mij op dat er
palen van stoplichten zijn gebruikt om uw naam kenbaar te maken aan het
Hoornse publiek. Ik vroeg mij een aantal dingen af, betreffende deze
actie.

1. Gaat u deze stickers na 3 maart ook weer verwijderen?
2. Wat is uw standpunt met betrekking tot het illegaal plaatsen van
stickers en reclame uitingen? Wat zou u er bijvoorbeeld van vinden als
álle politieke partijen uw voorbeeld zouden volgen, en hun stickers
zouden plakken op stoplichten?
3. Wie moet er opdraaien voor de kosten van het verwijderen van de stickers?
4. Waar ligt wat u betreft de grens met betrekking tot plakplaatsen
voor stickers? Mogen verkeersborden, lantaarnpalen en winkelruiten ook
beplakt worden?
5. De naam "Hoorns Belang" doet vermoeden dat u altijd handelt in het
belang van Hoorn. Hoe ziet u deze vervuiling in het belang van Hoorn?
Vind u dat u met deze actie het juiste voorbeeld geeft aan,
bijvoorbeeld, de jeugd die hier ook elke dag langsfietst?

Ik ben zeer benieuwd naar uw reactie.

Hoogachtend,

blablabla

Nu nog een e-mail naar de gemeente met ongeveer dezelfde vragen. Mag toch hopen dat zoiets niet onbestraft blijft!

Update (13:02): Gelukkig ziet hoorngids ook de ernst van de situatie in, en kunnen we via deze digitale snelweg misschien nog een paar onwetende kiezers behoeden voor een grove fout.

Update (03 mrt)

Antwoord is binnen! Ik mag het, als ik het goed begrijp, niet via hoorngids.nl verspreiden, maar via mijn eigen site dan toch wel? En ach, die paar bezoekers die hierkomen verklappen vast niets.

Bovendien wel ik wel van hoor en wederhoor enzo, dus ik vind dat men ook het recht moet hebben om zich te verdedigen.

Conclusie: de stickers blijven dus voor eeuwig zitten, en als een ander in de sloot springt, doen wij dat ook!

Heer Rolandow,

Graag wil ik reageren op uw open brief welke eerst – omdat ik onderweg was – via Hoorngids onder mijn aandacht kwam.

Ik reageer naar u persoonlijk, en heb geen enkele behoefte dit via
eerder genoemde site te doen, en ga ervanuit dat u deze mail als
zodanig zult behandelen.

Hoorns Belang heeft – net als vele anderen – inderdaad enkele stickers verspreid onder de Hoornse bevolking.

Deze stickers waren en zijn bedoelt als bewaarbaar alternatief voor
de bierviltjes die andere partijen hebben uitgedeeld en die her en der
verpulverd in de binnenstad liggen.

Meestal is door ons de mededeling gedaan dat het niet de bedoeling
was dat deze zouden gaan slingeren door de stad, noch dat deze op
verkiezingsposters van andere partijen geplakt mochten worden.

Om op uw vragen terug te komen:

1. Nee, Hoorns Belang is niet verantwoordelijk voor daden van anderen

2. Andere partijen en organisaties zijn ons in het verleden al voorgegaan met het plakken van stickers.

Slechts een lokaal stickerverbod zou hiertegen helpen. Er is dus niets nieuws onder de zon.

3. De stickers worden niet verwijderd, van kosten is dus geen sprake

4. Onze grens is al duidelijk gemaakt, verkeersborden en winkelruiten zijn helemaal uit den boze

5. Ondanks dat wij niet verantwoordelijk zijn voor het plakgedrag
van derden, zullen wij ons in de toekomst wel herberaden over het
gebruik van stickers in een verkiezingscampagne.

Vriendelijke groet,

~

voorzitter Hoorns Belang