Door al die babies die geboren worden om ons heen, krijgen Mijke en ik natuurlijk regelmatig de vraag of wij niet eens aan kinderen moeten beginnen. Telkens zeggen we dan heel stoer, ja, nog effe wachten hoor. We moeten eerst nog effe naar Afrika, als het effe kan een huis kopen, en het zou eens afgelopen moeten zijn met al die feestjes.

Maarja, als je nichtje dan zo aandoenlijk een taart op eet, dan wordt het natuurlijk toch wel lastig om dit stellig vol te houden.

Mocht u ooit pech krijgen met auto, fiets of brommer, doe dat dan niet bij ons onder het raam. Binnen no-time staan er 2 tot 6 man uw ellende nauwlettend te bestuderen. Met onze haarscherpe analyses kunnen we u precies vertellen waar het mis ging, wat u beter niet had kunnen doen, of juist wel.

De voorrang regels op de rotonde, de tijden waarop de scholen uit gaan, het gemiddelde aantal ambulances, politie en brandweer dat voorbij komt, de fijne kneepjes van het reclamebiljet plakken: we weten het allemaal. En we weten het ook nog eens béter.

Allemaal veilig vanachter glas natuurlijk, dus van die analyses hoort u zelf helemaal niets.

Hooguit ziet u ons lachen. En soms, als we in een goede bui zijn, zwaaien we terug.

Zo ook het jongetje op de brommer vanmiddag. De scholen waren kennelijk weer uit, en het mannetje vond het kennelijk prettiger over het voetpad te brommen, dan over het fietspad. Dit terwijl deze paden slechts gescheiden zijn door een bescheiden gazonnetje. Op het fietspad brommen zou dus evenveel moeite kosten.

Maargoed, het jochie moest over het voetpad, precies over het stukje waar de tegels nogal los liggen. Wist ik ook niet, overigens, dit zag ik pas toen ik dit pechgeval kwam analyseren.

Ik zag het toen het jongetje met zijn voeten bezig was een gebroken stoeptegel terug te schuiven naar het gat waar het vandaan kwam, terwijl verderop zijn scooter stond die een paar minuten eerder een knetterend kabaal hoorde maken. Dit knetterende signaal deed mij vermoeden dat er iets niet in de haak was. Eenmaal aangekomen in de zuid-oost vleugel van ons gebouw, waar ik het beste zicht op plaats delict had, was mijn haarscherpe analyse vlug gemaakt. Jochie bromt over het voetpad. Jochie gaat met z'n voorwiel over een zeer wankele stoeptegel. Als hij met zijn voorwiel het eind van deze tegel bereikt, komt de andere kant van de tegel door het gewicht juist omhoog. Soort van hefboom effect. En laat daar nu net de uitlaat van je brommer zitten.

De stoeptegel klapt tegen zijn uitlaat, waardoor hij los raakt, of misschien een gat erin. Hoe dan ook, de tegel zorgt voor schade. Had natuurlijk nooit gebeurt als je gewoon over het fietspad zou brommen. Eigen schuld, dikke bult dus. Door schade en schande wordt men wijs, nouja, één van de twee vereisten had hij dan vast te pakken. Voor de schande zouden wij spoedig zorgen.

Nu kun je opzich met een losse uitlaat prima verder brommen. Okay, het maakt een boel herrie, en okay, je riskeert een pittige boete van bromsnor. Maar verder kan het niet zo gek veel kwaad. In mijn jeugdige brommerjaren heb ik namelijk ook wel eens een uitlaat gehad die het niet meer naar z'n zin had onder mijn brommertje. Met name toen ik in het holst van de nacht naar huis reed, leek me dit nogal storend voor de buurt. Bovendien heeft je bromfiets wat minder power. Maar om nou te gaan lopen, terwijl hij nog rijdt?

Toch vond het jochie dat verstandiger. De chick die hij achterop had liep uiteindelijk te zwoegen met de scooter aan de hand, en het jochie liep er wat verdwaasd achteraan. Een gênant gevalletje vrouwenemancipatie.

De daarop haarscherpe analyses van mij en mijn collega's die daarop volgde zal ik u besparen.

Kijk, deze auto-dokter snapt tenminste hoe het werkt. Althans, hoe het bij ons werkt. Dat een auto an sich me niet zoveel boeit, maar het wel lekker makkelijk is om er één te hebben. En dat de prijsklasse die wij rijden het nu eenmaal niet toe laat om moeilijk te doen over een schrammetje of een rammeltje.

En dus zorgt Marco er keurig voor dat ons autootje voor een zo laag mogelijke prijs op de weg blijft. Toen ik hem vroeg of ik nog iets aan onderhoud moest doen, olie verversen ofzo, kreeg ik gewoon een eerlijk antwoord: ik zou er niet teveel aan doen.

Want, zo had de dokter al gezien, volgend jaar komen er waarschijnlijk wat meer kosten aan. Iets met wielophanging, achter, en iets met zo'n 400 euries. Prima, kan ik vast gaan sparen.

Maar dit jaar kwamen we er met een kleine vijf tientjes vanaf. Kudo's voor de pitstraat dus. En voor alle mensen in de regio, die niet zoveel waarde hechten aan "dealers", zou ik zeggen: laat je auto daar lekker verzorgen! Dat vinden ze fijn.

Onze fietstas knort in elk geval gezellig nog een jaartje door. Thanks Marco! :-)

Aan het "schuilen". Twee meisjes, 1 jongen. Precies onder het raam van ons kantoor.

Gelooft u het?

Naast me kwam plotseling een hoofd uit het gat in het kussen. De man was begin veertig, ik zag zijn beginnende rimpels. Hij grijnsde een beetje, maar was ook verbaasd. Verbaasd mij hier slapend aan te treffen, dat voelde ik meteen.

Ik schrok wakker en besefte mij dat ik fout zat. Ik had niet in slaap mogen vallen! En al helemaal niet in bed mogen liggen! Maar kennelijk was ik zo moe, zo moe. Waarschijnlijk had ik de buitendeur niet afgesloten, stond hij op een kier, en was ik in slaap gedut, toen ik héél even zou gaan liggen. De man voor wie ik op het huis paste, kon zo naar binnen, terwijl mijn taak juist was op zijn huis te passen. En nu had hij zijn hoofd naast me door het kussen gestoken, verbaasd dat er niemand vroeg wie daar was, toen hij onbelemmerd naar binnen trad.

Ik draaide naar links, zocht op de tast de schakelaar van mijn nachtlampje. Ondertussen probeerde ik mijn gedachten bij elkaar te rapen. Hoe had dit nou kunnen gebeuren? Een groot schuldgevoel maakte zich van mij meester.

Toen ik weer naar rechts draaide, was daar het kussen. Verbaasd tilde ik het kussen op, verwachtte daar het gat aan te treffen waardoor het hoofd mijn kamer was binnen gekomen. Ik tile het kussen omhoog, en daarna het extra kussen wat daaronder lag. Daaronder was het bed. Geen gat. Alleen de paarse lakens. Waar was de man? Wat was hij van plan?

Verschrikt keek ik om me heen. De tv op het nachtkastje, leek wel een brede borstkas, en het pluche olifantenhoofd dat er boven hing, leek sprekend op een gezicht. Stond hij nu ineens aan het eind van mijn bed, midden in de kamer? Dat kon toch haast niet, zo snel, zonder dat ik iets zou merken, zonder dat ik iets hoorde? Ansgtig keek ik een paar seconde naar de man, maar hij stond stil als een standbeeld.

Langzaam begon ik mij te beseffen dat het misschien allemaal niet waar was. Ik dwong mijn gedachten om even geen dingen te zien die er niet waren. Focus! Gespannen keek ik de kamer door, op zoek naar iets bekends, iets vertrouwds. Toen mijn blik links bij de deur was aanbelandt, herkende ik mijn eigen slaapkamer weer. Langzaam ontspande mijn lichaam zich. Ik was gewoon thuis. Het was gewoon weer zo'n illusie zoals ik die zo vaak heb, in de wereld die woont tussen het wakker-zijn en slapen. Met een kloppend hart ging ik liggen, en evalueerde het taffereel. De deuren zaten ècht wel op het nachtslot, dat had ik nog gecheckt voor ik naar bed ging. En trouwens, hoe kan iemand dwars door je bed, door het kussen heen, je kamer binnen komen?

Eventjes wilde ik nog mijn bed uit, het licht aan doen, een rondje door het huis lopen. Gewoon, voor de zekerheid. Maar toen ik er nog eens goed over nadacht, vond ik dat eigenlijk toch wat te kinderachtig.

Helemáál gerust was ik nog niet, maar begon langzaam weer in slaap te vallen. Hopelijk droomde ik nu iets leuks.

Tijd voor een nieuwe dreamcatcher.

Misschien ben ik onbewust toch een soort van Firestarter , en moet ik alleen mijn powers nog even onder controle krijgen.

Het is vrijdagmiddag. Een collega geeft een kermisborrel, die zodirect gaat beginnen. Het begin van een weekend vol festiviteiten, want: kermis in Hoorn!. Het zonnetje schijnt. Dus soms, heel soms, is het eventjes lastig om je te concentreren op je werk.

En zo kwamen we op de zonneschermrace.

Level 1 is vrij simpel. Collega Bas en ik hebben allebei een zonnescherm knop. Op een bepaald moment begint één van de twee zijn scherm te laten zakken, en de ander moet de tegenstander dan zien in te halen. Onmogelijke opgave natuurlijk, want beide motortjes gaan precies even hard. Maargoed, je bent mooi zoet.

Maar, toen ik mijn zonnescherm weer wat omhoog wilde doen, de zon was immers toch alweer hoog achter de wolken, bedacht ik zomaar een level 2. Stel nu dat ik mijn zonnescherm dus op een bepaalde positie laat stoppen. Een positie die niet gelijk is aan die van collega Bas. Nu is het de bedoeling, dat Bas zijn zonnescherm gelijk zet aan die van mij, en daarbij zo min mogelijk stops te maken. Elke stop is een punt, en degene die zo min mogelijk punten geeft.

Bas zei: Het lijkt hier de gemeente wel!

En daarmee was het spel eigenlijk gelijk de nek om gedraaid, zonder dat het een eerlijke kans heeft gehad. Volgens mij was het best spannend geweest.

Het was maandagochtend, en het regende hard in het Dijkgatsbos. De vakantiespelen werden vandaag de waterspelen. We hadden er inmiddels twee korte nachten opzitten, en na het ontbijt besloten Naomi en ik gelijk maar naar het dorp te gaan om de boodschappen in te slaan. Om nou in de stromende regen op de bussen te gaan wachten, daar zagen we de lol niet zo van in. Lenny zou het ford bewaken, en de busouders voorzien van koffie en thee.

We sprongen de bus in, en bevonden ons even later in de Lidl. Nog wat onwenning zochten we de winkel door naar alle spullen die we nodig hadden. Omdat we zo vroeg waren, was het personeel nog bezig de schappen te vullen, en konden we bijvoorbeeld nog niet bij de bananen. Even later stonden we bij de hamburgers, waar er ook te kort van lagen. Dus wij vragen het personeel: Heeft u nog hamburgers achter staan?

Ja hoor, dat hadden ze wel. Nou, mooi, we zijn met 54 personen, waarvan 4 vegetarisch, dus we hebben er 50 nodig. Dus, zo zeiden wij tegen het meiske, doet u er maar 50. Ze kwam terug met de volledige voorraad voor die dag: 48 stuks. Oh, ok, dan halen we wel even 2 andere burgers bij de Deen ofzo. Toen mevrouw Bestellingen er achter kwam dat we de hele voorraad hadden opgekocht, kregen we nog even op ons hart gedrukt dat we voortaan wel even moesten bestellen. Want nu kon er dus niemand meer hamburgers kopen.

De KVS duurt nog 2 weken lang, jammer dan, jammer dan! zongen wij in koor.

Wij vervolgden onze weg, en drie afgeladen boodschappenkarren later, stonden we bij de kassa. De boel werd in kratten gestopt, en achterin de bus geladen, en hops, weg waren we. Aan het begin van de Oom Keesweg kwamen we er achter dat we het brood waren vergeten. Een vette U-turn, en tien minuten later stonden we het brood in te laden bij de bakker. Ruim op tijd waren we terug.

De hamburgers gingen de koelkast in, en de rommel werd opgeruimd.

Diezelfde middag werden de hamburgers er weer uitgehaald, om ze vast te bakken, en daarna warm te houden in de oven. Ineens begon het kwartje te vallen. Wij waren er vanuit gegaan dat de mevrouw 48 hamburgers bedoelde, maar, bedoelde ze niet stiekem 48 bakjes? En ja hoor, bij natellen bleek dat we 48 bakjes hamburgers mee hadden gekregen, en dat in elk bakje 4 hamburgers zaten. In plaats van de beoogde 50 hamburgers, hadden we er dus plotseling 192.

Oeps.

Deze telfout drukte natuurlijk ook behoorlijk op het budget, en op het moment van deze ontdekking wisten we eigenlijk niet eens of die hamburgers wel zo prima te eten zouden zijn. Gelukkig bleek dit erg mee te vallen, en vielen ze behoorlijk in de smaak. Er werd zelfs een tweede hamburger opgekocht voor een kratje bier.

De oplossing werd dus drie keer hamburgers eten deze week. Geen probleem, want als je de boel even door de keuken machine gooit, flink vermalen, dan kun je het ook gebruiken als een soort gehakt, voor door de saus. En aan het eind van de week werd er toch ge-bbq-ed, dus had het restant ook een bestemming.

Dat was dus het verhaal van Nomes, Roland en de hamburgers. Lenny, doorgaans de scherpste van het keuken trio, viel natuurlijk niets te verwijten.

Ze leefden allen nog lang en gelukkig, of in elk geval de komende week.

… zo'n 50 broden. En dan, voor 's avonds bij de soep, 12 grote turkse broden. Oh, en als we aankomen, moeten we wel direct boodschappen doen, met het busje, anders is het eten nooit op tijd klaar. Liters groentensoep, en liters tomatensoep. Daar ben je wel even zoet mee.

Nog anderhalve dag, en dan is het weer tijd voor week 3. Waar we allen natuurlijk weer naar uitkijken. Ook dit jaar sta ik weer in de keuken, met twee mensen die het voor het eerst doen. Nu maar hopen dat ik niet álles hoef te weten, maar gelukkig zijn het heel relaxte mensen, dus dat komt vast wel goed.

Over drie en een halve dag, vraag ik me waarschijnlijk af waar ik in hemelsnaam mee begonnen ben. Vechtend tegen de slaap en kater, horsels en ander ongedierte, staan we voor 60 man koffie te zetten, en ontbijttafels klaar te zetten. De hele dag zullen we werken, werken, en nog eens werken, tot een uur of elf 's avonds, en dan zijn we klaar. Na de avondhap.

En een lol dat we hebben! Ja, je verwacht het niet, maar dit is vrienden maken op top niveau. En dan, over 9 dagen, gaan we weer naar huis, en moeten we proberen het half uurtje in de auto niet in slaap te vallen. Met onder getekende of -gevlekte kleding gaan we nog even langs de Mac, zonder enig besef van tijd of maatschappij. We proberen ons voor te houden dat we die avond nog even de kroeg in gaan. Even de week evalueren. Soort van "de beste kampvuurverhalen", voor iedereen die het nog niet gehoord had. Elkaar nog even spreken in normale kleding. Nog even praten met mensen die wèl snappen wat je bedoelt met cor-V en streeplijsten.

En dan begint het afkicken.

Dus, de komende twee weken ben ik om verschillende redenen niet aanwezig en/of niet aanspreekbaar. Eerst omdat we bezig zijn met lol maken, en daarna omdat ik bezig zou willen zijn met lol maken, maar niet meer mag. Laat me met rust. Kan mij dat schelen. Ik wil naar het bos!

Nog anderhalve dag. Ik heb d'r zin an.

Men mag het dan allemaal vervelend vinden, dat stoppen met roken in kroegen, vanaf 1 juli, maar ik hoor toch aardig wat mensen om me heen beweren dat ze dan helemáál maar stoppen met roken. Opzich werkt de nieuwe wet dus best aardig.

Vraag ik me alleen af wat de regering gaat doen als ze erachter komen hoeveel belastingcenten ze mislopen. Ze gaan aan hun eigen succes ten onder. Dat moeten ze natuurlijk weer compenseren. Kan ik wel raden waar ze meer belasting op gaan heffen: het biertje! Is ten slotte ook ongezond voor je, moesten we ook maar eens mee stoppen. En als straks heel Nederland rook en alcohol vrij is … dan zijn we failliet.

Met een beetje mazzel mogen de rokers over een paar jaar gewoon weer roken in de kroeg, en krijgen ze de eerste maanden subsidie op hun pakje peuken.